KÖRDÜĞÜM

Hayat size hep boyle insanlar versin

Hayatimda yeni bir doneme basliyordum. ortaokulu bitirmistim ve yeni liseye geçtim.  Imam hatip lisesini kazanmistim. cunku puanim haliyle biraz dusuktu. alisamam diye cok endiselendim oysa ki cok girisken bir insandim ama yinede hayatta hep biseyleri kafaya takar insan. Ama endiselenecek bisey olmadigni farkettim sonradan. okulum,arkadaslarim,ogretmenlerim hepsi iyi insanlardi. eee sansimda yaver gitti denebilir. 3 yıldır can yoldasim sira arkadasim olan biricik dostumla ayni okuldaydik ve ne tesaduf ki ayni sinif. yani 4. yilimizda birlikte tamamliycaktik insaAllah. oyle boyle derken hepimiz birbirimize alistik cok haylazliklar yaptik. kimin aklina gelir ki duvarlara süsmüş gibi yazi yapistirip oradan bakip kopya cekmek. en cok da su yakiyordu canimizi o kadar kopyayi yapistir ama ogretmenlr gözgöze gelirim diye o kopyaya bakma. ama yinede bunlar bize koyar mi? bu hilemizi hic unutmayacagim ki cografya hocamiz yakaladi ve adimizi duyurdu tum okula. Anlayacginiz mimlendik yani. ama şöyle birşey var. her yerde her derste kopya cek ama onun yaninda cekemiyordu insan. guvenini kazanmistik o adamin. olmuyordu iste yanindakine dahi bakamiyordu insan. kopya cekme imkani mi dersen F sinifi bu kiyamet kopsa da ceker iste. Ama soyle bir dusuncesi vardi o F sinifinin "yapmayin kizlar bu hoca bize güveniyor  olmaz cekmeyelim." emin olun bir insanin size guvenmesi gercekten hayarinizi kolaylastiriyor. Bir ogretmenin gozunden dusersiniz yada korktugunuz bir hocadir .ökuz gibi o yaziliya calisir ve gayet yuksek bir not almaya calisirsiniz. Ama böyle değil biz ne ondan korkuyorduk ne de onun gozunden dusmus bir haldeydik Ve sunlari anladim ki hayatta kotu seyleri birakmaniz vir insan guvenine bile bağlı olabilir. O insan sinifta olmadigi halde sozlu kagitlarini bize birakarak"ben yokum siz kendiniz sozlu olacaksiniz" diyecek kadar ve bu eylemi gerceklestircek kadar bize guveniyordu. ve bunun için ne bir yemin koştu ne bir sart sadece"size guveniyorum" cumlesi bize yetti. O kisi F sinifi olarak hep bizim dostlugumuz,arkadasligimizi,kavga ettikten sonra baslamalarimizi,hatta tembelkiklerimizi bile taktir ederdi. cunku biliyordu tembel bir insanda basarili olabilrdi gelecegi kimse goremezdi sonuçta.  ve tahmin ediyorum ki kendinden pay bicerek boyle dusunuyorudu. cunku kendisi de sinifta kalmisti ama hayat onu buralara getirdi. hayat ona edabiyat ogretmeni olma sansini verdi. o ogretmen degildi sanki. bi insan gittikten sonra ardinda biraktiklarinin,emanetlerinin sevdigi insanlarin gozlerini dolduracagi aklima gelmezdi. ama o bize maneviyati ogrettii iste belki bu yuzdendir gozlerimizin dolmasi. belki bu yuzdendir bazen baska derslerde aklimza gelişi. Cok uzmaya gerek yoktur bence. bu yazi boynuca bahsettigim kisi edebiyat ogretmenimiz "ÖZGEN DİKMEN"
"Herkes bir insandır ama bin insan bir OZGEN DIKMEN DEGILDIR"