Kapkaranlık gecenin ortasında yağmur bastırmıştı birden bire. Lakin adam durmadı. Tüm yolları ne olursa olsun yalın ayak yüremeye yemin etmişti. Ayağının altındakı kanlar yağmurun suyu ile süzülüyordu çıktığı yokuşların ardına. Tıpkı kalbinin kan ağladığı gibi. Tek kelime dahi etmiyordu. Gözler... Evet gözler çok büyük duyguları barındırıyordu bu sefer. Acı,pişmanlık,sevgi,aşk... adam bir anlamlı bakıyordu artık anlamsız olan hayatında. Sonunda vardı kadının yanına. O anki sessizlik uzun mısralara alametti. Lakin adam tek kelime dahi etmiyordu yine. Evet. Bu, kesinlikle sessizlik adına edilmiş bir yemin olmalıydı. Kadın herşeyi anladı. Adamın gözlerınde sevgiyi ve aşkı gördü. İlk kez. Bu duyguları görmeyi o kadar çok hayal etmişti ki kadın. Fakat artık hiçbirşey eskisi gibi olamazdı. Hiçbirsey. Karşısındaki adamın gözlerinin içine baktı ve şunları söyledi:
"Benim sana olan sevgim mi çok büyüktü? Yoksa ben o sevgiyi taşıyamayacak kadar mı güçsüzdüm?"
Bir damla gözyaşı döküldü ikisininde gözlerinden .yağmur taneleri ile karışıp karanlık sokağın, karanlık yollarına bıraktılar kendilerini. Kadın arkasına bakmadan gitti. Adam içinden cevapladı kadının sorusunu:
"Hayır. Hayır ben hiç birşeyi haketmiyorum."
Ve bedenine hapsolmuş ruhunu uçurumun ötesine bir adım daha atarak özgürlüğe bıraktı.
Adam melek oldu,kadından bir daha habet alınamadı.
SON
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÖRDÜĞÜM
PoetryHayallerinin gerceklesme ihtimali olmasa bile hayal et. Çünkü hayallerin seni ufuklarin zirvesine ve o zirvelerde seni hic tukenmeyecek umutlara götürür.
