A secret life

Je bent geweldig, gewoon zoals je bent

Ik kan het nog steeds niet geloven dat Marinette Ladybug is. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Ze was duidelijk van slag dat ik nu haar geheim ken. Maar ze weet wel niet mijn geheim. Ik twijfel een beetje of ik het haar moet vertellen. Plagg heeft er nog steeds problemen mee dat mijn familie het weet. Ik ga het toch doen, wat Plagg er ook van vindt.

Bij Marinette

Ik zit huilend voor me uit te staren op bed. Ik zou normaal gezien op school moeten zitten maar ik voel me echt slecht. Niemand mag weten dat ik Ladybug ben. Maar ja, niemand zal het begrijpen waarom... De uren gingen langzaam voorbij. Het was nu avond en ik voelde me nog steeds vreselijk. 

'Ik kan geen Ladybug meer zijn, ik wil het ook niet meer Tikki.'

'Dat mag je echt niet zeggen Marinette. Het is toch niet zo erg dat iemand het weet. Gelukkig is het alleen Cat Noir.'

'Je begrijpt het niet Tikki! Als Ladybug was ik totaal iemand anders! Dan was ik niet meer mislukkeling Marinette. Nu weet iemand het en ik wou dit gewoon echt niet...' Er werd op de deur geklopt. Ik ging opendoen.

'Hey Marinette... Is alles wel oke? Je was niet op school.' zei Ross.

'Ik voel me niet zo goed. Sorry maar ik wil liever met rust gelaten worden. Dag Ross.' zei ik en deed de deur terug dicht en barstte voor de zoveelste keer in tranen uit.

Bij Ross

Marinette is super van slag van wat er gisteren is gebeurd. Ik voel me echt schuldig. Ik heb maar 1 idee van hoe ik het kan oplossen en dat is om het te vertellen. 

'Sorry Plagg, maar ik moet dit doen.' fluisterde ik en transformeerde naar Cat Noir. Ik stond op het balkon van haar slaapkamer. Ik tikte zachtjes op het raam. Ze keek me huilend aan.

'Aub Marinette, laat me binnen. Ik wil met je praten.' Ze aarzelde een beetje maar liet me toch binnen.

'Marinette, het spijt me van gisteren. Maar waarom vind je het zo erg dat ik het nu weet? Je bent helemaal van streek.' Ze zette zich neer op haar bed en ik knielde zo voor haar neer.

'Je gaat het vast niet begrijpen...'

'Ik kan proberen. Vertel het maar, je kan me vertrouwen.'

'Het is gewoon dat ik wil zijn zoals Ladybug. Als Marinette ben ik echt een mislukkeling. Ik kan niks goeds doen, ik ben mega verlegen. Ik kan nog niet eens aan de jongen die ik leuk vind vertellen dat ik hem echt leuk vind. Als Ladybug voelde me ik echt geweldig, dan was ik niet Marinette. Het voelde gewoon fijn om te weten dat niemand je zo kende. Als Ladybug ben ik totaal iemand anders. Ik wou gewoon dat ik echt zo als haar was...' zei ze zacht.

'Marinette, je bent geen mislukkeling. Je bent geweldig zoals je bent. Ladybug of Marinette, het maakt niet uit, want het is toch 1 en dezelfde persoon. Ik weet 1 ding zeker en dat is dat je geweldig bent of je nou Ladybug bent of Marinette.'

'Meen je het echt?'

'Ja en als die jongen niet ziet dat je geweldig bent dan is die ongelofelijk dom.' 

'Het stomste is dat ik hem gisteren een brief heb geschreven maar ik ben dan mijn naam er vergeten op zetten.'

'Mag ik weten om wie het gaat?' zei ik nogal stil. Ze begon een beetje te blozen en ze lachte verlegen, gewoon super mooi en schattig.

'Ross...' fluisterde ze zacht. Mijn hart maakt een sprongetje. Ze was al die tijd al op mij en ik op haar. Ik zat nog steeds zo voor haar als Cat Noir. Ik kon wel elk moment terug mezelf worden.

'Nou, ik denk dat hij jou ook graag heeft.' zei ik en veegde haar tranen weg.

'Waarom denk je dat?'

'Omdat ik hem veel beter ken dan dat je zal denken...' Mijn ring maakte een signaal dat ik bijna terug mezelf kon worden. Ik boog me naar voren en drukte mijn lippen op die van haar. Ik voelde me terug normaal worden, nu was ik gewoon Ross. Na een tijdje keek ik haar recht aan. Ze schrok een beetje.

'Ik hou van je Marinette...' zei ik. Ze keek omlaag en ik zag dat ze bloosde. Gewoon zo mooi en schattig als ze zo verlegen is.

'Nu weet je ook wie ik ben... Marinette, nog eens sorry voor gisteren en ik vind je echt geweldig. Marinette of Ladybug dat maakt niet uit, ik weet 1 ding en dat is dat ik ze allebei geweldig vind. Maar om toch eerlijker te zijn... vind ik je zo veel leuker Marinette, gewoon als jezelf.'

'Meen je dat echt? Want je wist eerst nog niet dat ik Ladybug was en je kuste me gisteren en nu...'

'Ik was verliefd op jullie beiden. En ik vond het echt moeilijk om te kiezen, daar ga ik eerlijk in zijn. Ik wist dat je op iemand was, ik wist niet wie maar ik dacht dat het niet om mij ging dus daarom koos ik voor Ladybug, ook al vond ik jou zo veel leuker.'

'Ik dacht juist hetzelfde over jou... dat jij ook iemand anders leuk vond.'

'Ik was gewoon verliefd op dezelfde persoon ook al wist ik dat niet. Maar Marinette, dus deze brief is van jou...?' zei ik en nam uit mijn zak een briefje. Ze knikte stilletjes.

'Dus om jouw vraag te beantwoorden. Ik vind je ook echt leuk.' zei ik. Ze lachte verlegen. 

'Ik hou van je.' zei ik.

'Ik ook van jou.' zei ze zacht.