Eğer bu hikayeyi wattpad harici bir platformda okuyorsan , kötü amaçlı yazılım saldırısı riskinde olabilirsin. Eğer bu hikayeyi orijinal halinde ve güvenli bir şekilde okumak istiyorsan lütfen , wattpad'deki " Nill20Keskin " İsimli profilimden oku. Teşekkür ederim.
Yeni yatağımın verdiği rahatlıkla yan dönerken bir türlü susmayan alarmımı kapatmak için komidinin üstündeki telefonumu aldım. Yarı açık gözlerle alarmı kapattığımda kulaklarının rahatlaması ile yeni yastığıma geri gömüldüm. Tam dalmıştım ki tekrar çalmaya başlayan alarm ile gözlerim tekrar açıldı. Zorlanarak tekrar telefonumu elime aldım saati gördüğümde ise hızla yerimde doğruldum. Yatağımdan zorlanarak çıkarken yedi yıl geçmesine rağmen halen erken kalkmakta sıkıntı yaşadığıma inanamıyordum. Kendime gelebilmek için yeni evimin duvarlarına beş dakika kadar boş boş baktım. Biraz olsun açıldığımda banyoya girip kısa bir duşun ardından aynanın önüne geçtim. Üç günlük olan kısacık tatilimde uzayan sakallarıma baktım. Kesmek istemiyordum. Ama ilk günden kötü bir irtiba da bırakmamalıydım. Gözlerime baktığımda ise bi kızgınlık dalgası geçti bedenimden. Hayatımı adadığım kadının sevmediği koyu kahve gözlerim vardı. Hafif kemerli burnuma simsiyah saçlarıma baktım sonra. Kendimi beğenmiş biri değildim ama yakışıklı olduğumu biliyordum. Çoğu kadın da bunu hissettiriyordu zaten. Ama bunlar onun için yeterli değildi. Silkinerek kendime gelmeye çalıştım. Bunları düşünmenin bir önemi yoktu artık.
Herşeyi halledip evden çıkmam Yarım saatimi almıştı. Bir erkeğe göre fazla geç hazırlanıyordum. Hele bir de izin günümse evden bir saatten önce çıkamazdım.
Doktor olmanın iyi yanlarından biri sanırım maaşıydı. Yeni aldığım arabama hayranlıkla bir süre baktım. Sonra da hastahaneye geç kalmamak için hemen arabaya binip yollara koyuldum. Yine yarım saatlik bir arayıştan sonra hastahaneyi bulmuştum. Bahçesine gelip kapısında durdum. Yeni iş yerim artık burasıydı. Sabahtan beri tekrarladığım yeni kelimesi bunun içindi. Yeni bir şehir, yeni bir ev , yeni bir iş yeri , yeni bir hayat. Bir haftadır hayatımın özeti buydu. Herşeyi yeniliyordum. 29 yaşındaydım ve bu yaşıma kadar çektiğim acılar bana fazla gelmişti. Kaldırabileceğimden fazla.
Kapıdan adımı mı atarken derin bir nefes aldım. Herşey yeni başlıyordu.
&&&&&&&&
" Kerem nerdesin sen abi "
Arasın sesiyle gözlerimi araladım. Gece nöbetteydim ve biraz kestirmek için boş odalardan birine kaçmıştım. Kolumu kaldırıp saate baktığımda sabahın 6 sı olduğunu gördüm. Daha yatalı bir saat bile olmamıştı.
" Beni uyandırma sebebin önemli birşey değilse defol Aras "
Buraya geleli bir ay olmuştu. Genel olarak herkesle anlaşıyordum. Ama Arasla ilk günden itibaren dost olmuştuk. Arasın küfrüne karşılık arkamı döndüm ve tekrar uyumaya çalıştım. Ama onun omzunu sarsan eli ile bu mümkün olmamıştı.
" Başlatma uykuna da kalk Emine bu gün gidiyor. Hastalarını dağıtacak bize "
" Bu gün müydü o ya "
Söylenerek yataktan kalktım. Emine başarılı bir beyin cerrahıydı. Aslında ben onun yerine gelmiştim. Benim gelişimle o da davet aldığı Amerika eğitimine katılacaktı. Ancak bazı hastaların Emineyi istemeleri ( ki bu beni tanımadıkları içindi ) yüzünden tedavileri bitene kadar burda kalmıştı. Burası özel hastahaneydi. Hasta kimi isterse o tedavi ediyordu!
Arasla beraber ortak kullanılan doktor odasına girdiğimizde hastahanede bulunan doktorlarla vedalaşan Emineyi gördük. O da bizi gördüğünde gülümseyerek yanımıza geldi. Önce Arasa sonra bana sarıldı.
Toplamda üç beyin cerrahı vardı. Emine gidince iki kişi kalacaktık. Bu yüzden hâlâ tedavisi devam eden hastalarını bize devredecekti. Eline dosyaları aldığında gözlerim büyüdü. Orda en az yirmi dosya vardı ve yarısı benim olacaktı. Zaten kendi hastalarımda vardı. Bu fazladan mesai demekti.
