Steve Rogers saflığı severdi. Hayatında eksik olan yegane şeydi saflık. İstese de elde edemeyeceği bir şeydi bu onun için. Dünya böylesine kirliyken nasıl saf olunabilirdi ki? Bu onun için imkansız bir düşünceydi. Ama belki de bu düşüncesi kendisi i...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
□□□□
Steve uzun zamandan beri bir sohbetten böylesine zevk aldığını hissediyordu. Sofi, sanki bu zamanın insanı değildi. Bedeni günümüzdeydi ama aklı ve düşünceleri sanki 1940'lara, Steve'in özlediği zamanlara aitti. O dönemin giyinişinden tut şarkılarına kadar hepsini biliyordu ve bu Steve'in etkilenmesine neden oluyordu.
"Cidden, eski eşyalara büyük bir tutkum var." dedi Sofi kahkahaları arasında. "Mesela büyükbabamdan kalma bir gramafonum var."
Steve sohbetin başından beri var olan şaşkın bakışlarına bir yenisini daha ekledi. "Ciddi misin?"
"Elbette. Hatta dükkanımda. Oraya geldiğimizde bakabilirsin. Hatta istersen bir şeyler bile dinleyebilirsin."
Steve bu sözler ile heyecanlanmıştı. Eskileri hatırlatan bir şeylere dokunmayalı oldukça uzun bir süre olmuştu. "Biliyor musun?"
Steve'in bu sözde sorusu ile Sofi bir anda dikkat kesildi. "Eğer arkadaşım Bucky seninle böyle konuştuğumuzu görse hemen aramızı yapmaya çalışırdı."
Bu sözler karşısında bir anda kahkahalara boğuldu Sofi. Melodik kahkahası kulağına öylesine hoş geliyordu ki Steve bir süre öylece ona baktı. Tabi daha sonra o da bu kahkahalara katılmıştı. "Neden böyle bir şey yapar ki?"
"Çünkü bekar takılmam artık canına tak etti."
"İyi dayanıyorsun." dedi Sofi. "Ben olsam asla dayanamazdım."
"Senin arkadaşların böyle şeyler yapmıyor sanırım?"
Sofi hayır anlamında kafasını salladı. "En iyi dostlarının kitaplar olmasının faydası."
Bir an için Cosette'in hırlamaya benzer bir ses çıkarmasıyla gözlerini devirdi Sofi. "Pardon, Cosette'den sonra en iyi dostlar olacaktı."
Steve bu ilginç diyaloğa karşı gülümserken Sofi içtenlikle ona baktı. Gülmekte haklıydı sonuçta. Köpeği ile böyle konuşan pek fazla insan yoktu. "Kitapları gerçekten çok seviyor olmalısın."
"Yani..." dedi Sofi omuz silkerek. "Sonuçta bir kitap dükkanım var. Sonra köpeğimin adı ilk okuduğum kitaptan geliyor."
Steve sonunda bu tanıdık ismin nereden geldiğini çözmüştü. "İlk okuduğun kitap Sefiller miydi?"
"Küçük bir çocukken bu zamanın aksine kitap okumayı sevmezdim. 12. yaş günüm geldiğinde annem bana hediye olarak Sefiller'in ince bir versiyonunu verdi ve eğer okursam istediğim bir şey yapacağını söyledi. Bende okudum ama kitap bittiğinde onu bitirme sebebim annemin şartı değil kitaba olan sevgidendi ve o günden sonra elimden bir daha kitap hiç eksik olmadı."
