Κοιταξα βιαστηκα το ρολόι μου. Ηταν αρκετα νωρις για την ζοφερή μεγαλούπολη του Cambridge.
Παρότι ηθελα να μεινω λιγη ωρα παραπανω ξαπλωμένη στο ζεστο μου κρεβατι, η μητερα μου μου τηλεφώνησε απο νωρίς, με σκοπό να μου θυμισει την σημερινη μου πτήση.
Ετσι, ανάγκασα το σωμα μου να σηκωθεί και να κανει ενα κρυο μπανιο, με σκοπο να αφυπνιστουν ολες τις αισθήσεις μου, πραγμα που μίσησα τη στιγμη που το παγωμένο νερο ηρθε σε επαφη με την σάρκα μου.
Ετοίμασα τα πραγματα μου και σε ελάχιστα λεπτα, τα οποια δεν αντιλήφθηκα πως περασαν εφτασα στο αεροδρομιο.
Πλήθος ανθρωπων περίμεναν τις πτήσεις τους στην πύλη αναχωρισης, μαζι τους και εγω.
Αναχωρήσεις, αφιξεις. Γέλια, δάκρυα άλλοτε χαράς και αλλοτε λύπης, πλαισίωναν την ατμόσφαιρα.
Ενα μεγαλο χριστουγεννιακο δεντρο με πολλα στολίδια, άξιο προσοχής, ορθωνονταν στο κεντρο της μεγάλης αιθουσας, περνώντας ωστόσο απαρατήρητο.
Χριστούγεννα. Απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου ανυπομονούσα για την περιοδο των εορτών. Λάτρευα το γεγονός πως τρώγαμε ολοι μαζί στο μεγαλο τραπέζι διπλα απο το χριστουγεννιατικο δεντρο.
Λάτρευα το γεγονος πως περνούσα χρονο με τους γονείς μου, μια και βρίσκονταν συνήθως απασχολημένοι με τις δουλειες τους, πραγμα που αδυνατουσα να καταλαβω. Τοτε τουλάχιστον.
Ωστοσο, μεγαλώνοντας και οταν καταφερα να γίνω πλεον η ψυχολόγος που τοσο λαχταρουσα, τότε ημουν αξια να αντιληφθώ τη σημασια της εργασίας. Ολοκλήρωση. Και ποσο μαλλον χαρα. Χαρα που καταφέρνεις να πραγματοποιήσεις τον στοχο σου. Εναν στοχο ζωης.
Η φωνη της υπεύθυνης ακούστηκε από τα μεγάφωνα καλώντας τους επιβάτες με προορισμό τη Νεα Υορκη, να εισέλθουν στην πύλη 12. Πηρα τις βαλίτσες μου υπακούοντας στο μηνυμα της γυναικείας φωνής.
Σε λιγα λεπτα είχα ηδη επιβιβαστεί και το αεροπλάνο ξεκινησε την πτήση του.
Αδυμονουσα για αυτες τις μερες απο καιρό. Για τις στιγμες χαλάρωσης και ζεστασιάς, μακριά απο την ψυχρή καθημερινότητα του Cambridge. Κοντα στην οικογένεια. Στα πρόσωπα που θα ειναι παντα εκει για σενα, για να σε στηρίζουν. Σωστα;
Ωστοσο, ενα ονομα δεν ελεγε να βγει στιγμη απο το μυαλο μου.
Damien.
Ωρες ωρες αναρωτιεμαι τι πραγματικα ειναι αυτο που υπαρχει μεταξύ μας. Ερωτας; Κατι παραπανω; Η μηπως τιποτα. Μια απλη ξεπέτα;
