Το τρίξιμο του κινητου μου με εκανε να πεταχτώ απο το κρεβατι μου. Ευτυχως που εβαλα ξυπνητήρι, γιατι αλλιώς δεν επρόκειτο να ξυπνουσα τουλαχιστον πριν τις 12 το μεσημερι.
Η ωρα ειναι 6 το απόγευμα και οι ακτίνες του ηλιου εισβάλουν στο δωμάτιο μου, διαπερνωντας τις μακριές χρυσαφένιες κουρτίνες, μεταφέροντας μαζί τους μια ευθυμη νότα, που με κανει να αισθανθώ πραγματικα ομορφα.
Τεντωνομαι και πιάνω τα μαλλια μου σε εναν απλο και αναστατωμενο κότσο, με το λαστιχάκι που βρίσκεται γύρω απο τον δεξί καρπό μου.
Αποφασίζω να σηκωθω, δένοντας τη μεταξένια ρόμπα μου γυρω απο το ημίγυμνο σωμα μου και να μετακινηθώ εως το μπάνιο.
Κοιτάζω τη μορφη μου στον καθρέφτη και πλεον οι μαύροι κύκλοι κατω απο τα ματια μου ειναι ευδιακριτοι.
Το βλέμμα μου, μαρτυρεί την κούραση που διαπερνά τοσο το κορμί οσο και το μυαλό μου.
Ομως, δεν θα μπορουσα να λείπω απο το δειπνο των Χριστουγέννων. Ανυπομονούσα για την οικογενειακή αυτη στιγμη ηδη απο τις αρχες του Δεκεμβριου.
Εριξα λιγο κρυο νερο στο προσωπο μου και στην συνέχεια βουρτσισα τα δόντια μου.
Ολα όσα συνέβησαν εδω, λιγες ωρες πριν δεν σταμάτησαν να παιζουν στο μυαλο μου, σαν ταινία.
Μια ξεχασμένη ταινια.
Με εκνευρίζει η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του και παράλληλα με κάνει να συγχεω τα συναισθήματα που ο ιδιος νιώθει για εμενα, ακομη και εκείνα που νιώθω εγω.
Ειναι άραγε έρωτας, στυγνός ποθος, αγαπη;
Οχι, αγαπη δε θα το λεγα.
Ισως ανεξέλεγκτο πάθος.
Αλλοτε με κάνει να θελω να απομακρυνθώ απο εκείνον, να βρω ισως αυτο που μου αξίζει- που πιστεύω πως μου αξιζει- και αλλοτε θελω να βρίσκομαι κοντα του.
Ακόμη και σε εκείνες τις στιγμες, οπου διαφωνούμε εντελως πάνω σε απλα πράγματα και αρχίζουμε να καβγαδιζουμε δίχως ουσιαστικό λόγο.
Παρ'όλα αυτα, ο πόθος που με διακαιει καθε φορα που τον φιλάω, καθε φορα που με κανει δικη του- δε σβηνει- οσο και αν εχω προσπαθησει.
Εχω όμως προσπαθήσει αρκετά;
Θελω να προσπαθήσω αρκετά;
Κουνάω το κεφαλι μου προσπαθώντας να τον βγαλω για μια στιγμη απο το μυαλο μου.
Ωρα να ασχοληθώ λιγο με τη Rose.
