Τον βλεπω να αναβει ενα τσιγαρο ενω στέκεται ακριβώς διπλα μου, στρεφοντας το βλέμμα του στη θεα που απλώνεται μπροστά μας.
"Δεν το περιμενες ετσι; ", σπαει τη σιωπη και στη συνεχεια ξεφυσα τον καπνό απο τα χείλη του.
"Θελω να πιστευω πως οχι", τυλιγω καλυτερα τη γουνα γυρω απο το σωμα μου μια και η θερμοκρασία αρχισε να πέφτει.
Νιωθω τοση μεγαλη αναγκη να φυγω απο εδω. Να γυρισω πισω. Στη ζωη μου στο Λονδινο.
Σε εκεινη την οργανωμενη,"ισορροπημένη"ζωη που δημιούργησα, αποφεύγοντας τις δυσάρεστες εκπληξεις.
Ισως και μακρια απο τον Damien, δεν ξερω.
Δεν ξερω αν μπορω.
"Παρε", βγαζει το σακάκι του, προσφέροντας το, μένοντας πλέον με το λευκο του πουκάμισο, αποκαλύπτοντας το μυωδες σώμα του.
"Σε ευχαριστω", αποδέχομαι την ευγενική του κινηση.
"Εγω παντως ημουν σιγουρος. Ξέρεις τον εχω μαθει πλεον τον Damien", αποκρίνεται, αφηνοντας με έκπληκτη.
Γυρίζω προς το μερος του κοιταζοντας τον στα ματια.
Γνωρίζονται;
"Συνεργατες", απαντα στις σκέψεις μου.
"Παντα διεκδικεί αυτο που θελει. Θελει να ελέγχει τις καταστάσεις. Ηγείται."
"Έχεις άλλο τσιγάρο;"
Στιγμιαία, βγάζει απο την τσέπη του παντελονιού του ένα και το βάζει στα χείλη μου ενώ το ανάβει με έναν ασημένιο αναπτήρα.
Στρεφω ξανα το βλέμμα μου στη θεα.
Ξεφυσαω τον καπνό από τα χείλη μου, αφήνοντας τη νικοτίνη να κάνει τη δράση της.
Να μου προσφέρει αυτή την προσωρινή χαλαρωση.
Αυτό το εφήμερο αίσθημα πληρότητας.
Δεν με ξαφνιάζουν τα λογια του. Προσδοκούσα οτι θα συνέβαινε κάποια στιγμή ολο αυτο. Ο χαρακτήρας του, αυτο έδειχνε.
Αλλα η φυση μου ως γυναικα, πηγαινε ενάντια στην ειδικότητα μου.
Τα συναισθήματα αρνουνταν κατηγορηματικά να συνεργαστούν με το μυαλο μου.
Ηλπιζα σε εκεινη την μεταστροφη του, σε εναν ανδρα που θα νοιαζεται για την προσωπικοτητα μου, για τα δικα μου θέλω και πιστεύω, διχως να προσπαθεί αυθαίρετα να επιβάλλει την αποψη του για να αισθανθεί καλυτερα με το τεραστιο εγω του.
