De Grijze Jager; Een Emotioneel Verhaal

VI: "...Dat kan niet."

Will bleef stokstijf staan, maar Halt gaf hem een ruk aan zijn jekker om hem mee te trekken. Zonder te aarzelen deed hij dat, en samen renden ze in de richting van hun paardjes, ongeveer een kilometer naar het zuiden. Ze renden, en hun voeten kusten the grond. Ze renden, zoals de koude winter wind die tegen en langs zware objecten waait, en golven tegen de gladde stenen aan de kust doet slaan.

Zonder om te kijken wist Will dat de man hen volgden, maar hij kon hen niet bijhouden. Hij hoorde hoe de man bevroren takjes aan de kant duwde, en hoe hij een keer bijna struikelt over een stuk omgevallen boom.

"He! Jullie daar! Stop!" riep hij, maar uiteraard zonder een antwoord terug te krijgen.

Toen ze halverwege waren, bleef Halt ineens doodstil staan. Will botste bijna tegen hem op, voordat ook hij doodstil bleef staan. De bebaarde Grijze Jager stak een hand op om ervoor te zorgen dat de vraag in zijn leerling's ogen niet uitgesproken zou worden. Hij schudde zijn hoofd.

Will bewoog niet, maar spitste zijn oren. Ergens, een paar meter rechts van hen, duwde iemand bladeren aan de kant en vloekte als koude sneeuw uit een boom op hem viel.

"Hallo?" klonk de onbekende stem, "Ik weet dat jullie hier zijn!" Maar na een paar minuten diepe stilte leek hij het op te geven.

"Vervloek dit weer," mompelde de man, terwijl hij omdraaide en opnieuw bedolven werd onder een nieuwe laag koude, natte sneeuw. Will hoorde hem nog een paar keer opnieuw vloeken terwijl hij langzaam in de verte verdween. Hij draaide zich om en keek Halt aan, duizend vragen in zijn ogen.

"Niet nu," siste zijn mentor, "Eerst moeten we verder weg geraken."

>>>----------> <-----------<<<

"Je hebt me altijd gezegd dat ik doodstil moest blijven staan als ik dacht dat ik gezien was. Nu vertelde je me op precies en tegenovergestelde te doen en weg te rennen! Wat is er ins hemelsnaam gebeurt met 'vertrouw je mantel'?" riep Will uit terwijl hij van Trek afstapte. Hij haalde het zadel van zijn trouwe paardje en gaf het een lekker uitziende rode appel, terwijl hij op een antwoord wachtte.

Jullie hebben het weer verpest, of niet?

Will negeerde zijn paard en bleef naar Halt kijken.

"Ik heb je geleerd stil te staan als je denkt dat je gezien bent, dat klopt. Maar het zou onze deze keer alles behalve van pas zijn gekomen. Die man had ons of gezien of gehoord en wist precies waar we waren. Als we waren blijven staan had hij ons bijna zeker weten gevonden. Hij is duidelijk niet dom. En trouwens, onze mantels helpen ons niet ons te verschuilen in dit vervloekte weer. Nee, als we zouden rennen, dan zouden we nog een kans om te ontsnappen hebben. Als we geluk hebben denk hij dat het gewoon een wild beest of zo was," zei Halt, terwijl hij Abelard dezelfde verzorging gaf als Will Trek.

"We hebben nooit zoveel geluk," mompelde Will en Halt glimlachte bijna.

"Meestal niet, nee," was hij het eens. "Maar dat is een ander probleem. Nu, wat gaan we aan deze vervloekte groep doen?"

"Laten we dat na een goede kop koffie bespreken," stelde Will voor. Hij haalde zijn spullen al uit zijn tas, maar draaide zich om toen hij Halt zijn keel hoorde schrapen.

"Je gaat me nu niet vertellen dat het te gevaarlijk is om een vuurtje te maken, of wel soms? Want het maakt me niet uit wat je zegt - ik heb koffie nodig om niet dood te vriezen in deze kou."

Halt grijnsde, schudde zijn hoofd en gebaarde Will verder te gaan met waar hij mee bezig was geweest. Dat deed de jonge Jager graag, hij keek al uit naar de lekkere, warme kop met donkere koffie met wat zoete honing...