gevonden liefde, verloren liefde

1. Emily

Voor je begint met dit verhaal te lezen is het belangrijk om te weten dat het zich afspeelt in het verleden en het heden. Wanneer het verhaal cursief (schuin) is geschreven, speelt het zich af in het verleden. Ik hoop dat jullie het zo iets beter begrijpen.

Veel Lees plezier!

______________________________________________

Haar zware koffer achter haar aangesleept, komt ze het huis binnen. Het huis is eigenlijk veel te groot voor alleen haar man, hun zoontje Cas en zijzelf. Haar man heeft een goede baan en ook haar baan is wel redelijk. Ze werkt in de mode met grote namen als Calvin Kleijn en dolce Gabbana. Ze is dit hele weekend in Italië geweest voor een modeshow.

Ze rijdt haar koffer in de hoek van de foyer en laat het daar staan voor de schoonmaker. Ze grijpt wat post van de deurmat en loopt met de brieven de woonkamer in. In de woonkamer ploft ze neer op de stoffen hoekbank.

Ze opent behendig de enveloppen en leest de brieven door. Eén voor één reclame tot ze bij een envelop komt met het teken van de politie op de voorkant. Even staart ze naar het logo, maar haar nieuwsgierigheid neemt het al gauw over. Een stuk minder behendig en een stuk gehaaster scheurt ze de envelop open.

Ze leest de brief door en met open mond blijft ze kijken naar de letters, die zinnen vormen die haar leven kunnen gaan veranderen. 'De man die u acht jaar geleden heeft aangetast en heeft verkracht is naar acht jaar wegens goed gedrag voorwaardelijk vrijgekomen. Hij is verplicht om uit uw buurt te blijven dus u hoeft u geen zorgen te maken.' Ze leest de woorden door en nog eens en dan nog een keer hardop.

Ze gooit de brief op de salontafel en loopt naar de achterdeur. Ze gaat zitten op de veranda en laat zich meeslepen met haar gedachtes. Het is alsof ze die avond opnieuw beleeft.

Emily loopt door de donkere straten. De lantarenpalen staan aan, maar ze verlichten de straten nauwelijks. Het is eenendertig oktober en overal bellen kinderen aan om snoep te vragen. Jason, haar vriendje, leek het een goed idee om de kinderen te laten schrikken. Hun plan mislukte alleen en ze schrokken vaker van de kinderen dan dat ze iemand hadden laten schrikken. Volgens Jason was het haar schuld, ze leek op een mislukte heks en ze praatte te hard zodat ze haar al hoorde.

Boos was Emily weggelopen. Ze was er klaar mee dat ze maar altijd de schuld van alles kreeg. Ze wilde laten zien dat ze wel iemand kon laten schrikken. Met haar camera in haar hand, verschuilt ze zich achter een laag muurtje. Zodra er een klein meisje langs komt lopen, springt ze voor haar. Het meisje gilt het uit en huilend loopt ze weg.

Tevreden loopt ze door de straat terug naar haar huis. Ze glundert als ze denkt aan Jasons reactie. Hij zal er zo van balen dat het haar wel is gelukt.

Ze loopt onder een tunneltje. De lichten zijn uit en ze kan nauwelijks zien waar ze loopt. Voetje voor voetje beweegt ze zich in de richt van het gedoofde licht aan het einde van de tunnel. Ze komt steeds iets dichterbij en ze kan het einde dicht bij voelen komen.

Tot iemand ineens haar arm stevig vast pakt. Zijn nagels strak op haar huid en ze kan geen kant meer op. Ze wordt zijn richting opgeduwd en een andere jongen neemt haar over. Hij duwt haar tegen de muren van de tunnel aan en ze stoot onhandig haar hoofd. De jongens handen betasten haar terwijl de andere jongen haar stevig tegen de muur houdt. Ze spartelt wat onhandig met haar voeten, maar stopt al gauw wanneer de jongen haar hoofd opnieuw laat stoten. Een pijn scheut schiet door haar hoofd en haar adem is ontregeld, zwaar en snel.

Het geluid van een rits is duidelijk te horen en Emily's broek word over haar heupen naar beneden getrokken. De wind raast door de tunnel en langs haar ontblote onderlichaam. Zijn vingers omringen nu haar onderbroek en met een ruk wordt het enige kledingstuk dat ze nog aan had, om haar onderlichaam, uitgetrokken. Ze voelt het stukje stof over haar benen schuren en het beland op haar voeten.

Eén van de jongens stoot hard in haar en ze gilt het uit van de pijn. Iedere seconde weer en elke keer weer harder. Na een paar minuten komt hij klaar en is de volgende aan de beurt.

Het moment dat ze willen wisselen van plek schopt Emily hard tegen een van de jongens. De jongen krimpt ineen van de pijn en Emily probeert weg te rennen. Ze wordt tegengehouden door de andere jongen. Hij pakt haar bij haar boven arm en haalt een mes uit zijn zak. Hij haalt uit en een diepe snee beland op haar bovenbeen.

"Laat haar met rust" schreeuwt een jongen die de tunnel inkomt lopen. Het enige wat zichtbaar is, is zijn schaduw. Een grote, brede en gespierde schaduw komt hun kant op. Als hij dichterbij komt is ook zijn gezicht te zien. Twee bruine ogen die de jongens boos aankijken en een scherpe kaaklijn die strak staat van woede. Hij balt zijn vuisten en loopt op een van de jongens af. Hij haalt uit en een van de verkrachters beland op de grond. Hij loopt nu op de andere verkrachter af, die al een stap achteruit doet.

De verkrachters lopen samen geschrokken weg en laten haar naakt achter met een jongen die haar zojuist heeft gered. Vlug trekt ze haar kapotte broek op. Maar de jongen houdt haar tegen en bukt voor haar neer. Zijn oog valt op haar wond en hij kijkt haar bezorgt aan.

"Dat moet gehecht worden" concludeert hij. "Mijn auto staat een eindje terug. Ik breng je wel" biedt hij aan en hij lacht onzeker. Emily knikt en hinkelend loopt ze achter hem aan. Hij slaat zijn arm om haar heen en helpt haar met in stappen.

"Mama, ben je nu al weer terug?" Een klein mager jongetje komt de veranda op lopen. Hij lacht als hij zijn moeder ziet zitten en hij klimt op haar schoot. Zijn kleine armpjes vallen op haar heupen en zo blijven ze een tijdje zitten.

We komen aan bij het ziekenhuis en de jongen helpt me weer netjes de auto uit. Steunend op zijn arm lopen we het ziekenhuis in. We komen aan op de spoedeisend hulp. De wachtkamer is gevuld met allemaal mensen die allemaal een probleem hebben. Om de paar minuten wordt er iemand naar binnen geroepen en naar een kwartier wordt ik eindelijk geroepen.

Emily stelt zich netjes voor aan de dokter en de jongen doet het zelfde. "Hallo, Tobias" zegt hij tegen de dokter en hij geeft haar een lief lachje. De dokter vraagt haar op de onderzoekstoel te gaan zitten. Ze gehoorzaamt en de dokter kijkt goed naar de wond.

"Dit moet echt gehecht worden. Hoe is het gebeurd?" Hij loopt naar een kastje en haalt daar een schaar, naald en een soort draad uit. Hij kijkt haar vragend aan als ze niet gelijk reageert.

"Ik schoot uit tijdens het ui snijden" liegt Tobias nu voor haar. De dokter geeft hun een begrijpende blik en buigt zich nu over haar wond. Binnen een half uur is hij klaar en mogen wij weer gaan.

Samen met de krukken die ze heeft gekregen, loopt ze terug naar de auto. Hij start de auto en vraagt dan waar ze woont. Ze antwoordt en met volle gas rijdt hij richting haar buurt.

"Ga je wel aangifte doen?" vraagt hij als hij voor haar deur de auto stopt.

"Ik weet het nog niet" antwoordt ze.

"Je moet het me beloven. Je mag die sukkels hier niet mee laten wegkomen." Zijn stem is dwingend en hij duwt haar kin iets omhoog. Ze is gedwongen om hem in zijn ogen aan te kijken en voor de eerste keer sinds de gebeurtenis lopen er tranen over haar wangen. "Beloof het met" fluistert hij voor haar mond en hij veegt de tranen van haar gezicht. Ze knikt wat afwezig en als hij het nog een keer zegt, knikt ze met meer vertrouwen.

"Je hebt gelijk. Ik moet het vertellen" antwoordt Emily en ze loopt strompelend haar huis in. Zwaaiend neemt ze afscheid van de jongen die haar heeft gered. Als hij er niet was geweest stond ze waarschijnlijk nog in de tunnel of was ze dood geweest.