gevonden liefde, verloren liefde

4. Emily

Emily zit tegenover de dokter met haar ouders aan weerzijden van haar. De dokter houdt in zijn handen een blad met de onderzoekgegevens. Haar ogen zijn alleen nog maar gericht op het witte vel voor haar. Ze voelt hoe haar hart harder gaat kloppen en haar longen gretiger naar adem happen. De zenuwen gieren door haar lichaam. Aan de andere kant van dat dunne stuk papier kan staan dat ze zwanger is of dat ze een soa heeft.

"Goed, ik weet dat dit een verschrikkelijk moment voor jullie moet zijn dus ik zal het resultaat snel vertellen" zegt de dokter. "We hebben goed nieuws en helaas ook slechter nieuws. Je bent niet zwanger. Wel heb je chlamydia. Chlamydia is behandelbaar en we zijn er op tijd bij. Voor de rest heb je ook kneuzing van binnen. Deze zullen door rust vanzelf weer helen."

"wat houdt dat in chlamydia? Wat kan er aan gedaan worden? Is het te genezen?" vraagt Emily's moeder die duidelijk geen idee heeft wat voorn soa het is.

De dokter legt het blad voor ons met allerlei onderzoeken die zijn gedaan. "Chlamydia is de meest voorkomende soa. Veel vrouwen merken niet eens dat ze het hebben, maar omdat wij er gelijk bij zijn is het makkelijk te behandelen met antibiotica en is het zeker te genezen."

Emily's moeder haalt opgelucht adem. Ze legt haar hand op Emily's knie. Emily begint een beetje te trillen door de onverwachte aanraking. Haar moeder haalt haar hand gauw weg en verontschuldigd zich.

"Ervaar je problemen tijdens spontane aanrakingen?" vraagt de dokter Emily. Veel meisjes ervaren dezelfde schrikreacties tijdens aanraking na een verkrachting en dokters zijn vaak op de hoogte van de gevolgen van verkrachting. "Het lijkt mij verstandig om naar een psycholoog te gaan. Ik ken meerdere psychologen die erg goed zijn in deze situaties. Ik kan jullie in contact brengen, als daar behoefte voor is" stelt de dokter voor en Emily's vader knikt gelijk.

Als de dokter klaar is met alles mogen ze gaan. Emily loopt voorop het ziekenhuis uit. Tobias staat buiten op haar te wachten. Hij glimlacht wanneer hij ze aanziet komen.

"Hey, hoe was het?" vraagt hij als ze bij hem aankomen. Emily geeft het papier aan hem en hij leest het me grote ogen door. "Heb je chlamydia?" Emily knikt en pakt het blad weer terug. Schamend kijkt ze naar de grond.

"Je hoeft je niet te schamen" zegt Tobias lief. "Maar ik ben hier eigenlijk om te vragen of je even met me mee wil gaan. Ik wil je iets laten zien"

"Eh oké." Emily zegt haar ouders gedag en springt dan achterop bij Tobias op de fiets.

Ze houdt haar handen onder aan het zadel vast zodat ze Tobias niet hoeft aan te raken. Toch is ze bij Tobias meer op haar gemak dan bij iemand anders. Ze is de laatste tijd met iedereen zo afstandig. Haar vriendinnen vragen iedere dag een paar keer wat er met haar is en ook Jason maakt zich steeds zorgen om haar. Ze blijft maar zeggen dat er niks is en dat het wel goed met haar gaat, maar ze geloven haar niet.

Ze wil het hun ook niet vertellen. Ze heeft hun rare reacties of medelijden niet nodig. Ze vindt het al vreselijk hoe haar ouders de laatste tijd met haar omgaan. Bij alles is ze zielig en niks hoeft ze meer zelf te doen. Haar zusje doet steeds de afwas en haar moeder ruimt haar kamer op. Het is niet alsof ze nu ziek is denkt ze bij zichzelf.

Ze komen aan bij een groot kerkhof. Tobias parkeert zijn fiets tegen de muren van een oude kerk. We lopen door de stenen paden die omringd zijn met begrafenisstenen. We komen aan bij een grote steen. Het stuk gras ervoor is gevuld met mooie bloemen en grote planten. Op de steen staat de tekst: uit het leven getrokken, maar nooit uit onze harten. Daaronder staat de naam: Madelief Thijssen, 09-11-1998   + 09-11-2012.

"Is ze maar veertien jaar geworden?" vraagt Emily verbaasd.

"Ja, ze was dertien jaar toen het gebeurde. Ze had er een half jaar mee proberen leven, maar het lukte haar niet. Toen had ze besloten om op haar verjaardag er een einde te maken. Met een brief vertelde ze waar ze de afgelopen tijd door heen was gegaan."

"Wat verschrikkelijk" reageert Emily. Ze denkt aan de datum en komt er al gauw achter dat het vandaag negen november is. Het is vandaag drie jaar geleden dat hij zijn zusje is verloren.

Ze legt haar hand vrijwillig op zijn bovenarm. Ze trilt deze keer niet en ze heeft ook geen rare stuiptrekkingen. Hij glimlacht naar haar en ze laat haar hand rustig liggen. Ze kijken nog een tijdje naar het graf. Daarna lopen ze even het kerkje in en steken ze samen een kaarsje aan.

Na het graf gaan ze naar een stil parkje aan de overkant. Iedereen loopt met gebogen hoofd over de bruggetjes en langs de vijvers. Niemand zegt echt iets tegen elkaar.

Emily en Tobias nemen plaats op een bankje tegenover de vijver. Emily voelt een beestje over haar rug lopen en probeert bovenlangs met haar arm het eraf te slaan. Haar poging mislukt en ze probeert nu met haar arm onderlangs.

"Lukt het" lacht Tobias. Zijn hand tikt het beestje soepel van mijn rug. Zijn hand rust even heel licht op mijn rug en weer ontstaan er geen trillingen. Het lijkt alsof het bij hem verdwijnt. De angst om ooit nog te worden aangeraakt is bij hem afwezig en het maakt haar eindelijk weer comfortabel.

"Waarom heb je me dat zojuist laten zien?' vraagt ze nieuwsgierig.

"Ik heb het je laten zien omdat ik wil dat je weet hoe het bij mijn zusje ging. Ik wil niet dat het bij jou op dezelfde manier afloopt. Ik wil er voor jou kunnen zijn."