The mafia boss

Chapter 2

|| Chapter 2 ||

Ookal had Veronica duidelijk uitgelegd dat als ik nu mijn hoofd er niet bij hield, ik mijn carrière als agent wel kon vergeten. Was ik al snel afgeleid door de grote schaal chocolade die werd neergezet. Ik bedoel, alle soorten chocola lagen erop. Elke soort die je maar kon bedenken in alle mogelijke vormen en maten.

Peinzend keek ik toe hoe mensen toestatte en hun ogen sloten om te genieten van de verrukkelijke chocola. Waarom was het leven zo oneerlijk? Waarom kon ik ook niet gewoon eentje nemen? Ookal was het maar een kleintje...

"Als je het maar laat." Fluisterd Veronica in mijn oor terwijl ze langsloopt met haar betoverende lichtblauwe jurk.

Ik kijk haar nog even na voordat ze weer wordt opgeslokt door de mensenmassa. Gelukkig voor mij draagt ze een opvallende jurk en sommige mannen kijken haar dan ook half kwijlend na waardoor het voor mij ook een stuk makkelijker word om haar te vinden.

Mijn jurk was in tegenstelling tot die van haar, zwart. Gewoon de normale, saaie kleur zwart. Niks erop, niks eraan, gewoon zwart. Het was dan ook niet de bedoeling dat ik aandacht zou trekken. Dat was, als ik het zo bekijk, wel aardig gelukt.

"Waarom neemt u er niet één? Ze staan er niet voor niets." Vraagt een onbekende stem.

Ik draai me om en zie de jongen van net weer staan. "Ik heb geen honger." Leugens. Ik bedoel, kom op. Ik heb altijd wel trek, al helemaal als het gaat om chocola. "En zoals ik zie, neemt u er ook geen." Merk ik op.

Hij grinnikt en kijkt naar beneden. "Dat klopt, maar ik heb hiervoor al behoorlijk wat op en u heeft dit hele feest nog geen hap door u keel gekregen."

Licht geïrriteerd frons ik mijn wenkbrauwen. "En u weet dat omdat?" Het trekt mijn wantrouwen. Ik ben hier met een vreemdeling aan het praten terwijl Veronica duidelijk had geformuleerd dat ik geen gesprekken mag beginnen.

"Oh, gewoon. U zag er zo ongelukkig uit, zo hoe u het hele feest verveeld voor u uitkeek. Ik overwoog een paar keer u gezelschap houden."

Ik knik alleen maar. Onrustig kijk ik om me heen, hopend de blauwige jurk van Veronica te spotten. De zenuwen gieren door mijn lijf terwijl mijn hersenen fantaseren over de ergste dingen die zouden kunnen hebben gebeurd in die korte tijd waar ik haar even uit het oog verloor.

"Voelt u zich wel goed? U lijkt een beetje zenuachtig."

Hebbes. De blauwe jurk van Veronica schiet tussen een paar zwarte pakken uit. Ze glimlacht naar een jonge blonde man die wilde gebaren maakt met zijn handen. Ik laat mijn ingehouden adem ontsnappen en mijn gespannen lippen in een glimlach glijden.

Ik pak een glas wijn van het dienblad van één of andere ober die langs kwam struinen. Ookal mag ik nog geen alchohol, eentje kan toch niet kwaad. Ik zet het glas aan mijn lippen terwijl mijn ogen weer terug schieten naar Veronica en de man.

De blonde man heeft zijn handen op de rug van Veronica liggen. Iets in dat gebaar vertrouw ik al niet. Ik concentreer me beter op het paar.

Langzaam, bijna zo onopvallend dat ik het bijna niet opmerkt laat de man zijn hand naar beneden zakken. Verder, en verder en verder tot zijn hand op haar kont ligt.

En splensh! Het rode goedje wijn waarvan ik nog niet eens de kans heb gehad om het door te slikken, ligt versprijd over de vloer en het extreem dure uitziende pak van de jongeman voor mij.

Ik hoest even het goedje dat door mijn keel is geschoten uit voordat ik beschaamd opkijk naar de jongen, waarvan ik de naam nu al vergeten ben. Weet je wat? Ik noem het gewoon: de jongen.

"O. Mijn. God." Breng ik uit. "Het spijt me zo erg. Ik weet niet waarom ik... en, o, zie jouw pak nou." Kreunend probeer ik mijn gezicht te verbergen in mijn handen. "Ik ben zo'n sukkel."

"Maakt niet uit. Ik schiet geen kogel door uw hoofd alleen omdat u een beetje wijn op mijn super dure pak morst." Zegt de jongen kalm. Alleen de ingehouden woede is duidelijk te horen in zijn stem.

Verkeerde woordkeuze, bedenk ik in mezelf. Onbewust zet ik een stapje achteruit. Ik ben hier op zoek naar een mafia baas die bekend staat om zijn wreedheid.

Zodra de jongen mijn gezicht ziet betrekken, spert hij zijn ogen open. "Ik bedoel als grapje, niet letterlijk."

Een rampzalige grinnik komt uit mijn mond terwijl ik luchtig probeer de reageren op zijn 'grapje'. "Nou, ik schrok wel even hoor. U ziet er wel als een persoon uit die onder het jasje van zijn pak een pistool heeft kunnen zitten." Waar. In. Godsnaam. Kwam. Dat. Vandaan. Ik maak mezelf alleen verdacht.

Gelukkig moet 'de jongen' daar wel om lachen. "U ziet er ook wel een beetje uit als een vrouw die een wapen zou kunnen verstoppen onder uw rok. Je weet het maar nooit."

Ik lach zenuwachtig terwijl ik onbewust de rok van mijn jurk naar benden trek.

"Ach, wat is het hier toch weer gezellig." Een aangeschoten Veronica komt tussen ons instaan terwijl ze blijft staan door haar armen over onze schouder te slaan. "Hé, Erin. Ik ga met Patrick mee naar huis. Regel jij even een lift?"

Niet begrijpend kijk ik haar aan. "Gaat het wel goed met je?" Vraag ik terwijl ik kritische blikken op de jonge blonde man -Patrick- werp.

Veronica giechelt alleen terwijl ze 'de jongen' op zijn borstkas slaat. "Ze is helemaal van jou." Brabbeld ze een beetje. Jep, ze gaat morgen ochtend  niet neer herrineren wat er is gebeurd.

"Kom op, zullen we gaan?" Vraagt de blonde man ongeduldig. "Als we opschieten zijn we nog op tijd." De man kijkt even op het gouden horloge om zijn pols voordat hij de aangeschoten Veronica met zich meetrekt.

Ik kan niet anders doen de twee na staren als ze zich naar de uitgang wurmen. Dit is weer een ding waar ik Veronica nooit voor zou vergeven.