The mafia boss

Chapter 1

|| Chapter 1 ||

Deze avond was niet meer dan een normale vrijdagavond. Terwijl alle normale tieners de stad in gingen met hun vrienden, was ik verplicht om op één of ander saai hotelfeest de meest gevaarlijkste criminelen op de wereld in de gaten houden. Gelukkig had ik de opdracht gekregen ze alleen maar te observeren vanaf een afstandje en hoefde ik geen toenadering te zoeken zoals die arme Veronica die constant rond de meest gevaarlijk uitziende mannen rondhing.

Niemand wist precies hoe de baas van de beruchte mafia mannen groep eruit zag. Niemand wist hoe oud hij was, of hij een man van dertig of een man van vijftig was. Kortom, het kon iedereen wel zijn. Zelfs de oude man aan de andere kant van de lange uitgestrekte tafel waar ik zo net bijna in slaap was gevallen. Mijn al half verpestte jurk -waar ik nog geen tien minuten geleden mijn wijn op gemorst heb- trek ik een beetje op zodat ik in staat ben mijn benen over elkaar te slaan.

"Vermaakt u zich een beetje?" Vraagt een beleefde stem naast me.

Ik draai mijn hoofd naar de jongeman die zich een beetje samenspannend naar me toe buigt. Mijn ogen glijden even inschattend over hem heen. Eigenlijk mag ik geen gesprekken beginnen met vreemden, mijn opdracht was observeren, geen toenadering. En zeker niet op zo'n belangrijke avond. Nog nooit heb ik zo'n opdracht gekregen. Natuurlijk waren alle opdrachten riskant, maar nooit moest een minderjarige agent betrokken zijn bij een missie waarbij de baas van de mafia bende bij kwam spelen.

Alleen deze jongen heeft iets mysterieus over zich heen hangen. Zijn lichaam is netjes in een pak gewonden, zijn haren zijn netjes gekampt en zijn glimlach laat een rij stralende parel witte tanden zien. Alleen zijn ogen glinsteren met iets waar ik mijn vinger niet op kan leggen.

Ik haal mijn schouders op. "Als je de zielige zweer niet meetelt gaat het prima." En dat meen ik. Er wordt muziek gespeeld alleen iedereen loopt maar een beetje te praten. Ik ben niet zo'n fan van dansen alleen gesprekken beginnen is niet mijn sterkste kant.

"Ik hoor dat u niet zo'n feestbeest bent." Grinnikt de jongen die plaats neemt naast mij aan de eenzame tafel. "Ik ben trouwens Sawyer."

"Erin." Ik draai mijn hoofd nu pas echt goed naar de jongen waardoor ik nu recht in zijn pastelgroen kleurige ogen kijk.

"Erin, mooie naam. Ik weet niet wat het is maar het past goed bij je prachtige groenige ogen." Complimenteert Sawyer. De charmante glimlach zit nog steeds op zijn gezicht geplakt.

Ik rol met mijn ogen terwijl ik vanuit mijn ooghoek Veronica mij paniekerige blikken toe zie werpen. "Hoe vleiend ik je complimentjes ook vind, ik denk dat ik maar eens mijn vriendin op ga zoeken." Snel sta ik op maar voordat ik richting Veronica loop, draai ik me even snel om. "Ik weet niet of u het door heeft, maar mijn ogen zijn blauw, niet groen." Zeg ik met een knipoog.

Ik wurm me door de pratende mensen door naar Veronica die glimlachend knikkend naar een preek van een wat ouder uitziende man zit te luisteren. Ik weet dat het haar echt helemaal niks aangaat wat de man te melden heeft en ze nu direct verlost wilt worden uit het uitermate oninteressante gesprek.

"Veronica!" Roep ik uit terwijl ik mijn hand op haar schouder leg. Even kijk ik de man glimlachend aan, maar die blik duurt niet lang voordat ik me weer op de blondine richt. "Daar ben je! Ik heb je echt overal gezocht."

"Ah, Erin. Laten we maar gaan." Ze kijkt naar de man voor haar. "Het was me een genoegen u te leren kennen Mr. Branson."

"Insgelijks Mvr. Veronica"

Veronica pakt mijn hand vast en lijdt me naar buiten langs de tafel waar alle gerechten die je maar kan bedenken, staan uitgestald. Mijn ogen vinden dan direct de grote chocolade taart in het midden van de tafel. Tot mijn grote spijt herinner ik me maar al te goed de preek van commandant Larsson die verteld we niks mochten eten. Ook al ben ik nog maar zestien en dus nog minderjarig, zijn we wel toegestaan om wijn te drinken. Eigenlijk slaan de regels sowieso nergens op.

De koude wind buiten snijdt in mijn blote armen. Mensen die het feest verlaten en binnen gaan, struinen langs ons heen.

"Erin waar bleef je nou? Zag je niet dat ik je nodig had?" Reageert ze vel terwijl ze me met haar velle blauwe ogen aankijkt. "Die man bleef maar kletsen over zijn planten verzameling! Ik durf te wedden dat ik alle planten die hij in zijn tuin heeft staan, op kan noemen."

"Sorry ik-"

"Je werd opgehouden door de eerste knappe jongen die een gesprek met je wou beginnen? Dat is nou precies de reden waarom minderjarige agenten niet mee mogen op zulke missie's. Je opdracht is om op mij te letten en om je heen te kijken of je nog verdachte figuren ziet. Niet gaan flirten met de eerste beste jongen die je tegenkomt!" Ze zet haar handen in haar zij en kijkt hulpeloos omhoog. "Ik snap sowieso niet waarom je mee mocht. Moet ik mijn leven in de handen leggen van een minderjarige puber?"

Ik sla mijn ogen neer. Ze is veel verder in de trainingen en in de rang staat ze veel hoger dan ik. Tegen haar ingaan kan mij mijn leven kosten. "Commandant Larsson heeft niet voor niks mij uitgekozen voor deze opdracht. Hij denkt dat ik klaar ben voor deze verantwoordelijkheid."

Veronica zucht en kijkt me aan. Haar ogen staan bedachtzaam. Zo staan we daar dan een paar seconden. Elkaar aanstarend. Uiteindelijk laat ze haar ingehouden adem ontsnappen, "Oke, we gaan weer terug naar binnen. Je krijgt nog één kans om jezelf te bewijsen, anders ga ik commandant Larsson melden dat je nog niet klaar bent voor zulke opdrachten."