The mafia boss

Chapter 7

|| Sawyer ||

Er klopte iets niet aan haar. Erin. Het was begrijpelijk dat ze op haar hoede was, ze was tenslotte bij een vreemde in huis, maar als ze de situatie niet vertrouwde waarom was ze dan in de eerste instantie ingegaan op mijn voorstel? Wat was haar bedoeling?

Alleen af en toe kon ik niet anders dan vanbinnen genieten van haar onnodige acties. En dat beangstigde me. Het leven draaide niet om plezier. Plezier was nergens goed voor. En al helemaal niet als een vrouw het veroorzaakte. Het was een afleiding.

Met een moeizame zucht laat ik me zakken op mijn bed. Mijn hoofd laat ik achterover vallen in de zijdezachte kussens. Ik had te veel aan m'n hoofd. De vergadering van morgen ochtend, de moord op één van mijn mannen en natuurlijk het meisje dat sliep in de logeerkamer.

Wat was er mis met mij? Waarom had ik haar niet neergeschoten? Je hebt zo veel levens beëindigd, Sawyer. Waarom zou dit anders zijn? Het geweer in mijn hand leg ik zoals altijd weer binnen bereik onder mijn kussen.

Misschien kon ik er vanavond een einde aan maken? Misschien kon ik vanavond naar haar kamer om haar neer te schieten? Of neersteken? Ik had tenslotte nog twee vlindermessen in mijn nachtkastje liggen.

Ik schut mijn hoofd. Ik zou het niet kunnen. Het lukte me afgelopen avond niet dus de mogelijkheid dat het lukte als ze sliep, was klein.

De wijzer van de klok sloeg één uur. Over zes uur had ik een vergadering en ik had nog geen oog dicht gedaan. Ik moest uitgerust zijn. Nog één keer adem ik diep in en uit om mezelf te kalmeren. Alleen de gedachtenstroom in mijn hoofd hield nooit op.

|| Erin ||

Ik was zo'n sukkel.

Het was de bedoeling dat ik wakker zou blijven tot Sawyer zou slapen, alleen mijn lichaam had andere plannen. Rond een uur of vier schieten mijn ogen open van het zoemende geluidje van mijn telefoon.

Ik was in slaap gevallen. Met kloppend hart check ik de tijd op mijn telefoon.

4:25

"Shit." Mompel ik in mezelf. Vier uur was veel te laat. Ik had om drie uur het appartement willen onderzoeken. Ik schuif al mijn twijfels opzij en trek mijn uitgeputte lichaam op van het bed. Hoe moe ik ook was, slapen kon later. Deze missie ging voor, want zo'n kans zou ik niet meer krijgen.

Het kippenvel kruipt op mijn benen en armen als mijn voeten de ijskoude vloer raken. Op mijn stilst loop ik naar de deur. Ik adem nog één keer diep in voor ik de klink vast grijp en hem tergend langzaam naar beneden druk.

Ik knijp mijn ogen stijf dicht van de kleine piepende geluidjes. Stel nou dat Sawyer een lichte slaper was? Dan zou hij het gehoord kunnen hebben. Ik doe de deur open en stap de gang op maar het blijft doodstil.

Het enige geluid dat te horen was, was het ritmische getik van de klok. Voorzichtig en zo stil als ik kan loop ik door de gang. In mezelf vervloek ik mijn blote voeten die zachte geluidjes maken op het pakket. Ik had sokken aan moeten doen.

Ik klik de zaklamp, die net zoals alle andere spullen om mijn been gebonden zat, aan. De gehele gang word in één keer belicht met het licht van de zaklamp en uit angst bedek ik een gedeelte van het licht met mijn hand.

Ik loop de kamer binnen en haal mijn hand weer van het licht zodat ik mijn aandacht kan focussen op de verlaten woonkamer.

Ik loop naar de kleine maar luxe keuken, open de kasten en onderzoek de laatjes, maar niks is te vinden.

Na een kwartier zoeken, ben ik er klaar mee. Ik zucht en ga aan de keuken tafel zitten. Nergens kon ik iets nuttig vinden, iets dat me zou helpen. Moedeloos laat ik mijn zaklamp nog eens schijnen over de kamer.

En dan plots valt me een bureau op in de hoek. Hij zat bijna verstopt in de donkere hoek van de woonkamer. Hij stond verborgen achter de kasten.

Ik kan een opgewonden gevoel niet onderdrukken als ik direct opsta en me haast naar het voorwerp. Het was leeg en opgeruimd. Ook in de laatjes lagen alleen de standaard benodigdheden maar niks bruikbaars. Niks persoonlijks. Zelf geen computer.

Ik pak een stapeltje uit de laatjes en blader ze door. Maar het waren muziekbladen. Ik wil de volgende pakken als het pakketje papieren uit mijn handen valt en op de grond dendert. Snel klik ik mijn zaklamp uit. Met sissende geluiden hurk ik neer om ze op te rapen en hoop ik met heel mijn hart dat deze geluiden ongehoord waren door Sawyer.

Plots hoor ik voetstappen. Ze kwamen niet uit de gang, maar uit dezelfde kamer waarin ik me bevond. Zonder na te denken ga ik onder het bureau zitten. Deze verstopplek was nutteloos, daar was ik me van bewust, maar het was beter dan in het volle zicht te zitten.

Ik kon hier niet zien wie er in de kamer was, maar dat was niet erg. Als ik hun vanaf mijn verstop plek niet kon zien, konden ze mij ook niet zien. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn handen beginnen te trillen. Ik wil niet diep in en uit ademen, want die handelingen zouden gehoord worden. Dus in plaats van mezelf te kalmeren druk ik mijn hand tegen mijn mond zodat mijn gehaaste ademhalingen gedempt werden.

En dan zie ik het.

Recht boven mijn hoofd, tegen de onderkant van het bureau, was een pistool geplakt. Het zat vast met professionele haakjes die bij een bepaalde beweging los lieten. Ik kende die dingen. Die hadden ze bij de dienst ook.

Deze verstop plek was geen amateur werk. Dit was een pro.

De voetstappen werden luider. Er was nu geen twijfel meer mogelijk, er was iemand in de ruimte met mij. Uit de band om mijn been pak ik een mes. Het was geen machtig wapen, maar het was genoeg om mezelf mee te verdedigen.

Zonder al te veel na te denken rol ik onder het bureau uit en gluur ik de kamer in. Mijn hart stopt voor een seconde met kloppen als me een figuur in de duisternis opvalt.

Even weet ik niet wat ik moet doen. Aanvallen, verdedigen, niks doen? Maar dan draait het gestalte zich om en kruizen ons blikken. Op dat moment denk ik geen seconde meer na en val ik aan.