The mafia boss

Chapter 3

|| Chapter 3 ||

"Lekkere vriendin heb jij. Ze laat je zomaar over aan iemand die ze niet kent." Zegt 'de jongen'.

Ik sla mijn armen over elkaar terwijl ik probeer de woede die opkomst waaien, te negeren. "We zijn geen vriendinnen. We zijn..." Ik laat een ademtuig mijn mond verlaten, "Het is ingewikkeld."

De avond duurde lang niet zo lang als ik dacht. Eerlijk gezegd vloog de tijd voorbij. 'De jongen' was lang niet zo saai en ik begon zo langzamerhand zijn gezelschap te waarderen. Het was altijd beter dan in mijn eentje een beetje awkwerd om me heen kijken. Wat me bracht bij het feit dat ik geen terugrit heb. En dan nog niet te spreken over het feit dat ik überhaupt niet weet hoe je  bij de dienst moet komen vanaf dit luxe hotel midden in de stad.

"Dus, waar gaat u heen als het feest afgelopen is?" Vraagt 'de jongen' terwijl hij nochalant tegen de tafel met lekkernijen leunt. Hij kijkt naar de zaal die langzamerhand begint leeg te lopen.

Ik haal mijn schouders op. "Ik heb geen vervoer dus denk ik dat de enige oplossing is dat ik ga lopen."

"Rij met mij mee." Biedt 'de jongen' aan. "Wat voor man zou ik zijn als ik een jongedame alleen over straat laat lopen?" Hij pakt zijn telefoon uit zijn zak en tikt een aantal cijfertjes in. Af en toe werpt hij stille blikken op mij.

"Echt?" Reageer ik verrast. Natuurlijk had ik het wel verwacht. Dat gebeurd altijd in films, maar laten we eerlijk zijn dat de vraag op zich wel heel vleiend over kwam. "Dat zou ik heel erg waarderen."

Hij moest maar een weten dat ik in werkelijkheid nog maar 16 ben en eigenlijk bij de geheime dienst hoor. Dan zou hij zich nu snel uit de voeten maken. Als ik hem nu zo bekijk zou ik schatten dat hij zo ongeveer wel 10 jaar ouder dan ik ben. Make-up doet wonderen.

Ik werp een blik op het goedkope leren horloge om mijn pols. Het is niet laat, alleen de hotel feesten eindigen altijd vroeg door de klachten die de bezoeker die niet op het feest aanwezig zijn anders gaan indienen. "Zullen we dan maar gaan? Het is zo awkwerd als je als laatste het feest verlaat."

'De jongen' grinnikt en haakt zijn arm om de mijn om me naar de uitgang te begeleiden.

"Wat een gentleman bent u toch." Grap ik. "Eerst biedt u me een rit naar huis aan en dan begeleidt u me netjes naar de uitgang."

"Dat is hoe het hoort." De grijns op zijn gezicht is zo groot dat zijn ogen bijna tot spleetjes geknepen zijn.

De kou slaat toe als een donderslag zodra we de donkere nacht betreden. Alleen nog sneeuw erbij en het lijkt op een perfecte winter avond. Alleen blijkbaar is het wel koud genoeg om mijn tenen te doen bevriezen en niet om sneeuw te laten vallen.

Een groepje donkere gestalte komt op ons aflopen. De grote figuren zijn groot en gespierd. Aan de manier van lopen, de brede schouders en smalle taille kan je zien dat het mannen zijn.

Of natuurlijk omdat ze een pak dragen.

De figuren lachen hard om iets dat blijkbaar heel grappig is. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om de gezichten te bekijken. Iets aan de houding vertrouw ik niet. Hun pakken lijken precies gemaakt te zijn om een pistool of een ander wapen in te verstoppen.

Op een vreemde manier had ik gedacht dat ze bij ons zouden stoppen maar ze lopen dwars langs ons heen. Helaas heb ik de vreemde starende blikken en de groene ogen wel opgemerkt. Daar ging mijn kans. Ik weet vrijwel zeker dat dat Jermey was. Hij is gestuurd door commandant Larsson om mij op te pikken. Ze hebben blijkbaar doorgekregen dat Veronica gefaald heeft met haar opdracht.

Waarom stopten ze niet? Waarom hielden ze me niet tegen? Waarom deden ze niet alsof ze me kende?

'De jongen' staat ondertussen bij een behoorlijk duur uitziende auto en houdt de deur voor me open.

Ik laat mijn acteer  talenten de volle loop en glimlach beleeft. "Wauw, is dat je auto?." Wacht wat? Wat doe ik nou weer? Zo klink ik al helemaal als een dertienjarige.

Gelukkig kan hij er om lachen. Ookal was het een geforceerde glimlach is. Ik stap in en zie een naamplaadje op zijn spiegeltje staan. Onopvallend probeer ik te lezen wat erop staat. Sawyer.

Ohja, Sawyer was het. Kan ik dan voor één keer deze naam onthouden? Aarzelend ga ik wat rechter zitten en klik mijn gordel vast.

Mijn god! Deze stoelen zitten lekker. Ik moet zeker gaan vragen waar hij deze auto gekocht heeft. Ik wil ook een auto met zulke zachte stoelen. "Dus.." Vraag ik als ik het lichaam van Sawyer achter het stuur zie plaatsnemen.

"Dus wat? Zeg jij het maar. Jij bent degene die ik naar huis moet brengen." Zegt hij met een smalle geforceerde glimlach rond zijn lippen. Het valt me op dat hij me niet meer beleeft met 'u' aanspreekt. Ook is zijn stem killer. Kouder dan de warme ondertoon die hij in het hotel had.

"Erin? Waar moet ik heen?" Vraagt Sawyer. Een veel te geforceerde glimlach staat op zijn gezicht geplakt wat er eerlijk gezegd nogal creepy uitziet.

"Oke." Ik leg mijn handen in mijn nek terwijl ik zenuwachtig uit het raam kijk, waar overigens geen barst te zien is. "Ik ben uhm.. Soort van vergeten wat het adres is." Dat is deels waar. Ik kan hem niet naar de dienst brengen, wat nou als hij een spion is van die beruchte mafia groep? En als ik het zal vinden zou ik nooit naar binnen kunnen. Op dit tijdstip is de ingang gesloten. Ik zou voor de deur moeten slapen.

Sawyer ademt rustig in en uit voordat hij zijn mond opent om iets te zeggen. "Maakt niet uit. Het is al laat. Je mag bij mij overnachten. Dan kan je morgen uitvogelen waar je precies heen moet."

Nooit met vreemden meegaan. Dat is toch wat ouders tegen hun kinderen zeggen? Ik sla het aanbod bijna direct af. Maar dan bedenk ik me hoe dom dat wel niet zou zijn. Ik heb nergens anders om heen te gaan. Dit is de enige mogelijkheid. En trouwens, ik ken hem al... ruim een hele avond. Dan is hij toch geen vreemde meer?