Saklı Gerçekler

2.Bölüm - Ayrılış

O gün ağladıktan sonra uyumuştum ve birkaç saat sonra odama gelen Ablam 'kalk buradan gidiyoruz' demişti. Ona hayır diyemedim, yüzümü yıkayıp ve odama geri dönüp eşyalarımı toplayana kadar düşünüp duruyordum ilk defa evimden de ayrılıyordum. Bu kadar mı kötü birisiydim? İnsanlar bizim gibi olan insanları neden istemiyordu, neden kabul etmiyorlardı? Hadi diğer insanları geç, peki ya aynı kandan olan ailen seni neden dışlıyordu? Sevmek, sevilmek çok yanlış bir şey miydi? Cinsiyet ne olursa olsun sevgi ruhtan gelmiyordu mu? İşte bunları düşünüyordum. Artık o gün içimi dökecek kimse kalmadı. Ablam kendi evine çıkalı 3 yıl olmuştu kendisi üniversiteyi bitirdikten sonra yurt dışında master yapacaktı. Ablamla iyi anlaşıyordum ona her şeyi anlatıyordum fakat geçen sene onun işine karışmıştım en yakın arkadaşlarından dedikodu duymuştum ve ablama söylediğimde yanlış anlaşılmadan dolayı bana kızmıştı. Aileler hep dışarıdan bölünüyordu. Arkadaşlardan, dostlardan ve bazı gereksiz insanlardan. Evdeki hayat ile dışarıdaki hayat birbirine girdi mi ortaya kaos çıkıyordu. Eşyalarımı topladıktan sonra bir not bırakmıştım; 'Sizi her zaman seveceğim annem, babam ve gün gelecek bugün için pişman olacaksınız. Canınızı istemediğiniz için.' Biraz üzülmüştüm. Fakat artık her şey değişmeye başlamıştı. 4 saat uykuyla okula gitmiştim, okuldaki herkes bana dik dik bakıyordu. Berk bile. O yıl derslerime ilgilenmedim ve ciddi şekilde düşük notlar aldım. Sınıfta kaldım. İlk defa tüm düzenim bozulmuştu. Tüm sınıftaki arkadaşlarım mezun olmuştu ve ben tekrar lise son sınıfı okumak zorunda kalmıştım.  Evden ayrıldığım günden itibaren her şeyi özlüyordum en çok annemi ve babamı. Acaba benim gibi olan, çocuklarını atan anne ve babalar çocuklarını özlüyorlar mıydı? Annem ve babam beni özlüyorlar mıydı? Ablam arada sırada onlara gidiyordu ve benden bahsettiklerini söylüyorlardı. Kabul etmişlerdi ama hayatımı çizmemi, hayatı öğrenmemi ve kendi ayaklarımın üstünde durmamı istiyorlardı. Sınıfta kaldığımı öğrendiklerinde yaz boyunca sıkı çalışmam için ablam beni zorlamıştı ve bu son sınıfa yeni geçen öğrencilerden bir adım daha önde olmamı sağladı. Hayatım için endişelenip duruyorlardı, beni tam olarak atmamışlardı. Sadece kabul etme aşamasındalar. Evden ayrılalı 1 yıl olmuştu ve ben ablamın evindeyken akşamüstü ağlayarak gelmişti bana kağıt göstermişti o gün hayatımdaki en kötü gündü annemin kanser olduğunu öğrenmiştim ve bu kanser 5 yıldan beri varmış annem ise bunu saklıyormuş. Hemde hepimizden. Geçen sene bir tartışma yapmışlar ve annem ve babam aralarında boşanma davası açmış fakat benim durumum ile bundan vazgeçmişler. Bu durumu öğrenen Berk ilk defa benle konuşmaya başladı. İnsanlar bazı kişilerle barışması için ve kızgınlıkların geçmesi için neden kötü bir şeyin olmasını bekliyorlardı? Mezun olduğum gün Berk yanımdaydı ve konuşmaları gerçekten rahatlatıcıydı 'Sana kızgın değildim Mert o gün korkmuştum ve bir süre sonra kendime kızmaya başladım. Cahilce davrandım, eşcinsel olman tabii ki yanlış bir şey değil fakat din, toplum ve cahil insanlar bunun yanlış bir şey olduğunu söylüyordu ve biz yanlış ile doğruyu böyle ayırt ediyorduk fakat hiç düşünmüyorduk sevginin zararı olur mu hiç? Bu yüzden pişmanım sana böyle davrandığım için. Beni affedebilecek misin?' Sarıldım. Ona sımsıkı sarıldım ve kalbim çok hızlı atıyordu. 'Sana hiç kızmadım ki, hiç kimseye kızmadım. Sadece kendimi suçlu hissediyordum, sanki size bir şey yapmışım gibi ve bunu telafi edemiyordum.' Bana tekrar sarılmıştı ve kulağıma 'bak o kırmızı elbiseli olan benim kız arkadaşım' diye fısıldadı. Benim hakkımda ona her şeyi anlatmış ve kız arkadaşı ise bana açılması için Berk'i ikna etmiş. Sevinmiştim. Mezun olduğum gün annem ile babam gelememişti çünkü annem o gün kemoterapi yapıyordu. Bu onun son kemoterapisi idi çünkü o günden sonra kanser hücrelerini öldürmeye başarmışlar.  İnsanlar bazı şeyler için çok uğraşmalılar, beklemeliler, sabırlı davranmalılar ve en önemlisi kendi olmalılar...