Masalın Kahvesi

Hayata dönmek

Canım çok yanarken ve bedenimi bir halsizlik sararken güçlü duruşumu bozmayıp ağlamamalıydım. "Son bir isteğin var mı güzellik" dedi. Acımasızca kahkaha atarken.. "Berk.. Berkcan buna nasıl yardım etti" dedim. Güçlükle çıkan sesim onu şaşırtmıştı. "Bu kadar güçlü olduğunu bilmiyordum. Konu Berkcana gelirse hiçbir şeyden haberi yok. Anneme mesaj atacam şarjım bitti diyerek aldım ondan telefonu" dedi ve jileti bilegime birkez daha bastırdı. Zorla ayakta duran bedenimi artık taşıyamıyordum. Her şeyden geriye hatırladığım kapı kırıldı. Murat'ı bayılttılar. Ve Berkcan "Dayan ne olur" demişti. Gözlerim kapanırken ona son kez gülümsemiştim güçlükle..

2 SAAT SONRA (Merinin ağzından)

Masal yoğun bakımdaydı. Renas çıldırmak üzere duruyordu. Ben bir şekilde sakinleştirici alıp sakinlesmistim. Ama içim içimi kemirirken masala bir sey olacak korkusuyla canım çok yanıyordu. Berkcan koridorda bir oraya bu buraya giderek kendine kızıyordu. Masalin annesi sakinleştirici verilip uyutulmustu. Yoğun bakımın kapısından nihayet doktor çıktı ve "Çok kan kaybetmiş. Acilen kan bulmamız gerek. Çok güçlü bir kız merak etmeyin" dedi. Berkcan ve ben aynı anda "ben verebilirim" dedik. Renas ın kan gurubu uymuyordu. Doktor beni iyice süzerek "siz çok zayıfsınız beyefendi siz benimle gelin " dedi Berkcan a dönerek.  Berkcani hizla bir yere alıp yeteri kadar kan aldılar. Ve artık bekleme zamanıydi.

Nihayet odaya aldılar. Gözlerini açmasını beklerken camlı odadan onu izliyorduk. Artık uyanmalıydı. Saatler sonra nihayet gözlerini aralamisti. Doktor "Çok yorgun tek tek içeri alabilirim sizi onu çok yormayın büyük bir mücadele gösterdi yeterince yorgun" dedi. Elbette ilk olarak annesi girecekti.

(Masalın ağzından)

Gözlerimi yavaş yavaş aralarken bitkin bedenim annemi görünce huzurla dolmuştu.  Gözlerimden yaşlar süzülürken annemin sımsıkı sarılmasıyla hayata yeniden dönmüştüm. Ağlıyordu fakat ağzımdan tek kelime çıkmayacak kadar bitkindim. Sırayla odaya tek tek girdiklerinde hepsine sadece gülümsemeyle yetinebilmiştim. Bir gece daha burda kalacaktım. Yaşadıklarımı unutamıyordum. Aklıma geldikçe ürperiyordum. Doktor uyumam gerektiğini söyleyerek odayı boşalttı.  Biraz daha uyulmalıydim. En azından uyurken düşünmezdim.

"Bırak beni murat git burdan. Kolumu acıtıyorsun. "
"Götüreceğim seni bu hastaneden daha iyi gelecem sana"
"Senden igreniyorum. Sen ruh hastasısın gitt" beni kucaklamisti ve  kimse hiçbir sey yapmayip öylece duruyordu. Elinden kurtulup "annem yardım et " dedim annem boş boş gözlerime bakıyordu.  "Meri! Renas!" Yo beni görmüyor duymuyor olamazlardı. "Berkcan ne olur bırakma beni götürsün" duymuyordu. Dizlerimin üstüne çöktüm. Beni kolarimdan tuttuğu an çığlığı basmıştim..

Gözlerimi açtığımda sadece bir rüya olduğuna sevinmistim. Ama çığlığıma tüm hastane ayaklanmıştı. Herkes odamdayken Renas bana sarılarak "sadece bir rüyaydı bebeğim" dedi. Günlerce tuttuğum gözyaşım akmaya başlamıştı. Doktor muane etmeye geldiğinde artık taburcu olmak istediğimi söyledim.  Doktor ellerimi kullanmayacağıma dair benden söz aldıktan sonra annem çıkış işlemlerini yaptırmaya gitti.  Tamamen bileklerimi unutmuştum. Derin kesikleri kapatmak için dikişler atılmış ve sarılmıştı.

Nihayet evdeydim. Salona uzanıp televizyon karşısında otururken sevdiğim herkes yanımdaydı. Yoğun bir ilgi vardı etrafımda bundan memnundum.  Fakat Berkcan yoktu.  Tam onu soracakken kapı çaldı ve elinde koca dolu poşetlerle gelmişti.  "Prenses uyanmış. Ona en sevdiklerinden aldım" demiş ve poşeti anneme vermişti. Icinde çikolatalar jelibonlar ve kola vardı. Kızların poşetlere attığı sinsi bakışlarını görünce Berkcan onlara dönüp  "korkmayın sizide hesaba kattım fazla fazla aldım" dedi gülümseyerek.

1 hafta sonra

Artık daha iyiydim sargılar çıkmış canım daha az yanıyordu. Bunu kutlamak için her zaman ki çay evine gittik. Baya büyütmüşlerdi burayı.  Kahvemizi yudumlarken Renas ın biriyle bakıştığını gördüm.  "Farkında mısın Renas" dedim Merinin gözlerinin içine bakarak. Aynı anda kıkırdamıştık. "Hı ne oldu" dedi Renas şaşkınca. "Ha birileri birinin gözlerinde kaybolmuş anlaşılan" dedi Meri. Bir kahkaha patlattık. Renas ta hıncını Berkcan dan almıştı.  "Birilerinde kaybolan yalnız ben değilim anlaşılan" diyip kahkaha atmıştı. Dönüp Berkcan a baktığımda gözlerinin benim üzerimde olduğunu anladım. Gülümsedim fakat gerçekten kaybolmuştu sanırım çünkü bana tepki vermiyordu. "Berkcan beni duyuyor musun acaba? " dedim ellerimi şıklatarak. "Ha afedersin dalmışım" dedi şaşkınca. Çok hoşuma gitmişti bu hali. Çok tatlı duruyordu. Bu kadar dalacak ne düşünüyordu acaba.

Kahveler içilip fincanlar kapatılmış bardaklar soğumaya alınmıştı. Renas bakacaktı bu sefer herkese.Berkcandan başladı.

"Bir işte yükseleceksin. Biri var çokta uzun olmayan saçları olan zayıf bir kez ve sen bu kıza aşık olacaksın. Ama bir sonu var. Fazla sürmeyecek ve sen bitireceksin. Bir pişmanlık var...." anlatıp durdu. Sıra bana gelmişti.

"Bak kuzum sen denizi olan bir yere gideceksin. Uzun bir yaşamın olacak orda muhtemelen eğitim. Dileklerin var kabul oluyor.  Sıkıntılarını tek tek atıyorsun. Ve bir erkek çıkmış zayıf uzun boylu.." derken sözünü kestim. "Benim kafa dinlemeye ihtiyacım var benim kısmete ihtiyacım yok " dedim. Öldürücü bakışlarını atıp fala devam etti. Benden sonra Meriye baktı.

"Bir erkeğe sırtını döneceksin. O erkek başta umursamayacak ama sonradan yokluğunu fark edip çok üzülecek ve boşluğa düşecek..." anlatıp duurdu.

Zaman o kadar hızlı geçmişti ki havanın karardığını fark edemedik. Eve gittiğimizde Meri ve Berkcanda bize geldi. Yemek yerken annem bir süreliğine babamın yanına gideceğini söyledi. Buna üzülmüştüm. Ama annem gönül rahatlığıyla gitsin diye.ona hissettirmemiştim. Kalabilirdim evde tek. Zaten Renas vardı. Meri vardı. Ve Merinin annesi bizimle oldukça ilgilenirdi. Yemek yiyip salonda televizyon izleyip sohbet falan ettik. Ve konu hiç açılmasını istemediğim yere gelmişti.

"Murat şimdi tedavi görüyormuş. Ciddi problemleri varmış."

"Allah ından bulsun"

"Şerefsiz"

Konuşmalara sessiz kalıp o güne gitmiştim.  Ve canım tekrar yanmaya başlamıştı. Her şeyi yeniden tekrar hissetmistim...