Το κόκκινο ροδο του χειμώνα

Ελευθερώσου

Κατεβαίνω τις σκάλες και πηγαίνω στην κουζίνα, η ωρα είναι 6:39 αλλά ακόμα να ανατείλει ο ήλιος...
Η γιαγιά μου όπως πάντα έχει ξυπνήσει απο νωρίς, της αρέσει να μας περιποιείται ιδικά από τότε που χάσαμε και τον παππού, είμαστε η μόνη της παρηγοριά έτσι δεν χάνει ευκαιρία να μας βοηθάει οπουδήποτε.
Το σπίτι είναι ήδη ζεστό και μόσχο μυρίζει το πρωινό ενώ, ο ήχος από την φωτιά που καίει στο τζάκι μου θυμίζει γιατί αγαπώ τόσο τον χειμώνα, είναι όλα τόσο ζεστά.

- Καλή μέρα γιαγιά ! Της λεω και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.

- Καλή μέρα κορίτσι μου νωρίς, νωρίς πάλι ξύπνησες.

Βγάζω έναν αναστεναγμό και κάθομαι ανάποδα σε μια καρέκλα έτσι ώστε να ακουμπάω τα χέρια μου στην πλάτη της καρέκλας.

- Πάλι εκείνο το όνειρο ! Δεν το καταλαβαίνω γιαγιά !

- Τι βλέπεις και σε έχει αναστατώσει τόσο πολύ ψυχή μου?

Εν συντομία της λέω με λίγα λόγια τι βλέπω στο όνειρο μου αλλα δεν περνώ καμία απάντηση, το βλέμμα της γιαγιάς μου έχει κλειδώσει δεν μπορώ να καταλάβω κανένα συναίσθημα.. Πάντα αυτό κανει οταν προβληματίζεται.....?

- Παιδί μου και μετα τι γίνετε ? Με ρωτάει.

- Δεν ξέρω για κάποιο λόγο πάντα όταν με πλησιάζει πετάγομαι απο τον ύπνο μου σαν να φοβάμαι να δω την συνέχεια.

- Μάλλον πρέπει να βρεις το θαρος και δες τι γίνετε μετά, αλλιώς δεν πρόκειται να σε αφήσει.

Δεν είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς εννοεί με το αφήσει, η προσπάθεια μου όμως για περισσότερες λεπτομέρειες πέφτει στο κενό καθώς το βλέμμα της μου ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει κάτι άλλο να μου πει. Έτσι δεν δεινω συνέχεια καθώς δεν έχω πολυ χρόνο μέχρι να περάσει το σχολικό.

Ρίχνω μια μάτια έξω απο το παράθυρο.
Άσπρο τοπίο χτες έριξε μπόλικο χιόνι. Αναστεναζω και ανεβαίνω πάνω στο δωμάτιο μου να πάρω την τσάντα μου και τις μπότες μου. Άλλοι 5 μήνες και μετά τέρμα το σχολείο για πάντα επιτέλους...

Ακούω την κόρνα από έξω και σαν σίφουνας κατεβαίνω κάτω, αρπαζω το μπουφάν μου, χαιρετώ την γιαγιά μου και βγαίνω τρέχοντας από το σπίτι...
Στο τσακ παλι το πρόλαβα...
Ψάχνω στο πλήθος μα καλά καλά που είναι αυτό το κορίτσι?

- Ρεντ εδώ πέρα ... Ακούω την χαρακτηριστική φωνή, της ολίγων τρελής φίλης μου απο τα πίσω, πίσω καθίσματα.. Μα καλά ποιο πίσω δεν μπορούσε να πάει??