Το κόκκινο ροδο του χειμώνα

Μπραιαν

Μπράιαν

Στο κάστρο επικρατεί ησυχία ξανά. Από την ώρα που έφερα την Ρεντ εδώ επικρατούσε μια αναστάτωση που επιτέλους ηρέμησε. Μεγάλωσε πολύ, τι περίεργα πλάσματά είναι οι άνθρωποι. Βρίσκομαι στο γραφείο μου και προσπαθώ να διαβάσω αλλά το μυαλό μου όλο σε εκείνη πάει. Το γλυκό πλάσμα που είναι τόσο αθώα δεν ξέρει τι την περιμένει όμως, δεν το διάλεξε αυτή.

Αλλά ούτε εσύ..

Γυρνάω και βλέπω το πορτρέτο της μητέρας μου που είναι μαζί με τον πατέρα μου, που κρέμεται μεγαλόπρεπο στον τοίχο αριστερά του γραφείου μου. Η ώρα είναι περασμένα μεσάνυχτα αλλά στον αέρα υπάρχει μια περίεργη αύρα κάτι συμβαίνει. Ρεντ?!.

Οι βρικόλακες δεν έχουμε συναισθήματα αλλά δεν είμαι σαν και αυτούς. Ψάχνω την Ρεντ στο δωμάτιο της αλλά δεν είναι εκεί και μια ελαφριά υποψία αίματος ταξιδεύει στον αέρα. Το αίμα της! Οποίος την πλήγωσε δεν του αξίζει η ζωή !

Από τον θυμό του τα παράθυρα ραγίζουν και σπάνε σε χιλιάδες κομμάτια ενώ ο δυνατός αέρας μπαίνει βίαια μέσα στο δωμάτιο. Η λάμψη των ματιών του είναι γεμάτες οργή. Ψάχνει την Ρεντ και την βλέπει πεσμένη κάτω να είναι στρυμωγμένη σε μια γωνία και μία υπηρέτρια να την πλησιάζει με ένα μαχαίρι. Πάει να την πλησιάζει όταν.. η φωνή της τον σταματά

- ΜΠΡΑΙΑΝ !!! Το όνομα του. Φώναζε το όνομα του. Το θυμήθηκε μετά από τόσα χρόνια. Ένα ζεστό κύμα πλημμύρισε την καρδία του καθώς την πλησίαζε. Η υπηρέτρια μόλις τον είδε να στέκεται σαν φάντασμα πίσω από την Ρεντ άσπρισε από τον φόβο της και τα χέρια της έτρεμαν.

Μπράιαν.

Όταν ακουμπάω το ώμο της γυρνά και με κοίτα με τα μεγάλα κάστανα ματιά της γεμάτα δάκρια και φόβο μια τρελή επιθυμία γεννιέται μέσα μου.

ΝΑ μην μείνει ούτε κόκκος άμμου από αυτό το υποκείμενο που τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο στον θησαυρό μου.

Όμως όλα αυτές οι σκέψεις εξαφανίζονται όταν τυλίγει η Ρεντ τα χέρια της γύρο από τον λαιμό μου αγκαλιάζοντας με. Κανείς ποτέ δεν με είχε αγκαλιάσει πέρα από την μητέρα μου. Σπαρταρούσε πάνω μου σαν το ψάρι από το φόβος της. Πως μπόρεσα να είμαι τόσο ηλίθιος και να την αφήσω από τα μάτια μου?! Μετά από λίγο η αναπνοή της ηρέμησε μάλλον θα είχε λιποθυμήσει. Έτσι την σήκωσα στην αγκαλιά μου.

Ο Μπράιαν πήρε την Ρεντ στην αγκαλιά του και άρχισε να απομακρύνετε από το μέρος που είχε μείνει κάγκελο η υπηρέτρια. Όταν ξαφνικά σταμάτησε και γύρισε ίσα, ίσα το κεφάλι του έτσι ώστε μόνη η μία λάμψη από τα μάτια του να φαίνεται και δίχως να πει τίποτα, η υπηρέτρια τυλίχτηκε σε γαλάζιες φλόγες χωρίς να μπορεί να ακουστεί ούτε μια από τις κραυγές της. Στο τέλος δεν έμεινε τίποτα από αυτή, ούτε καν στάχτες της.

Ο Μπράιαν πήγε την Ρεντ στο δωμάτιο του και την ξάπλωσε απαλά στο κρεβάτι του και την σκέπασε με σκεπάσματα. Πήρε τα μαλλιά από το πρόσωπο τις και της έδωσε ένα απαλό φιλί στο μέτωπο.

Το επόμενο πρωί.

Ρεντ

Το φως με χτυπά στο πρόσωπο, λίγα λεπτακια ακόμα παρακαλώ !! Χτες δεν κοιμήθηκα καλά γιατί. Χριστέ μου είδα το ποιο τρελό όνειρο. Όπα για μια στιγμή δεν είμαι στο δωμάτιο μου διαπιστώνω καθώς ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω έναν άλλο ουρανό κρεβατιού. Ο δικός μου είναι λευκός ενώ αυτός εδώ είναι σκούρο μπλε. Και οι εκπλήξεις συνεχίζονται το χέρι μου η μάλλον η παλάμη του χεριού μου έχει μια μεγάλη γρατζουνιά και τσούζει κιόλας!!!! Άρα το όνειρο δεν ήταν όνειρο ήταν ένας ζωντανός εφιάλτης !!!

Γυρνάω το βλέμμα μου στο δωμάτιο και βλέπω τον Μπράιαν να κοιμάται πάνω σε μια κόκκινη μεγάλη πολυθρόνα. Τι γλυκός που φαίνεται όταν κοιμάται... Μα τι λέω?? Τι έγινε χτες το βράδυ τέλος πάντων?! Σηκώνομαι από το κρεβάτι και τον πλησιάζω σιγά σιγά φαίνεται πως κοιμάται βαθιά, δεν θέλω να τον ξυπνήσω οπότε λέω να απομακρυνθώ από κοντά του. Όταν ξαφνικά αρπάζει το χέρι μου και με τραβάει κοντά του. Παγιδεύοντας με στην αγκαλιά του. Χωρίς να ανοίξει τα μάτια του ψιθυρίζει στο αφτί μου.

- Για που το έβαλες?

- Εε.. Για πουθενά... Η φαντασία μου είναι η κάνει πολύ ζέστη ξαφνικά??