The Lost Heart

CHAPTER 4

DENIEL'S POV

Sabi sakin ni Lola Seling, maglibot libot daw ako, baka daw kase mabaliw ako lagi daw kasi akong nakakulong sa kwarto. Kaya eto papunta ako ng rancho para makita kung ano ang mga ginagawa ng mga trabahador at syempre para mangabayo.. yun kase ang hilig ko.

"Magandang araw Señorito!" bati sakin ng mga trabahador. "Magandang araw din ho sa inyong lahat!" nakangiting bati sa kanila.

"Tatay, san po ba dito ang mga kabayo?"

"Ah iho, kumanan ka lang dyan tapos makikita muna yung mga kabayo."

"Ah sige po, maraming salamat."

Nandito ako ngayon sa mga kabayo nang may narinig akong tumatawa. Bakit ngayon ko lang napansing may tao dito, kanina pa ako dito pero wala wala akong nakita o pumasok dito? Hinde kaya bago pa ako pumunta ay andito na siya??

Lumapit ako , kung san naririnig ko yung pagtawa niya and yes I finally found her. Tumatawa lamang ito habang kinakausap yung kabayo?? Talaga?? Kabayo talaga yung kinakausap niya?? Hinde din siya baliw noh?

Hindi ko makita yung mukha niya dahil naka side view ito, pero piling ko nakita ko na siya.

Nakamasid pa din ako sa kanya, ayoko naman kaseng bulabugin yung pakikipag kwentuhan niya sa kabayo.

"Ma'am Denise! " tawag sa kanya nang isang trabahador, "Oh, Manuel? anong kailangan mo?" sabay sulyap dun sa Ma...Manny?....Manuel yata.

Pero teka nga lang bakit ba kasi ako nagtatago dito? Kaya nga ako pumunta dito hinde para magtago, para maglibot!

Papunta ako sa lugar nila ng makilala ko kung sino yung babae, siya yung isa sa sumalubong sa akin kahapon. "Excuse me,? Pwede ba akong gumamit nang kabayo."  tanong ko sa kanya, pero nakita kong nagulat lamang ito at umiwas sa akin.

"Ma'am Denise, maiwan ko muna kayo, Señorito Deniel sige ho mauna na ho ako."

Nagpaalam na ito, siguro may gusto ito kay Denise. Hindi naman asi nagkakalayo yung mga edad namin at Kung makatingin kala mo hinuhubaran yung kausap tsk! "Gagamit sana ako nang kabayo." tanong ko sa kanya pero umiwas lang ito ng tingin , nahihiya kaya ito sa akin?

"A-ah sige samahan kita." Is there something wrong with her? But wait ano bang pakelam ko sa kanya?

"Since kasama kita sa mansyon, pwede ka bang magkwento, tagal ko na din hindi umuwi since mag migrate kami in state." tanong ko sa kanya pero ni hindi man lang ako tiningnan, Bakit kaya?

"H-hah? Bakit ako ang tinatanong mo?" napa poker face nalang ako sa mukha niya. Ano bang mali sa tanong ko?

"Why? Hindi bat nakatira ka sa mansyon?" tanong kong muli sa kanya.

Pero ni hindi man lang ako pinansin at iniba ang usapan. "Andito na tayo."

"Hello Kiro, kamusta kana? May gusto daw sumakay sayo.. " sabay tingin sakin, maganda pa lang siyang ngumiti, " Gusto mo ba?" Nakakatuwa naman siya pati hayop kinakausap niya.

Ang sarap talaga dito , bihira nga lang akong makauwi, mabuti at pinayagan ako ni Lolo, habang pinapatakbo ko ang kabayong si Kiro, hindi ko man lang napansin na may isang malaking bato kaya sa hindi sinasadya natumba kami.

"Nieeeehhh !!.."

"Aray!" ano ba yan , sa sobrang bilis kasi ng kabayo ayan nahulog tuloy ako.

"Senorito!! Ano masakit ba?" Tanungin daw ba kung masakit? "Nah, No I'm ok, dont worry about me."

"Senorito umuwi na lang muna tayo sa mansyon." Maaga pa naman para umuwi, hindi naman masakit pero sie makauwi muna ng makapag meryenda man lang.

"Ok, lets go?" aya ko sa kanya, at saka para hindi na siya maglakad pa. "P-per---" alam ko namang tatanggi ito, at pinutol ko na kung ano ang sasabihin niya.

"No more but's ok? Ako na maguuwi sayo." at dali-daling umalis alam ko namang wala siyang magagawa.

"Hey! Let's go!" tawag ko sa kanya at nginitian ito.

Mas mabuti na din ito, para hindi ko siya maalala at tuluyang makalimutan.

--------------

thanks for reading!! 😊😊

vomment lang ☺😉

FOLLOW ME ON FACEBOOK: Allyza Carriedo