Μεγαλοι Ερωτες

~14~

Ομως δεν προλαβα να φτασω στο δωματιο μου.....

Ενας ενοχλητικος ηχος με εκανε να ξυπνησω

"Μπιμπ μπιμπι μπιμπ "

Ανοιγω τα ματια μου και καταλαβαινω που βρισκομαι
Δεν θυμαμαι πολλα,ουτε ξερω ποσες ωρες ή μερες εχουν περασει.Ξαφνικα ακουω μια φωνη

"Γιατρε ελατε γρηγορα,ξυπνησε!"
Η εικονα μου ηταν ακομα θολη αλλα μπορεσα να καταλαβω οτι αυτη ηταν η φωνη της μαμας μου.

Μετα αρχισαν να μπαινουν μεσα στο δωματιο νοσοκομες και ενας γιατρος ο οποιος απ οτι καταλαβα εψαχνε να βρει τον σφιγμο μου.

Γ:"Ενταξει ειναι σταθερος"

Λεει στις νοσοκομες και μπορω νααα διακρινω μια ανακουφηση

Γ:"Ανθη χαιρομαι που σε γνωριζω"

Εγω χαμογελαω γιατι η φωνη δεν μπορει να βγει ακομα απο το στομα μου

Γ:"Ειχες μια ακρως επικυνδινη λιποθυμια η οποια σε εκανε να χασεις τις αισθησεις σου για 2 μερες"

Τα ματια μου πηγαν κατευθειαν στη μαμα μου η οποια στεκοταν διπλα μου και εκλαιγε σιωπηλα

Νιωθω τοσο αχρηστη που πληγωσα εναν ανθρωπο που θα εκανε τα παντα για μενα

Απλωσα το χερι μου και επιασα το δικο της

Α:"Ολα καλα μαμα"Ειπα χαμηλοφονα και εκεινη δεν αντεξε και ξεσπασε σε λιγμους

Και εγω ενιωσα τα ματια μου υγρα

Γ:"Ειναι μια συγκινητικη στιγμη για αυτο θα σας αφησω μονες σας.Ανθη αυριο το πρωι θα μπορεσεις να φυγεις"Ειπε και εφυγε.

Α:"Συγνωμη"Ειπα με δυσκολια γτ ακομα ενιωθα ζαλισμενη

Μ:"Δεν χρειαζετε να μιλας αγαπη μου.Περασε.Το μονο που θελω ειναι να με ακους και ολα θα πανε καλα."

Κουνησα καταφατικα το κεφαλι μου και εκλεισα τα ματια μου γτ πραγματικα νιωθω εξαντλημενη.

Μ:"Θα ερθω να σε παρω αυριο το πρωι,δεν εχει διαθεσημα κρεωατια για να μεινω"

Την ακουσα αλλα δεν εδωσα καποια απαντηση

Ετσι εφυγε....

Μου ελειψαν ολοι.Ανυπομωνω να τους δω.Ηταν λαθος να μεινω μακρυα τους......Μακρυα του....Θελω να ξαναδω αυτα τα γαλαζια ματια να κλειδωνουν τα πρασινα δικα μου.Τον θελω διπλα μου...

Με ολες αυτες τις σκεψεις με πηρε ο υπνος

Νοσ:"Σας παρακαλω κυριε δεν επιτρεπεται να περασετε"
Ακουσα μια νοσοκομα να λεει δυνατα

Αλ:"Ασε μας ρε"Μολις ακουσα τη φωνη του σηκώθηκα κατευθείαν αλλα οι δυναμεις μου δεν ηταν αρκετες και ετσι καθησα στο κρεβατι με την πλατη μου να ακουμπαει στο μαξιλαρι.

Νοσ:"Θα φωναξω την ασφαλεια"

Αλ:"Χεστικα"Ειπε και μπηκε μεσα στο δωματιο.

Μολις με αντίκρισε τα ματια του κόλλησαν στα δικα μου.Οι ματιες μας κλειδώθηκαν.Αυτο που λαχταρουσα,επιτελους εγινε.

Πλησιασε ηρεμα και κάθισε στο κρεβατι με τετοιο τροπο ωστε να τον εχω απεναντι μου.

Αλ:"Δεν μπορουσες να αντέξεις χωρις να παθεις κατι?!"Ειπε και εγω χαμογελασα.Αυτο το χιουμορ που εχει ακομα και στις πιο ακαταλληλες στιγμες μου φτιαχνει την διαθεση

Αλ:"Μου ελειψε αυτο το χαμογελο"

Ηταν ενα απο τα πιο ωραια πραγματα που εχω ακουσει στη ζωη μου

Χωρις να το σκεφτω έσκυψα μπροστα και τον αγκαλιασα.

Αυτος κοκκαλωσε λιγο αλλα μετα τύλιξε τα χερια του γυρω απο την λεπτη πλεον μεση μου.

Ουτε ξερω για ποση ωρα ειμαστε ετσι.Ομως δεν με νοιαζει.Γιατι αυτη ειναι η αγαπημενη μου αγκαλια.

Αυτος απομακρύνθηκε απαλα και σηκώθηκε απο το κρεβατι

Αλ:"Πρεπει να φύγω.Θα σε δω αύριο".

Α:"Ενταξει"Ειπα αδύναμα και εμεινα να τον παρακολουθώ καθως εφευγε.....