Wat Je NIET Leert In De Geschiedenis Les.

65) toernooien en het godsgericht

De middeleeuwen, Ah de glorie van Vlaanderen en Brabant. Kunst viert hoogtij, grootse bouwwerken worden opgetrokken, drukke handel en prachtige ongerepte natuur.

Je zou denken dat de mensen genoeg te doen hadden in die tijd. En er was ook entertainment.

Toernooien! Edelen en ridders streden er voor de eer van de familie en 'hun kleuren' of wapenschild, voor de jonkvrouwen, de faam en voor het geld.

Er was het man tegen man gevecht met botte wapens. Je hield er hoogstens kneuzingen of een botbreuk mee op.
Er was een scheidsrechter aanwezig op het veld die met een touw vol knopen de afstand bepaalde van waarop ridders het gevecht mochten hervatten, hij was ook degene die de ridders uit elkaar kon halen. Deze droeg vaak ook de nodige bescherming.

Dan had je het beroemde steekspel waar twee ridders te paard het tegen elkaar opnemen. Gezeten op het paard met lans.

Er werd van je verwacht dat je elkaar moest raken als je elkaar kruiste. Deed je dat niet werd je uitgejouwd. Degene die uit het zadel viel verloor.

Dan had je de veldslag. Opnieuw met botte wapens. Ridders lopen door elkaar heen in het gevecht. De schildknaap houdt de banier met het wapenschild van zijn heer hoog en roept kreten om hem aan te moedigen.
De laatst overblijvende won.

Degene die zijn heer of jonkvrouw beledigde of valsspelers moesten het toernooi aan de zijkant uitzitten. Op het hek was het deken van hun paard met hun wapenschild en een zadel gelegd en daar dienden ze te blijven zitten tot het toernooi over was. Tot groot plezier van de toeschouwers uiteraard.

Een andere toernooi vorm. Het meest epische, het meest spektakel volle, het meest fantastische toernooi was het Godsgericht.

En dat was niet niets.
Het had de status van de Superbowl nu.

Een Godsgericht kon opgeroepen worden door een edele of een ridder indien er problemen opdoken waar geen schuldige duidelijk te noemen was. Er werd geloofd dat tijdens het gevecht God de scheidsrechter was en de gene die de waarheid sprak zou laten winnen.

Het was toegestaan om iemand in jouw plaats te laten vechten in geval van verwonding, ziekte of een gebrek aan vechtkunst (enkel voor de edelen geldend uiteraard).

De twee ridders vechten in de kleuren en met het wapenschild van hun heer in de ring. Er werd gevochten met echte wapens die scherp waren. Het gebruik van een schild was toegestaan en de ridders vochten net als in de veel onschuldigere toernooien volledig geharnast.

De twee vechters bepalen hun eigen regels op het veld. Bijvoorbeeld of het zonder schild gespeeld zal worden.

Het gevecht ging door tot een van de ridders sneuvelde of opgaf. Letterlijk op leven of dood. Dit was het meest unieke en gevaarlijke gevecht dat het plebs te zien kreeg.
En het is nog leuker natuurlijk als de ridders gelijken aan elkaar.

Het klinkt vreemd om te zeggen maar zoiets als een Godsgericht lijkt me veel epischer om te tonen dan twee cowboys die elkaar op goed geluk afknallen.

Als Brabander zou ik dat toch ooit wel eens gezien willen hebben *droomt weg terwijl haar trein het Brussel Noord station uitrijdt*.

Het is bijna onfair. Het is zowat het enige beetje cultuur dat wij nog over hebben en het is populairder in Amerika dan hier.