The man in the black ft. Dioni Jurado-Gomez

18|

•
•
•
Dioni
•
•
•
'Rustig, hij is net wakker.' 'Sorry sorry. Ahum.' 'Dit is echt een opluchting.' 'Snap ik. Maar nu even stil zijn want hij moet rustig, in zijn eigen tempo, wakker worden.'

Ik knipper een paar keer en doe mijn ogen open. Ik zie Patricia en Jai glimlachend naar me kijken en de dokter kijkt maar een beetje serieus voor zich uit. 'Dion.. je bent wakker..' 'Ja en What the heck?' Ze glimlacht. 'Ik leg zo alles uit.'

'Ik rijd al zolang, ik heb nog nooit een ongeluk gehad.' 'Je was er niet echt bij met je hoofd. Je gedachten waren bij je ouders..' Mijn ouders. Ik slik. Ik probeer er niet aan te denken. Uhm. 'Ben jij niet gewond?' Ze glimlacht. ' Een sneetje hier en daar, niks om zorgen over te maken.' Ik knik. ' Sorry.' Zeg ik dan. 'Waarvoor?' 'Voor alles.. Je had een normale leven tot je me ontmoette. Je had me nooit moeten aanspreken want nou ben je niet meer zo snel van me af.' Dat laatste zeg ik met een grijns. Ze kijkt me even serieus aan en daarna schiet ze in de lach. 'Het was de beste beslissing van mijn leven juist.' Fluistert ze in mijn oor als ze me een knuffel geeft. Ik moet glimlachen en laat haar los. 'Tot morgen!' Zegt ze en gaat weg, samen met Jai. Soms voel ik iets raars bij haar. Als ze bij me is voel ik me de gelukkigste man van de hele wereld. En als ze weggaat voel ik me nog leger dan mijn portemonnee. Raar gevoel is dit. Nog nooit gehad.
*
Vandaag mag ik eindelijk naar huis. Weg! Weg van dit ziekenhuis! Weg van vies eten! Weg van saaie  stinkende witte kamers met lelijke bedden. Weg!

Als ik thuis ben ren ik naar mijn kamer en laat me op mijn bed vallen. Ik kijk rond in mijn kamer en pak mijn dagboek. Patrice zegt dat het helpt om je gevoelens te uiten. En ze had gelijk. Ik voel me altijd zo goed als ik al mijn gevoelens op papier heb gezet.

Saaie deel Iknow :)