Far Away

Hoofdstuk 2

Daar zaten we dan. Met z'n drieën in de auto onderweg naar het bos. We konden niet zwijgen over hoe leuk het zou worden daar en hoe het zou zijn om alles is een keer zelf te doen. Na een half uurtje rijden kwamen we aan, pakten onze spullen uit de koffer en bedankten pap voor onze lift. We keken de auto nog even na toen hij wegreed. Daarna strompelden we het bos in met onze rugzakken, een tent, een kist met eten en een zak vol met wat potten en pannen. Toen we een goed plekje gevonden hadden deden Emma en ik een poging om de tent op te zetten,wat niet zo soepel ging als we hadden verwacht. Maar toen Ryan ons kwam helpen waren we direct klaar en gingen Emma en ik hout sprokkelen voor een kampvuur terwijl Ryan onze rugzakken naar binnen sleurde en een koele plek zocht om de koffer met eten te zetten.
'Pssst, zie je die man daar?' Fluisterde Emma. 'Waar?' Vroeg ik. 'Daar, schuin achter die boom daar.' Antwoordde ze. En ja, iets verderop achter een boom stond een man naar ons te gluren. Hij had een lange kakigroene jas aan een zwarte zonnebril en een donkerbruine hoed op. Hij keek ons aan met een sluwe blik. Ik begon er zelfs bang van te worden.
Als twee bange kippen zonder kop renden we terug naar de tent en vertelden Ryan over de man. Ryan keek ons aan met een ongelovige blik en zei dat we de boswandelaars rustig hun gang moesten laten gaan.
Die avond aan het kampvuur lachten we ons rot met de flauwste moppen die je maar kunt bedenken. We hebben ook bijna al onze chips en frisdrank van de hele week op gegeten en gedronken. Ik had zoveel frisdrank op dat het voelde alsof m'n blaas ging ontploffen. Ik zei dat ik even moest gaan en ging in de tent op zoek naar wc-papier en een zaklamp. Ik liep door het donkere bos opzoek naar een plekje waar ik een beetje afgeschermd zat van de rest. Toen ik een plekje gevonden had en net wou gaan zitten hoorde ik een knal. Een geweerschot... Het was zó luid en zó dichtbij. Van schrik sprong ik recht en rende ik terug het kampvuur om Emma en Ryan te zoeken. Rond het kampvuur zat niemand meer, alles leek leeg achtergelaten. Ik keek om me heen en zag niets, hoorde niets en durfde me niet bewegen van schrik. En dan hoorde ik opeens het gekraak van droge bladeren en kleine takjes van achter de koffer met eten komen. Zo stil als ik kon stapte ik er naar toe. Het enige dat ik hoorde was het gebons van mijn eigen hart dat nog nooit zo snel geklopt heeft als nu. Stap voor stap ging ik dichterbij. Toen ik vlak voor de koffer stond knikten mijn knieën van schrik, toch boog ik me over de koffer heen om te kijken wat er achter zat.