Far Away

Hoofdstuk 4

We stapten nu al bijna 4 uur. Het was pikdonker buiten dus we zagen geen hand voor ogen. Het begon kouder te worden. Ik pakte mijn gsm, het is kwart na 2 en ik zie dat mijn gsm nog maar 20% batterijlading heeft. Shit ik ben vergeten een extra batterij mee te nemen.
'Mijn voeten doen pijn.' Zeurde Emma.
'Mijne ook en ik ben echt dood op!' Antwoordde ik.
'We moeten ergens overnachten.' Zei Emma terwijl ze geeuwde.
'Morgenochtend gaan we direct verder met zoeken.' Stemde ik in.
We wandelden een stukje verder op zoek naar een slaapplaats tot we opeens licht zagen branden in de verte.
Toen we dichterbij kwamen zagen we dat het een jagershuisje was.
Er hingen horens van een hert boven de deur. Het huisje zag er eng uit maar tegelijkertijd toch gezellig. We belden aan. Terwijl Emma en ik elkaar vragend aankeken hoorden we dat het slot van de deur werd opengemaakt. Een dikke man deed open. Hij had een snor en een baard. Mat een lage en zware stem vroeg hij ons: 'Kan ik jullie ergens mee helpen?' Hij keek vrij vriendelijk voor zo een grote man.
'Ja.' Antwoordde ik zo vriendelijk als ik kon: 'Mijn broer is verdwenen, ach ja, ontvoerd eigenlijk...' Met grote ogen keek de man ons aan. 'Ontvoerd?' Zei hij met medelijden in zijn stem.
'Ja.' Antwoordde Emma. 'We wandelen hier al een tijdje rond in de hoop om een spoor of aanwijzingen te vinden, we vonden alleen deze foto en...'
'Rustig meisje, kom maar binnen!' Onderbrak de man haar.
Al rondkijkend stapten we het huisje in. De man zei dat we mochten gaan zitten in de zetel. Het was er lekker warm binnen door het kacheltje dat er brandde en het rook er lekker naar koekjes en thee. Zoals mijn neus al voorspeld had kwam de man terug met drie kopjes thee en een schaal vol koekjes.
'Dus, vertel eens. Wat is er precies gebeurd?' Vroeg de man terwijl hij ging zitten. We begonnen met vertellen tot we opeens bij het gedeelte van de man met de hoed kwamen.'
'Wow, wacht eens even.' Onderbrak de man ons. 'Een man met een hoed... had hij een zonnebril op?' Ging de man verder.
'Ja.' Antwoordden we snel.
'En had hij een lange groene jas aan?' Vroeg de man ons.
'Ja.' Antwoordden we weer. 'Kent u hem misschien?'
'Kennen niet.' Antwoordde hij. 'Maar hij heeft gisteren middag een wapen bij mij gekocht.'
'Verkoopt u wapens?' Vroeg Emma hem met een ongelovige blik.
'Ja, met alleen vlees verkopen kom je niet rond hoor!' Zei de man.
'Heeft u gisteren nog meer wapens verkocht.' Vroeg ik hem nieuwsgierig.
'Dat is normaal beroepsgeheim, meisje, maar in dit soort situaties zal ik het wel vertellen.' Antwoordde hij. 'Ik heb gisteren nog één andere klant gehad. Een vrouw rond de 25 denk ik. Ze had een litteken op haar gezicht. Voor de rest van de week is hier nog niemand geweest.' Vertelde de man.
'Dankjewel meneer, dat u ons dit heeft verteld.' Zei ik na zijn uitleg.
'Graag gedaan en zeg maar Bob trouwens.' Antwoordde hij.
Ik moest lachen toen hij zijn naam zei. Dat was de eerste keer dat ik nog eens heb gelachen sinds ik Emma teruggevonden had.
'Hoe heten jullie eigenlijk?' Vroeg hij ons.
'Ik ben Ally.' Antwoordde ik. 'En ik ben Emma.' Zei Emma.
'Wel, Emma en Ally.' Zei Bob. 'Ik denk dat het beter is dat jullie eens gaan slapen.'
'Dat klinkt als een goed idee.' Antwoordde Emma.
'De wc is daar.' Zei hij terwijl hij wees naar een bruine deur.
'Dankje.' Zeiden we. Hij ging door de deur er naast naar zijn slaapkamer denk ik. Hij draaide zich nog even om.
'En wees maar gerust.' Zei hij nog. 'Jullie zijn hier veilig.'
Met een gerust hart viel ik in slaap.
Ik droomde over Ryan, hij lag spartelend en vastgebonden in de kelder van een oud huis. Ik zag de man met de hoed en de vrouw met het litteken naast hem staan. Toen keek ik naar de andere kant van de kamer. Ik zag Emma. Ze sliep... Ik hoop toch dat ze sliep. De man haalde een pistool uit zijn achterzak, de vrouw deed hetzelfde. De man richtte zijn pistool op Ryan en de vrouw op Emma!
Ik werd bang en durfde niet kijken dus deed ik mijn ogen dicht. Toen werd ik wakker. Oef, het was maar een droom. Of zeg maar nachtmerrie. Ik keek om me heen. De kachel brandde nog. Ik keek naar de zetel waar Emma normaal sliep. Maar ze lag er niet meer! Ik stond direct recht.
'Emma? Emma?' Ik riep vrij luid. Opeens ging de deur van de wc open.
'Sst!! Niet zo luid! Straks word Bob nog wakker!' Fluisterde Emma tegen me.
'Kan een mens al niet meer rustig naar de wc gaan?'
Ik zuchtte van opluchting en ging terug liggen. Ik viel direct weer in slaap.
Ik had alleen maar nachtmerries over Ryan en soms gebeurde er ook dingen met Emma. Elke keer dat ik weer wakker werd, stelde Emma me gerust. Op die momenten zie je dat Emma ouder is maar echt helpen deed het niet. Want het was geen droom dat mijn broer verdwenen is. Was dat ook maar een nachtmerrie. Dan zou ik daarna wakker worden aan het kampvuur tussen Ryan en Emma.
Met die mooie droom viel ik uiteindelijk in een diepe slaap.
Toen ik 's ochtends wakker werd was het al licht buiten. We kleedden ons om en ontbeten samen met Bob.
We pratten nog wat en daarna maakten we ons klaar om te vertrekken.
Iets later stonden we aan de deur opening en bedankten Bob voor de slaapplaats en het ontbijt. Net wanneer we ons wilden omdraaien, riep Bob nog even. 'Wacht! Ik heb nog iets voor jullie.' Hij draaide zich om en ging naar binnen. Emma en ik keken elkaar schouderophalend aan. Toen hij weer naar buiten kwam, gaf hij ons allebei een pakketje ingepakt in bruin papier.
'Mogen we het al openmaken?' Vroeg ik aan Bob.
'Natuurlijk!' Antwoordde hij.
We scheurde de verpakking eraf. We kregen allebei... een pistool? Onze pistolen zagen er allebei hetzelfde uit. Het waren grijze geweren, het enige verschil was dat onze naam erin gegraveerd was. Zo cool!
'Om jullie succes te wensen met jullie zoektocht. Maar alleen gebruiken in geval van nood he!' Zei hij nog.
Ik kon het niet laten en gaf hem een knuffel.
'Bedankt Bob!' En ik lachte naar hem.
'O en dit heb je ook nodig.' Zei hij terwijl hij ons nog een bruin zakje gaf. Er zaten kogels in en een nog een pistool... Een pistool met Ryan erin gegraveerd.
'Zo kan hij zich ook verdedigen... Hopelijk vinden jullie hem snel!' Zei hij terwijl hij nog even lachte. Ik kreeg tranen in mijn ogen. We gaven nog een groepsknuffel en toen trokken Emma en ik terug het bos in.