Far Away

Hoofdstuk 3

Tot mijn grootste opluchting zag ik Emma en Ryan geknield zitten achter de koffer. Toen ze mij zagen stonden ze recht en begonnen direct te vertellen wat er was gebeurd.
'We hadden nog honger dus ging ik wat chips halen.' Begon Emma met vertellen. 'Maar ik kon het niet alleen dragen dus vroeg ik Ryan om te komen helpen.'
'Maar net wanneer ik wou rechtstaan hoorden we dat schot!' Ging Ryan verder.
'We durfden ons niet bewegen dus bleven we liggen in de hoop dat alles oké was met jou.'
'Misschien was het een jager en liep er in de buurt een dier rond waar hij op geschoten heeft?' Vroeg Emma zich af.
'Dat denk ik niet...' Antwoordde Ryan met zijn blik op de kist gericht.
Voor ik kon vragen wat hij precies bedoelde zag ik het ook...
In de kist waar Ryan en Emma zich achter verstopt hadden zat en kogelgat.
Iemand heeft geprobeerd op hen te schieten. Maar wie? En waarom?
Verschillende vragen spookten door mijn hoofd, ik werd bang en wist niet wat ik moest doen..
Tot ik opeens een tweede schot hoorde. Het kon niet waar zijn, wat nu? Zonder na te denken liet ik me vallen op de grond met mijn handen boven mijn hoofd en daarna werd alles zwart achter mijn ogen...
Toen ik weer wakker werd had ik zo veel hoofdpijn dat ik het kon horen bonzen.
Met veel moeite stond ik recht en keek om me heen.
Het was donker maar met het maanlicht en het licht van het kampvuur zag ik genoeg om te weten dat ik alleen was.
Alweer was ik alleen en leek alles verlaten en had ik alweer geen idee wat ik moest doen. Ik greep naar de gsm in mijn achterzak en probeerde pap te bellen. Natuurlijk, geen bereik.
Wie had dat nu verwacht in het midden van een bos. Maar ik had nu geen tijd voor sarcasme, mijn broer en beste vriendin waren verdwenen, iemand probeerde op ons te schieten en ik begon helemaal gek te worden.
Mat de zaklamp van mijn gsm liep ik roepend door het bos: 'Emma? Ryan? Waar zijn jullie? Is daar iemand? Hallo? Help mij, alsjeblieft? Iemand?'
Ik kreeg geen antwoord... Het was hopeloos. Ik ging zitten achter een boom en begon te huilen.
Wat moet ik doen? Ik dacht dat ik ging flauw vallen tot ik opeens iets hoorde.
'Ally? Ally waar ben je?' Ik hoorde Emma's stem. Ze klonk wanhopig.
Ik stond recht en riep haar naam. Toen ik iets verder door liep zag ik een zwarte schim in de verte.
'Emma? Emma ben jij dat?' Riep ik.
'Ally!' Hoorde ik haar terug roepen met opluchting in haar stem. We renden naar elkaar toe en gaven elkaar een knuffel. We lieten elkaar niet los tot we eindelijk gekalmeerd waren.
Opeens drong er iets tot me door.
'Emma?' Vroeg ik. 'Waar is Ryan?'
'Dat weet ik niet.' Antwoordde ze. 'Ik dacht dat hij bij jouw was...'
O nee. Ryan is weg... Waar is hij naar toe? Heeft iemand hem meegenomen?
'We moeten hem zoeken.' Dat was het enige dat ik zei. Na die woorden knikte Emma en gingen we samen naar de tent. Eens in de tent pakten we onze rug zakken en stopten er allerlei spullen in die wel eens van pas zouden komen.
Eten, touw, lucifers, kleren, geld en een foto van Emma, Ryan en ik samen aan een zwembad. Het was de eerste vakantie dat Emma mee ging op reis. Op de foto kan je zien hoe Ryan ons in het water duwt. Ik had de foto meegenomen als leuke herinnering om op te hangen in de tent.
Ik keek om me heen, er klopte iets niet. Ik keek nog eens goed rond. Sommige spullen waren verplaatst. Het waren maar kleine details maar ze vielen me toch op. Mijn dekentje bijvoorbeeld lag op Ryans slaapzak in plaats van op de mijne. De doos met daarin onze belangrijke spullen zoals geld en gsm's was verschoven. De lamp die normaal in de hoek van de tent stond was omgevallen... Er was iemand in de tent geweest! Ik vroeg of Emma misschien iets had verschoven maar ze zei dat zij en Ryan de hele avond aan het kampvuur hadden gezeten. Ik keek nog eens goed naar de foto in mijn hand. Met een heel zacht potloodlijntje was het gezicht van Ryan omcirkeld en een hoekje van de foto was omgeplooid. Snel draaide ik de foto om. Ik kon het bijna niet geloven. Op de achterkant van de foto stond geschreven: "He is Far Away..."
Ik liet de foto zien aan Emma. We konden onze ogen niet geloven. He is far away... maar hoe ver weg? Snel pakte ze haar tas verder in, ik vervolledigde mijn rugzak, ritste hem dicht en samen trokken we het bos in op zoek naar Ryan...