Far Away

Hoofdstuk 5

We wandelden nog steeds door het bos. Ik wou net op mijn gsm kijken hoe laat het was tot ik zag dat mijn batterij leeg was. Shit...
'Hoeveel is jouw batterij nog?' Vroeg ik aan Emma. '5%' Antwoordde ze.
'Kun je vanaf hier al iemand bereiken?' Vroeg ik weer. Emma probeerde mijn vader te bereiken en zette de gsm op luidspreker. We hoorden de telefoon overgaan. Voicemail... We belden nog eens. Opeens hoorden we geluid uit de telefoon komen.
'Hallo?' Hoorde ik de stem van mijn vader.
'Pap!' Riep ik veel te enthousiast. 'We...'
Ik kon mijn zin niet eens afmaken en er verscheen een icoontje van een lege batterij op het scherm.
Teleurgesteld wandelden we verder. Waarom had die batterij niet 1% meer kunnen zijn? Waarom had hij niet gewoon de eerste keer kunnen opnemen? Maar ja, daar was het nu te laat voor.
We wandelden nog ietsje verder door tot we aan een open veld kwamen. In
het midden van het veld stond een grote kist. Wat doet die hier?
Nieuwsgierig wandelden we er naar toe. Hij zat op slot. Ik pakte mijn pistool uit mijn rugzak. Klaar voor de eerste test. Ik mikte op het slot en haalde de trekker over. Raak! Ik was hier beter in dan verwacht. Het slot sprong uit elkaar. Emma haalde het eraf en ze deed de koffer open. Er lagen oude kleren in. Een sjaal, een hemdje, een lelijke broek, een hoed, een jas en een roze vestje. Ik glimlachte, de jas deed me aan Ryan denken. Hij had net dezelfde jas. Ik keek naar het ticketje dat er in hing. Ryan J. stond erop geschreven. Wacht! Dit ís Ryan zijn jas.
Ik liet de jas zien aan Emma. We keken in de jaszakken of nog ergens aanwijzingen zouden zitten. Maar tevergeefs. Ik inspecteerde de rest van de koffer. Terwijl Emma de hoed bekeek.
'Ally...' Zei ze opeens. 'Kijk eens.'
Ik keek naar de hoed. Niets speciaals.
'Wat is ermee?' Vroeg ik aan haar.
'Ik herken die hoed van ergens.' Antwoordde ze.
Maar ik herkende de hoed opeens ook. Het was de hoed die de man aan had. De man die Emma en ik hebben gezien in het bos op de avond dat Ryan verdween.
We bekeken de hoed nog eens goed. Alweer zag ik niets speciaals, tot we in de hoed keken.
"Jullie komen dichterbij..." stond er in de hoed geschreven. Deze kidnapper is er echt een spelletje van het maken dacht ik in mezelf. Maar in dat geval vind ik het geen leuk spel.
Opeens hoor ik iets bewegen van achter de bosjes iets verderop.
Het geritsel komt steeds dichterbij. Ik durf niet te kijken... maar wat als het de kidnapper is? Of wat als het Ryan is?
Emma en ik pakken ons pistool in de hand en gaan dichter naar de bosjes toe. Wanneer we vlak voor de bosjes staan kijken Emma en ik elkaar nog even aan. We kijken zonder enig geluid te maken tegelijk over de bosjes heen. Snel rent een hert weg. We hebben het laten verschieten waarschijnlijk.
Opeens horen we een schot en daarna het geluid van een gillend hert. We rennen een stukje verder naar het hert toe met ons pistool in de hand. We zien het hert liggen. Dood... Ik kan het echt niet aanzien het is zo zielig. Maar de vraag was nu: van waar kwam dat schot? We keken rond. We zagen geen beweging... Nergens... We wandelden nog wat rond in het gebied rond het hert maar vonden nergens enig spoor.
Het is zo raar, ik had nog nooit eerder een geweerschot gehoord en nu heb ik er in 2 dagen tijd al 3 gehoord.
Er liep hier ergens iemand met een geweer rond en we wisten niet waar dus besloten we terug te geen naar de open plek. Onderweg naar het veld merkte ik iets op aan mijn handen. Ze waren rood. Maar niet gewoon rood van de kou of zoiets. Maar heel rood. Bloed...
Hoe komt er bloed aan mijn handen. Niet van mezelf in ieder geval. En het hert heb ik ook niet aangeraakt. We kwamen aan op het veld en stonden weer bij de kist. Toen zag ik het... Ryans jas was helemaal besmeurd met bloed! Ik hoop dat het niet van hem is!
Emma en ik keken elkaar weer aan. Toen merkten we nog iets op in de kist. Er lag een polaroid foto in. Ik keek naar de foto. Maar dit is niet te geloven! Dit kan toch niet? Op de foto zag je Emma en mij zitten voor de kist. Ik hield Ryans jas omhoog terwijl Emma de hoed bekeek. Ik draaide de foto om. "Dichter en dichter... volg het spoor"
Dot was echt zo eng! Er lag hier een foto van een moment van 15 minuten geleden... De kidnapper was hier dus in de buurt! En hij heeft dus waarschijnlijk het hert neergeschoten als afleiding...
Er stond: volg het spoor... Maar welk spoor?
Opeens zag ik dat Emma naar achteren keek. Haar ogen werden groot en je kon zien dat ze bang was. Toen draaide ik me om en zag ik het ook...
Daar aan de rand van het bos was het hert. Opgehangen... Het bloed viel druppel voor druppel op de grond. We gingen dichterbij. Ik nam Ryans jas mee en stopte hem in mijn rugzak. Toen we recht voor het hert stonden merkten we iets op. Er hing een briefje op het hert... "Dit spoor..." Stond erop geschreven. Toen zagen we achter het hert een heel spoor van... Bloed...
We volgden het spoor en liepen zo terug verder het bos in...