In de ban van een loverboy✔

Hoofdstuk 21

Luke keek me verschrikt aan. Ik vertelde hem dat ik weken niet had kunnen slapen. Hij begreep me en ook hoe dit had kunnen gebeuren, wat ik raar vond aangezien ik zelf nog niet weet hoe dit had kunnen gebeuren. Hij vroeg of ik die avond ook met iedereen mee ging naar de bioscoop. Ik wist het niet, ik hield niet zo van films. Hij smeekte me en zei daarom ja, het kon toch geen kwaad.

Om half 7 stonden we allemaal beneden om te gaan. Luke zou rijden met een van de verzorgers in de auto, hij mocht namelijk nog niet zonder een volwassenen rijden. Ik zat helaas niet bij hem in de auto, maar met een stel kinderen van 6 en 7 jaar. We liepen naar de auto's toe en een meisje van 14 liep naar me toe. "Wil je soms ruilen van auto. Ik snap dat je liever bij mensen van je eigen leeftijd zit" zei ze. Ik vond het heel aardig en bedankte haar. Ze zei dat het geen probleem was en dat haar zusje toch in die auto zat. Ik liep met een blij gezicht naar Luke toe. "Ik heb gerolen van plek en zit dus bij jou in de auto" zei ik. Luke gaf me een knuffel en we liepen hand in hand naar de auto. (Zie foto bovenaan het verhaal).

Toen we bij de bioscoop waren aangekomen gingen de mensen onder de 16 naar een kinderfilm en boven de 16 gingen naar een horrorfilm. Luke en ik gingen naast elkaar zitten. Ik schrok van de film en lag in Luke zijn handen. We keken elkaar aan en niet veel later zoende we. We hadden niet eens in de gaten dat de film was afgelopen.

Twee weken later
Luke is jarig en dat betekent dat hij morgen het weeshuis gaat verlaten. We hebben het niet meer over onze kus gehad en deden alsof het nooit was gebeurd. Ik liep naar Luke om hem te feliciteren. Hij keek me aan en vroeg of ik ergens mee naartoe wilde gaan. Ik liep met hem mee en stapte de auto in. We stopte bij een appartement. Het was best groot en mooi. Hij vertelde dat hij daar ging wonen ik was zo blij voor hem. Hij liet me een mooie kamer zien met een grote teddybeer. Ik zei dat ik hem mooi vond, maar of hij hem niet te vrouwelijk vond. Hij zei dat dit mijn kamer zou worden als ik wilde. Natuurlijk zei ik ja en gaf hem een knuffel.

We gingen terug naar het weeshuis voor een feest. Opeens werd ik gebeld door een onbekend nummer. Ik nam hem op in de hoop dat het Jace was.

Clary..  Clary.... Ben jij dat... Ik heb je hulp nodig... Ik... be... In de.... *verbinding verbroken

Nee dat kan niet het was de stem van Simon. Ik begon spontaan te huilen. Luke liep naar me toe en vroeg wat er was. Simon... hij... hij... ik kreeg.... Simon hij...  "Rustig Clary haal adem" zei Luke. Ik vertelde hem dat Simon had gebeld en heel erg in paniek was. Ik wilde hem zo snel gaan zoeken en rende het weeshuis uit. Luke rende me achterna en hield me tegen. Ik zakte in elkaar en wist niet meer wat te doen.

De volgende dag ging ik met Luke naar zijn nieuwe huis. Eerst moesten we nog wat papieren tekenen voor de adoptie, maar dat duurde niet heel lang. Ik plofte neer op mijn bed, eindelijk heb ik een huis waar ik me veilig voel. Luke zei dat hij even naar de winkel ging voor eten. Niet lang nadat hij weg was ging de bel ik dacht dat hij iets vergeten was dus ik deed open, maar het was niet Luke die voor de deur stond....