In de ban van een loverboy✔

Hoofdstuk 22

Het was Jace!!!! Hij greep me vast. Nog voordat ik kon gillen spoot hij iets in me nek en viel ik flauw. Toen ik wakker werd zat ik in een klein kamertje met stalen muren. Mijn handen en middel waren vastgebonden aan een stoel. Jace kwam binnen gelopen. "WAAR IS SIMON!" Gilde ik. Hij zei dat Simon nog leefde. Ik was blij maar tegelijkertijd verdrietig, omdat hij zoveel pijn moet leiden. Jace vertelde me dat om 18:00 uur iemand zou komen om me alsnog naar de stripclub te brengen. Terwijl Jace de kamer uitliep begon ik te gillen en om me heen te schoppen.

Na een aantal minuten bedacht ik me dat ik een mes in mijn zak had zitten. Ik probeerde mijn handen los te maken en dat lukte. Er kwam een man binnen gelopen. Ik deed alsof ik sliep en hij kwam steeds dichterbij. Ik begon in mijn oor te fluisteren dat hij me zou verkrachten zodra ik in de stripclub was. Terwijl hij dat zei gaf ik hem den knietje in mijn ballen. Ik viel neer op de grond en snel maakte ik het touw om mijn middel los. Ik trapte de man net zolang tot hij flauw viel. Ik pakte de sleutels van de kamer uit zijn zakken en wist te ontsnappen.

Ik liep de gang op en na een aantal deuren hoorde ik gekreun. Ik keek door een raampje en zag Simon verkrampt op een stoel zitten. Ik probeerde de deur te openen, maar hij zat op slot. Ik begon op het raam te slaan totdat Simon me zag. Hij keek ineens een stuk blijer. Ik maakte duidelijk uit gebaren dat ik hem zou bevrijden. Ik rende terug naar het kamertje waar ik eerder zat om de sleutels te halen. Daarna rende ik zo snel mogelijk weer terug naar het kamertje van Simon. Toen ik eraan kwam zag ik door het raampje dat Simon weg was. Ik begon te huilen. Ik besloot het gebouw uit te sluipen om de politie te waarschuwen. Het leek wel een doolhof daarbinnen.

Vier uur later en ik had de uitgang nog niet gevonden. Ik liep voorbij een kamertje en zag Jace er zitten. Ik dook meteen weg. Ik gluurde door het raampje en zag mijn telefoon daar liggen. Ik bleef een tijdje wachten totdat Jace het kamertje uit liep. Ik glipte naar binnen om mijn telefoon te pakken. Ik zag dat Luke 68 keer had gebeld. Ik belde hem terug:

Luke: Hallo Clary ben jij dat??

Ik: Ja, ik ben het. Luister er belde iemand aan en ik dacht dat je iets was vergeten dus ik deed open. Jace stond dus
voor de deur en heeft me ontvoert.

Luke: Ik voel me zo schuldig nu.

Ik: Hoezo?? Dit is niet jou schuld.

Luke: Er liep een man tegen mij op in het trappenhuis. Hij zag er niet zo betrouwbaar uit dus ik wilde nog terug gaan
naar boven, maar ik bedacht me wat als het niks is dan ben ik voor niks terug gegaan en Clary heeft het al zo
moeilijk. Bovendien als ik je nooit mee had genomen naar mijn nieuwe huis was dit nooit gebeurt. In het te huis
zou hij nooit aangebeld hebben, want daar lopen veel te veel mensen rond.

Ik: Als ik nog in het te huis had gewoond had hij wel een andere manier gevonden om me te pakken te krijgen. Het
enige wat je kunt doen is naar de politie gaan en zeggen dat Jace me heeft ontvoert naar...

Luke: Clary... Hallo .... Clary!!!

Voordat ik mijn zin kon afmaken stond Jace achter me en pakte de telefoon uit mijn handen.

Jace: Totziens Luke. Je zult Clary nooit meer terug zien

*verbinding verbroken*

Hoe kon ik zo stom zijn om hier te blijven staan. Ik had me schuil moeten houden.