String Of Faith

CHAPTER VI

Aly's POV

Dinala niya ako sa park. Alam naman niyang hindi ako mahilig sa mga engrandeng lugar. He also knows na I hate crowded places. Bumili siya ng cotton candy at umupo kami sa bench. Nag-usap kami at nagtawanan. He bought ice cream, isaw, kwek kwek at iba pa. At nang mga 6PM na, binilhan niya ako ng bouquet of flowers. At kinilig naman ang lola niyo. Hinatid niya ako sa bahay namin and send his good night saka umalis na.

Binuksan ko ang pinto ng bahay namin at nakita ko si Mama sa sofa na nakaupo at para bang malalim ang iniisip. Nang mapansin niyang may tao, tumingin siya sa akin. Seryoso ang mukha niya. I went over her and peck her cheek saka lumakad na sa staircase namin. Hindi pa ako nakakaapak sa first step ng stairs nang magsalita si Mama.

"Ginabi ka na naman ng uwi." Mahal ko si Andrei kaya I can spend all of my time with him. "'Diba sabi ko 'wag ka nang magpapapagod? Kayo talaga ni Andrei ha."

I faced her. "Ma, paminsan minsan lang naman eh."

Tumayo siya mula sa pagkakaupo. "Anong paminsan minsan Nak? Pinoprotektahan lang naman kita. Baka mamaya, bumalik na naman 'yang sakit mo."

"Ma, pagaling na po ako. Kaya 'wag na po kayong mag-alala." and I ascended papuntang kwarto ko.

Alam kong ayaw ni Mama na may mangyaring masama sa akin. 15 years of my existence at ngayon lang ako naging masaya. Kaya I just want to spend my life without worrying some things na nakakasama sa akin. Kahit exhausted ako dahil sa studies, I want to spend more time pa rin kay Andrei. I don't want to miss some precious time with him.

Andrei's POV

Isang linggo na siyang hindi nagpaparamdam. She's not even attending her classes. Ewan ko. Tinanong ko si Gia pero she can't even answer my question. She doesn't even know. Hindi raw siya kinokontak ni Aly. Hindi niya rin macontact. I even went to their house many times kaso palaging sarado ang bahay nila. Parang walang nakatira. And I have this feeling na hindi maganda ang nangyayari. Parang may mali.

I was pulled out from my train of thoughts ng bigla akong kinalabit ni Lucy. "Uy, ano ba ang nangyari sa'yo?"

I just stared blankly at her tapos ilang sandali tumingin ulit ako sa labas ng bintana kung saan ako nakatingin kanina.

"Concern masyado Lucy. One week na kasing absent si Aly. Yung girlfriend niya." I heard Alfred said and they continue chatting.

Biglang nag ring ang phone ko. Kinuha ko ang phone sa bulsa ko at tinignan ang caller ID. And it's her! I literally jumped out of my chair at lumabas ng classroom namin. I slide the answer icon and pressed the phone on my ear. Excited na akong marinig ang boses niya.

"Hello Aly?" I am smiling like an idiot and waited for her to speak. But then my heart stopped ng narinig ko ang boses niya. Napakaseryoso niya. My smile immediately fade away. "Nasaan ka?... Okay. Bye." then she immediately ended the call. Straight to the point siya agad. Nafe-feel ko na ayaw niya ng mahabang conversation. Hindi ako mapakali sa mga nangyayari. I was like a zombie in our class. Hindi ako nakinig sa teacher namin. Laging lutaw ako. Hindi ko namalayang natapos ang last subject namin kaya agad kong ipinasok ang gamit ko sa bag tapos tumakbo na ako pababa ng building namin at palabas ng school namin. Nung nasa train pa lang ako, hindi ko maiwasang maisip muli ang mga sinabi niya nung tinawagan niya ako.

"Hello Aly?"

"Andrei. Kailangan nating mag-usap."

"Nasaan ka?"

"Nasa park likod ng San Ignacio."

"Okay. Bye."

*toot toot toot*

Ba't nasa hospital siya? May nangyari ba kay Tita Stella? O baka kay Aly? Wag naman sana

Nang makababa ako ng train agad akong sumakay ng jeep papuntang San Ignacio. Pagkababa ko, tumakbo ako sa kung saan kami dapat magkita ni Aly. Nakita ko siya sa bench. Nakayuko habang hawak-hawak ang phone niya. She's wearing a large shirt at pajamas. I went near her tapos tumabi sa kanya. Tinignan ko siya. Naramdaman niya ang presensya ko kaya umayos siya ng upo pero nakayuko pa rin.

"San ka ba galing? Ba't hindi ka man lang nag text? O nagpatawag? O nagpasabi? May nangyari ba? Bakit?" agad agaran kong tanong sa kanya. Hindi ko na kasi matiis ang mga nangyayari.

Tumingin siya sa mga pasyente na nasa harapan malayo samin. "Break na tayo."

The time stopped. My whole world stopped. I felt a pang in my heart.

"What?" I laughed. "Is that a joke?" I'm trying to laugh kasi ayokong tanggapin ang sinabi niya.

"Andrei. I'm serious, okay?" mahinahong sabi niya. At tumingin sa akin. And I saw a tear roll down from her left eye.

"Ba't ganyan? May nagawa ba ako?" my heart was ripped into pieces when I saw her tears continue to fall down from her eyes. I want to wipe those tears away.

"Wala." her voice cracked. "Wala kang nagawa!" she's sobbing so hard. I know she's barely breathing from crying. "You don't deserve this. You deserve better." I don't know what she meant by that. I saw her wiped her tears. She stood up. And without looking at me, she said "Good bye." And then she immediately run towards the hospital. I was left baffled. I don't know! Hindi ko alam kung ano ang nangyayari! After an hour of thinking, I left the park and went home.