Two Family's One Door #Netties2017

1.

'Bella! Kom we gaan!'

'Ja mam!'

Als een soort edelhert spring ik de lange trap af.

'Bell, doe even normaal!' Mijn vader kijkt op van zijn mobiel.

'Jaha.' Ik rol met mijn ogen en ga op de grond zitten. 'We zouden toch gaan?!'

'Bel niet zo ongeduldig.' Mijn moeder tikt met haar puntje van haar hak op de lege vloer.

'Ja maar...'

'Bel!' Waarschuwt mijn vader.

Mokkend vouw ik mijn handen in elkaar.

'Nu kunnen we wel gaan.' Zegt mijn moeder na dat ze op haar mobiel heeft gekeken.

Ik sta in een beweging op en ren naar buiten om in de auto te gaan zitten.

Ik zet de radio aan en draai het volume op het aller hardst.

Never Let You Go...
Never Let Me Down...

Ik word uit mijn mooie concert gehaald door geklop op het raam.

'Niet zo hard!' Roept mijn vader door het raam.

Ik rol met mijn ogen.

'Boeit me niets dat de buren me nu haten, we gaan toch verhuizen!' Gil ik terug.

Boos kijkt hij weer naar het beeldscherm van zijn mobiel.

Mijn moeder sluit de deur en ren op haar hoge naaldhakken naar de auto toe.

'Schat! Instappen, we moeten weg, anders is de verhuiswagen eerder dan ons!' Roept ze naar mijn vader.

Mijn vader zucht en stapt ook in.

'Tjeezes! Bella! Waarom staat de muziek zo hard?!' Ze draait het volumeknopje naar beneden.

'Nou start de auto, ik wil weg.' Zucht ik.

'Ja ja.'

'Zijn we er? Zijn we er?'

'Ja Bella, we zijn er.' Mijn moeder parkeert de auto op de gloednieuwe oprit naast de verhuiswagen.

Ik stap de auto uit. Dit huis is prachtig.

Als een soort rare slak kruip ik naar het huis. Het prachtige, grote huis.

'Bella! Je knieën gaan zo stuk en je rok gaat kapot!' Roept mijn moeder die zich omdraait terwijl ze met een van de vrachtwagenchauffeurs praat.

Weer rol ik met mijn ogen en ga ik staan. De neuzen van mijn ballerina's zitten onder het zand. Ik veeg het weg en loop naar de voordeur.

'Bel! Je hebt een sleutel nodig!' Lacht mijn vader wanneer hij me op de deurbel ziet drukken. Oh ja. Logisch.

Hij drukt de sleutel in het sleutelgat en laat mij eerst naar binnen gaan.

Mijn ogen weten niet waar ze moeten kijken. Ik wil op de grond gaan liggen om een sneeuwengel zonder sneeuw te maken maar twee verhuismannen komen binnen gelopen met de zwarte bank.

'Ja jongedame, mogen we d'r effe langs?'

'Ja meneer.' Ik doe een stapje opzij en laat hem voor gaan.

Ik ga een van de deuren binnen en kom bij een grote open keuken met een groot keukeneiland. Geweldig!

'Bel? Wil je niet naar je kamer?' Lacht mijn vader.

Oh ja! Mijn kamer!

'Ja! Leuk!'

Ik huppel achter mijn vader aan naar boven.

'WOOOOOWWW!!' Gil ik wanneer ik de kamer zie.

'Schat, dit is de kamer van je moeder en mij.' Giechelt mijn vader.

'Ben je serieus?'

'Ja. Nog één trap op.'

'Goed goed.'

Ik race de volgende trap op en kom bij een grote zolderkamer.

'Op de verdieping hier onder hebben we ook nog wel kamers als je dat liever wil?'

Ik schrik van mijn vader die plots achter me staat.

'Nee pap. Dit is prachtig!' Ik druk een kus op zijn wang.

'Binnen kort mag je het inricht...' Hij maakt zijn zin niet af en word onderbroken door een deurbel.

'Wie is dat?' Vraag ik.

'Geen flauw idee.' Hij draait zich om om naar beneden te gaan.