PURE × Park Jimin

???

Minji~

"İyi misin?"

Ahhh sen bana bu kadar yaklaşıp benle konuşurken nasıl kötü olabilirim ki?

Onu ilk defa bu kadar yaklaşmıştım. Yüzünün ayrıntılarını ilk defa bu kadar yakından görmüştüm. Bi insan nasıl bu kadar mükemmel olabilirdi? Gofret ve Deniz nereye gitmişti? Yere düşmemek için zor tutuyordum kendimi. Ağzımı açtığımda kendi sesim yerine içerde davul gibi atan kalbimin sesi duyulur diye korkudan cevap bile vermeyip sadece kafa sallamakla yetindim.

"B-bacağın k-kanıyor."

Sesi tıpkı bir meleğinki gibiydi. Yüzünün kızardığını görmesem utandığını asla düşünmezdim. Ama suratı gitgide kızarıyordu hatta biraz daha devam ederse bacaklarımdan akan kanla aynı rente olucaktı. Mal gibi gözükmeyeyim diye cevap verdim.

"E-evet sanır-"

Tam cümlemi bitirecekken arkada kırılan tabakları toplayan kantin sahibi amcanın bağırışını duyup arkamı döndüm.

"Aahh!"

Eline cam girmişti koşarak peçete almaya gitti. Ben de cümlemi bitirmek üzere tam önümü döndüm ki bir de ne göreyim?? Hiçbir şey! Çocuk ortadan saniyeler içinde kaybolmuştu. Sanki yer yarıldı içine girdi.. nerde bu çocuk?

Çocuğun gitmesiyle yavaş yavaş sakinleşen kalbim nihayet normale döndüğünde bacağımdaki kanı silmek için peçete aldım ve sınıfa geri göndüm. Gerçekten hiçbir sey yiyecek halim kalmamıştı. Sınıfa girdiğimde Gofret ve Deniz'i konuşurlarken gördüm. Sinirlerim tepeme çıktı. Geldiğimi görünce gülmeye başlamaları sinirimi iki katına çıkarmıştı.

"Nereye kayboldunuz? Başıma gelenlerden haberiniz va-"

Gofret sözümü keserken gülücükleri kahkahaya dönüşmüştü. Bu kız beni bazen gerçekten delirtiyordu.

"Hahahaha! Ne olduğunu çok iyi biliyoruz. Sevgilinle yalnız bırakalım dedik."

"Ne sevgilisi?!"

Dışarıdan kızmış gibi gözüksem de sevgili sıfatı o kadar hoşuma gitmişti ki... Fakat yanıma gelip benimle konuştuktan sonra neden bi anda kaybolmuştu? Olayı çocuklar da görmüş olmasa rüya gördüğümü düşünecektim.

"Hadi ama çocuktan ne kadar hoşlandığını hepimiz biliyoruz." Dedi Deniz sinsi bir suratla. Sizin gibi arkadaşlar olmaz olsun.

Tam cevap verecektim ki konuşmamız hocanın sınıfa girmesiyle yarım kaldı. Sonraki teneffüs dışarı çıktım. Kantine,koridorlara,bahçeye her yere baktım hatta bi ara erkekler tuvaletinin önünden geçip kapı aralığından bi göz bile gezdirdim ama hiçbir yerde yoktu. Bütün günümü bunu düşünerek geçirdim. Sanki yer yarıldı da içine girdi..

Okuldan sonra dersanem vardı malesef. Onca dersten sonra yetmiyormuş gibi dersanede de test çözüyordum. Dahası dersaneden çıktığımda saat akşam 8-9 u buluyordu. Bugünkü 3.657.892. kahvemi içip 7.626.748. sorumu da çözdükten sonra çantamı toplayıp eve gitmek üzere dışarı çıktım. Bi 3 saat de dolmuş için bekleyecektim. Dışarısı buz gibiydi. Dersanede her zaman sınıfa girip oturan ve ders dinlemeye hepimizden istekli olan kedi geldi yanıma. Yumuşacık tüyleriyle bacaklarıma sürtünmeye başladı. Hayvanlarla bir bağ vardı aramda. Her zaman kendime çekerdim onları. İnsanlardan iyi bir şey varsa o da hayvanlardır zaten. Çömelip kafasını ve karnını okşadım. Tam o sırada dolmuş geldi ve dolmuşa binmek zorunda kaldım. Ev dersaneden çok uzak olduğu için iki dolmuşla ancak gidebiliyordum. İkinci dolmuş bile evimin önünden geçmediği için eve en yakın yerde iner ve babamı beni alması için arardım. Ama annemler şehir dışında olduğu için koca bir hafta yalnız kalıcağım eve yürümek zorundaydım.

Dolmuştan inmemle birlikte kulaklığımı geri taktım. En sevdiğim şarkı çalıyordu. John Park-Falling şarkısı. Korkumu azaltmak için sesi en sona getirdim. Yol çok ıssızdı. Daha geçen ay koydukları tek bir sokak lambası zar zor aydınlatıyordu önümü. Birden çalılardan bir ses geldi. Kulaklığımı çıkarıp etrafıma bakındım. Ses ne arkamdan ne önümden, sanki her taraftan geliyordu. Adımlarımı hızlandırdım. Bir süre sonra neredeyse koşuyordum. Sanki biri beni takip ediyordu. Çok korkunçtu. Eve az kalmıştı. Tam köşeyi dönerken karşıma çıktı. Atabileceğim en yüksek sesle çığlık attım fakat etraf beni kimsenin duyamayacağı kadar ıssızdı.

Karşımda duran...