The Dark Side Of Being An Agent

2

Zoals altijd gingen de agenten weer een zware dag tegemoet. Maar deze keer was het anders. Eric kwam het commissariaat binnengelopen en vond geen enkel spoor van zijn collega wat hij raar vond aangezien hij al laat was. "Weet iemand waar Berend is?" Ook zijn collega's hadden nog niets van hem gehoord. Zelfs zijn eigen baas niet. Eric besloot het niet hierbij te laten en reed richting zijn partners huis.

Geen enkel spoor was van Berend te vinden. Eric had al enkele keren aangebeld maar hij deed niet open. Wat Eric vooral dwarszat was dat hij boven in de slaapkamer licht zag branden. Hij liep heel het huis rond en zag beneden de veranda deur openstaan. "Dispatch, alfa 210." Hij kon al snel zeggen wat hij te zeggen had doordat de dispatch snel antwoordde. "Kan er versterking gestuurd worden naar Berend zijn adres, over." Al snel werd alles inorde gebracht en zouden er enkele collega's hier binnen 5 minuten staan. Voorzichtig zette Eric enkele stappen in het huis van zijn collega. Hij vond het nogal angstaanjagend. Hij heeft dit nog nooit alleen moeten doen en al zeker niet in het huis van zijn trouwe partner. "Berend?" Geen woord kreeg hij terug, wat hem meer schrik deed doen krijgen. Hij doorzocht de hele benedenverdieping en nog steeds was er geen enkel spoor. Al snel hoorde hij hoe zijn collega's aankwamen. "Eric?" Hij riep zijn collega's tot bij zich en legde alles uit. Na de uitleg gingen ze met hun wapen in hun handen de trap op. Ze doorzochten elke kamer en kwamen als laatste bij de slaapkamer. Aangezien hij nog steeds geen antwoord kreeg op zijn geroep liep hij de slaapkamer binnen , maar hij was alweer even snel buiten door wat hij aantrof. Hij kon het niet geloven. Hij wou het ook niet geloven. Weken lang waren ze bezig met de zaak van de seriemoordenaar en nu is zijn collega, zijn partner erdoor getroffen. Berend was ondertussen al het dertiende slachtoffer en bij elk oneven getal worden ze vermoord door messteken in het hart en in het hoofd. "Hoeveel messteken?" Vroeg hij stil aan zijn collega's. Hij probeerde zijn verdriet weg te stoppen wat niet zo makkelijk was. "3 door het hoofd en 7 rond de hartstreek." De man zette zich zuchtend neer op de bovenste trede van de lange trap. Het wou niet tot hem doordringen dat hij zijn collega verloren is door een of andere psychopaat die het leuk vind om random mensen te vermoorden. Zijn woede stapelde zich op en al snel sloeg hij een gat in de muur. "Waarom zit er geen patroon in zijn slachtoffers?" Vroeg hij zichzelf af. Hij had zoveel vragen maar het antwoord erop bleef mijlenver van hem af liggen. "Kom, we gaan terug naar het kantoor. Het labo maakt dit wel verder af."

"Eric, bedankt om zo snel te komen. Ik weet dat het moeilijk is voor u maar we moeten die moordenaar echt vinden. Daarom ga je samenwerken met Britt." Eric's baas nam de tijd niet alles rustig uit te leggen. Hij viel direct met de deur in huis. Eric had nog niet door dat het Britt was die voor hem op de stoel zat. "Chef, ik kan niet met haar samenwerken. Ik ben zonet mijn collega verloren en ben niet bereid zijn plaats te laten inpakken door een of andere vrouw die denkt dat ze beter is." Weer weigerde hij enige samenwerking met Britt. "Ik ben mijn collega vorige week ook verloren. Bedankt voor enig begrip Eric." Hij leek de neiging te hebben zich te excuseren maar hij hield zich cool. "Sorry chef, maar ik kan het niet." Hij meende het kantoor te verlaten maar de grote baas in huis riep hem terug. "Doe het voor Berend. Alleen krijg je deze zaak niet opgelost. De twee korpsen zijn gemengd, iedereen moet met iedereen samenwerken." Eric zuchtte zachtjes. Hoe groot zijn haat ook was, hij zou sowieso moeten toegeven. Hij verliet het kantoor en zette zich zuchtend neer in zijn bureaustoel.

"Waarom Berend?" Vroeg hij zich luidop af. "Waarom zoveel en geen patroon?" Hij schrok van die woorden en keek op. Britt stond voor zijn bureau en leek de eerste minuten ook niet weg te gaan. De man rolde zijn ogen en deed een aantal mapjes open die op zijn bureau lagen. "Je zult met me moeten samenwerken, Eric. We hebben beiden geen keus en ik denk dat we alle twee die moordenaar in de cel willen zien." Hij negeerde haar woorden. "Dus hoe gaan we ten werk?" Ze zag dat haar voormalige collega niet direct zou antwoorden dus besloot ze maar vragen te stellen, wat Eric duidelijk irriteerde. Hij stond brut recht, nam één van de zovele bureaustoelen en zette die aan een tafel ver van hem weg. "Je kan deze al bekijken." Hij nam een aantal mapjes en legde die voor Britt haar neus neer. "En voor moest je voelen dat je niet gaat kunnen zwijgen, gebruik dan dit." Hij nam een rol tape uit de kast en gaf ook dat aan Britt. Ze proestte het uit en nam de rol in haar hand. "Wat lief van je dat je daar aan denkt." Zei ze sarcastisch. Ze keek haar collega vies aan en concentreerde zich dan op de mapjes die voor haar lagen. "Ik vind je-" Ze kon haar zin niet afmaken, want al snel gooide hij het woord "tape" ertussen. Ze keek hem geschokt aan. Ze wist dat Eric een harde was, maar dat hij zo grof kon doen wist ze niet.