The Dark Side Of Being An Agent

8

De pers. Ze hadden er allemaal zo een grote hekel aan, maar deze keer moest het. De burgers moesten ingelicht worden over wat er gaande is en tips van de politie kan nooit kwaad. De commissaris had het team van de recherche de leiding gegeven om het interview te geven. "Hebben jullie nog enkele tips?" Enkele microfoons werden onder Eric zijn mond geduwd. "Enkele tips? Ik denk dat het vooral heel belangrijk is dat iedereen zijn ramen en deuren 's nachts goed sluit, eventueel ook de kamer waarin u slaapt. Je kan een alarmsysteem installeren en als u zich daarbij nog niet veilig voelt kunt u een verdedigingswapen bij u in uw kamer leggen." Er volgden nog enkele vragen en nadien konden ze eindelijk gaan verder werken. Het was nog wel steeds met de camera's op hen gericht, maar Eric vond het al beter dan interviews geven.

"Eric, Britt, Brigitte, nog een slachtoffer." Patrick kwam het kleine kantoor binnen gelopen en gaf een papiertje aan Brigitte die het dichtste bij hem zat. "Ik begin dit echt nogal vreemd te vinden." Eric keek Brigitte aan die hem direct begreep. Ze hadden het er al eens over gehad dat het hen opvalt dat er altijd slachtoffers vallen als er iemand afwezig is op kantoor. Soms is Koen afwezig, soms Mark en soms Floor. Maar niets wees erop dat het iemand van hen zou kunnen zijn. Waarom zouden ze het zelfs doen? Ze zijn politieagenten, misschien is het gewoon toeval.

"Dus...12 steken rond het hart en 10 in het hoofd." Het begint steeds zwaarder te worden voor de drie agenten. Dat beginnen ze ook zelf te voelen. De slachtoffers worden erger en erger en het wordt mentaal ook moeilijker voor hen. Ze proberen zich dan ook zo goed mogelijk op te stellen, maar dat is niet altijd makkelijk. Ze werken al bijna 3 maanden aan een stuk dagen lang en soms ook nachten aan een zaak die ze maar niet opgelost krijgen. "Zou het geen goed idee zijn om vanavond met ons drietjes iets te gaan eten samen? Dan kunnen we onze zinnen eens verzetten." Britt doorbrak de eindeloze stilte en keek haar twee collega's aan. "Dat is geen slecht idee." Besloot Brigitte. "Een volgende keer misschien, mijn hoofd staat er niet naar, sorry." Eric had geen goesting om in deze dag plezier te maken, hij was het beu om te weten dat ze de dader nog steeds niet hebben en dat zou hij niet van zich kunnen afzetten. "Eric, kom gewoon mee. Je kan het gebruiken." Sprak Brigitte uit. Die twee kenden elkaar al zo goed dat Brigitte meteen zag wat er scheelde met hem. "Mijn hoofd staat er niet naar, Brigitte. Ik wil mijn frustraties niet op jullie afreageren." Zei de man stil. "We begrijpen dat wel hoor. Kom mee met ons, het gaat je echt goed doen." Zweerde Brigitte weer. Na een tijd kreeg Brigitte Eric overhaalt. "Voila, dan kunnen we ineens vertrekken.."

Het etentje was gezellig. Eric kon zijn zorgen even opzij zetten en kon eens goed lachen met zijn collega's. "Seg Brigitte, ik vraag mij eigenlijk al lang iets af." Britt draaide haar hoofd naar de vrouw die naast haar zat. "En dat is?" Vroeg Brigitte vriendelijk. "Op wat voor mannen val jij eigenlijk?" Brigitte lachte en ook Eric kon zijn lach niet inhouden. "Waarom vraag je dat?" Britt keek haar collega's beschamend aan. "Ik heb niet echt een type. Maar mannen zoals hem zou ik zeker niet afwijzen." Ze richtte haar ogen op een ober die niet ver van hun tafel stond. "Hmm, niet echt mijn ding." Antwoorde Britt. Eric was zachtjes aan het knikken, waardoor Brigitte een glimlach kreeg op haar gezicht. "En Eric, ik weet nog steeds niet op wat voor type jij valt he. Ik dacht eerst dat het zo een type als Brigitte was maar je zei me dat dat niet zo was." Britt stond voor een groot raadsel dat ze waarschijnlijk nooit opgelost zou krijgen. "Is het zo iemand?" Ze wees naar een vrouw die paar tafels verder zat. Eric schudde zenuwachtig zijn hoofd. "Gaan we de rekening vragen zodat we naar huis kunnen?" Vroeg Brigitte snel. Eric bedankte haar zonder echt woorden te gebruiken. Nadat ze de rekening betaalt hadden bracht Eric zijn twee collega's naar huis. "Tot morgen." Hij gaf Brigitte een kus op de wang en zag hoe ze naar binnen verdween. "Kunnen we even praten?" Britt keek na of Brigitte echt weg was en richtte zich dan op Eric. "Ja?" De vrouw stelde zich voor hem op. "Sorry dat ik zo opdringerig ben voor te weten te komen op wat voor types je valt maar ik heb daar een reden voor..." Ze ademde diep in en uit. "Ik zie u graag Eric." Eric zijn ogen stonden wagenwijd open. Hij wist dat Britt het niet kon weten dat hij op mannen valt, maar hij had dit niet verwacht. Kwam hij dan zo mannelijk over? "Eehm Britt." Eric schudde zachtjes zijn hoofd en zuchtte. "Ik denk dat we elkaar niet goed begrijpen." Zei de man stil. "Ik ben dus niet je type?" Vroeg ze triest en iet haar hoofd zakken. De man nam voorzichtig haar hoofd vast. "Begrijp me niet verkeerd. Je bent prachtig Britt...maar ik kan gewoon niet van u houden. Sorry." Verontschuldigde hij zich ookal wist hij dat hij er niets aan kon doen. Ook zij kon er niets aan doen. Liefde is iets dat je niet kan tegenhouden en soms hou je gewoon van de foute persoon. "Maakt niet uit. Ik snap het." Een traan ontsnapte maar die droogde ze snel. Ze keek nog even diep in zijn ogen en liep dan naar binnen. Ze was gekwetst, maar ze schaamde zich vooral voor haar actie. Ze zou haar mannelijke collega niet meer willen zien, gewoon uit schaamte.