The Dark Side Of Being An Agent

13

De volgende dag leek alles weer normaal. Eric en Brigitte spraken niet over de kus van gisteren en deden tegen elkaar zoals ze ervoor deden. Ze noemden het een kleine misverstand. Vandaag waren de collega's, die nog leefden, allemaal op kantoor. Eric had zijn collega ondertussen al uitgelegd waarom hij tegen iedereen wilt zwijgen over hoe hun zaak loopt. Hij hoopte het dezer dagen te kunnen afsluiten. Zijn twee overleden collega's verdienden het en het moest ook gewoon gebeuren, voor er nog veel meerdere slachtoffers vallen. Als Brigitte even vol concentratie op papieren aan het kijken was stond Eric recht en liep naar het kantoor van zijn chef. Hij klopte twee keer zachtjes op de deur en ging op een teken naar binnen. "Goedemorgen Eric, zet u." De oudere man wees naar de stoelen die aan de overkant van zijn bureau stonden. Eric zette zich neer en schraapte zijn keel. "Wat brengt u hier?" Hij speelde met de pen die hij in zijn handen had en keek Eric doordringend aan. Hij hoopte dat Eric met meer nieuws kwam over de zaak waar ze nu mee bezig zijn. "Ik kom in verband met onze zaak waar we mee bezig zijn." Begon Eric. "Moet Brigitte hier niet bij zijn?" Onderbrak hij. Eric schudde zijn hoofd en zuchtte. "Ik denk te weten wie het is." Zei hij stil. "Zit Brigitte hier voor iets tussen?" Eric schudde weer zijn hoofd. "Nee, helemaal niet. Dankzij haar denk ik te weten wie het is maar ik heb meer tijd nodig, want we hebben niks van bewijs en ik kan daar wel voor zorgen." De oudere man keek hem bedachtzaam aan. "Meer tijd wil dus ook zeggen meer slachtoffers?" Concludeerde hij. Met spijt in zijn hart moest Eric bevestigen. Hij had het ook graag anders gezien, maar hij had echt meer tijd nodig. "We moeten zo min mogelijk slachtoffers hebben, Eric. We hebben een limiet gekregen...als we morgen de dader niet hebben mogen we niet meer verder werken aan deze zaak. We hebben geen tijd meer." Zei hij en gooide zijn pen op zijn bureau. "Ik beloof u dat ik hem morgen hier zit te ondervragen. Geef me nu dan de ruimte en het materiaal om een plan uit te voeren." De chef keek hem aan. "Ik geef je alles wat je maar nodig hebt, behalve tijd en een mensenleven." Eric glimlachte en stond recht. "Bedankt chef. Ik zal u niet teleurstellen." Hij wou het kantoor verlaten maar zijn chef hield hem tegen. "Wie heb je in gedachten?" Eric slikte even en liet zijn hoofd zakken. "Dat kan ik u niet zeggen, chef. Sorry." Hij sloot de deur achter zich en zette zich in een ruimte waar niemand hem kon storen. Behalve Brigitte, zij mocht natuurlijk wel storen.

Uren lang bleef hij ijverig werken aan zijn plan. Hij hoopte echt dat het zou werken zodat hij de dader kon vatten. Er werd op de deur geklopt die direct werd geopend. De man richtte zijn blik op de deur. "Eric?" Brigitte stak haar hoofd door de deur en keek de man aan. Voor Eric was het een opluchting dat zij het was, dan moest hij niet weer een keer uitvliegen tegen een van zijn collega's. "Ja?" Hij wenkte zijn collega naar binnen en zag dat zij zijn eten vast had. "Het is al over twee uur en je hebt nog steeds niet gegeten dus kom ik even je eten brengen." Ze zette zijn brooddoos voor hem op zijn bureau. "Oh, dank u. Dat had je niet moeten doen." Hij sloot zijn laptop en keek van zijn brooddoos naar de vrouw die er ongemakkelijk bij stond. "Je moet eten dus ja." Eric glimlachte en deed zijn brooddoos open. "Laat het u smaken." Brigitte wou de ruimte verlaten maar werd tegengehouden door Eric. "Voor mij is het gezelliger eten als er iemand bij mij is, dus blijf nog maar even." Hij bood haar een stoel aan en vanaf dan begon de stilte. Ze wisten beiden niet wat ze moesten zeggen en even leek het alsof ze beiden weer stil stonden bij het moment van gisteren. "Wat...wat ben je eigenlijk aan het doen?" De vrouw keek rond in de ruimte. Ze zag enkele lappen stof liggen en heel wat wol. "Niets speciaals." Reageerde Eric. Hij wou elke vraag over waarmee hij nu bezig is vermijden. Niemand mocht weten waarmee hij bezig was, anders kon zijn plan nog mislukken. "Je doet zo geheimzinnig? Komt het door wat er gisteren is gebeurd?" Vroeg ze voorzichtig. Eric legde zijn boterham neer en keek haar aan. "Het heeft niks met gisteren te maken. Wat gebeurd is is gebeurd en daar kunnen we niets meer aan veranderen. Laten we daar niet meer over praten." Brigitte had verwacht dat hij zou uitvliegen maar hij bleef heel rustig. Precies of hij wist zelf niet wat hij echt wou. "Ik heb er zelfs geen spijt van." Hij zei het zo stil in de hoop dat zij het niet zou horen, maar deze keer was het hem niet gelukt. De vrouw glimlachte en stond recht. "Ik zal u laten werken." Zei ze en wandelde richting de deur. "Brigitte." Ze draaide zich om en keek hem aan. "Zou ik kledij van u mogen gebruiken? Ik leg u later wel uit waarom." Ze keek hem vragend aan maar besloot zijn vraag toch te accepteren. "Tuurlijk." Ze verliet de ruimte en ging met een glimlach op haar gezicht verder werken.

Eric bleef tot in het kot van de nacht werken en om 12 uur kon hij eindelijk zijn plan uitvoeren. Hij had eerder op de dag al gevraagd of Brigitte en de chef konden wachten op hen. Eric had al een beetje uitgelegd tegen zijn chef maar niet tegen Brigitte. En dat mocht ook niet. Hij gaf een teken aan zijn chef die direct rechtstond en naar Brigitte liep. "Brigitte, kan je even met mij meekomen?" Brigitte keek hem raar aan maar volgde hem. Eric liep achter hen aan richting de cellen. "Het is maar voor een paar uur, maar het is voor jullie eigen veiligheid." Zei Eric en duwde hen in een van de zovele cellen. "Zorg ervoor dat ze niet panikeert ofzo." De commissaris knikte en nam Brigitte vast die al naar buiten wou lopen. Eric sloot snel de cel en begon aan zijn plan. Het moest gewoon werken. Met een kleine zucht verliet hij het kantoor en stapte in zijn auto.