The Dark Side Of Being An Agent

14

Hoofdstuk 14

Heel de nacht lang zaten Brigitte en de commissaris opgesloten in de cel. "Ik meen het. Eric hoeft te komende dagen niet tegen mij te praten." Zei Brigitte geërgerd en liep door de kleine cel. "Brigitte, het is voor uw eigen veiligheid." De man probeerde haar te kalmeren maar het was tevergeefs. "Mijn eigen veiligheid? Ik kan zelf wel bepalen wat veilig of onveilig is? Wat is hij nu dan aan het doen dat het onveilig zou zijn voor mij?" Vroeg ze kwaad. "De moordenaar loopt achter u aan Brigitte. Eric zou zichzelf iets aan doen als er iets met u zou gebeuren." De vrouw werd stil en keek hem geschrokken aan. "Ik..ik." Ze zette zich neer en staarde voor zich uit. "Doe maar rustig." Paar minuten later hoorden ze het slot van de deur en werd deze ook geopend. De commissaris was even gestrest maar vanaf dat hij zag dat het Eric was ademde hij uit. Eric keek naar Brigitte die met tranen in haar ogen naar de muur voor haar staarde. "Praat maar even met haar, ik wacht hier op de gang." De commissaris stond recht en liep naar buiten. Eric hurkte zich naast Brigitte neer en nam haar in een omhelzing. "We hebben hem, Brigitte....we hebben hem." Ze knikte en droogde haar tranen. "Was je echt zo bezorgd om mij dat je me hier hebt gestoken?" Vroeg ze stil. Eric knikte en keek haar aan. "Ik kon u ook niet verliezen. Twee mensen zijn al te veel." Ze sloeg haar armen om zijn nek en nam hem in een stevige omhelzing. "Ik kan mij geen betere vriend voorstellen." De man glimlachte en hielp haar recht. "Laten we naar boven gaan." Met z'n drieën liepen ze de trappen op en gingen de grote kantoorruimte in. Ze zagen alle drie de dader aan een bureau zitten. "Koen?" De commissaris kon zijn eigen ogen niet geloven. "Hoe weet jij dat hij de dader is?" Vroeg Brigitte. Eric negeerde ze beiden en liep naar de man. Hij draaide de stoel om en het werd duidelijk zichtbaar dat het Koen was. Eric kon het zelf nog niet geloven, hij was zijn beste vriend. "Waarom Koen? Waarom?" Riep de chef uit. Koen liet zijn hoofd zakken en zei geen woord. "Je hebt je eigen collega's vermoord. Waarom ?" Riep hij weer uit. "Chef, rustig. Ik zal hem wel ondervragen." Eric nam de arm van Koen vast en duwde hem zijn kantoor in. "Je hoeft dit niet te doen Eric." Zei de man die op een stoel werd gezet. "Ik hoef dit wel te doen. Begin maar ineens te vertellen wat uw motief is." De man, die zichzelf een houding aan het zoeken was zodat zijn handen geen pijn zouden doen van de handboeien, lachte en keek Eric aan. "Je vind het nog grappig ook?" Eric nam een stapel papieren en hield die in de lucht. "De helft van deze lijst zijn allemaal kennissen van mij en jij vind dat grappig? Heb ik u iets misdaan ofzo dat je die allemaal hebt vermoord?" Vroeg Eric boos. "Ik heb het net voor u gedaan. Die mensen stonden in de weg van uw geluk." Eric trok grote ogen. "En wat dan met de rest?" Koen haalde zijn schouders op. "Die hun deuren stonden open dus ze zochten het zelf." Eric schudde zijn hoofd. Hij vermoorde mensen voor de lol. Daar kon Eric echt niet bij. Het was moeilijk voor hem om zijn beste vriend op te pakken maar dit moest gewoon. Koen was degene die in de weg stond van zijn geluk. Hij heeft Berend vermoord en Berend was Eric zijn geluk. Koen keek op en liet de tranen over zijn wangen stromen. "Ik deed het voor u Eric. Alles heb ik voor u gedaan, ook al was het tegen mijn eigen zin." Hij trok zijn neus op en wendde zijn blik van Eric af. "Je bent gek geworden Koen. Jij weet zelf goed genoeg wat er nu met u gebeurd." Eric zei het met pijn in zijn hart. Hij kon er niet tegen dat iemand huilde. "Ik was mezelf niet, Eric." Eric negeerde het en trok hem recht. "Nu ben ik mezelf ook niet." Zei hij kort en duwde hem richting de cellen.

"Hoe wist jij dat hij het was?" De commissaris en Brigitte stonden hem boven op te wachten. Eric zette zich neer en zuchtte. "Telkens als er een slachtoffer was gevallen kwam Koen niet naar kantoor. Vorige keer was er een slachtoffer waar we aan konden zien dat hij zich heeft verweerd en twee dagen later kwam Koen naar kantoor met een blauw oog. Toen Brigitte werd aangevallen had hij een grijns op zijn gezicht toen ze op het kantoor kwam. De dag dat Britt vermoord werd en Brigitte neergestoken werd wist hij het al voor iemand iets had gezegd en hij gaf een blik aan Brigitte die haar duidelijk bang maakte. Bij de laatste paar slachtoffers was hij niet thuis en ook niet op kantoor. En vannacht heb ik hem betrapt. Ik heb een pop gemaakt en in mijn bed gelegd. Ik heb kledij van Brigitte gebruikt zodat het echt leek. Ik ben langs mijn tuin naar buiten gelopen en heb me voor mijn deur opgesteld en dan zag ik Koen binnendringen dus heb ik hem direct opgepakt." De commissaris keek hem met grote ogen aan. Brigitte daar in tegen sprong rond zijn nek en bedankte hem. "Bedankt om zo alert te zijn." Fluisterde ze. "Je wist dat hij het was he?" Hij voelde op zijn schouder dat ze haar hoofd knikte. "Ik durfde het niet zeggen." Bevestigde ze. "Bedankt voor alles." Vervolgde ze daarop.

Met een goed gevoel zette ze de dag verder. Ze hadden eindelijk de moordenaar opgepakt. Het deed hen wel pijn dat het hun eigen collega was, een vriend. Een vriend die hard was veranderd en gek was geworden. Hij had duidelijk psychologische hulp nodig en Eric hoopte echt dat het ging helpen en hij weer de echte Koen werd. Ondanks alles was hij trots op zichzelf. Ze zouden eindelijk weer kunnen slapen met een gerust hart. Ze kunnen weer leven zoals ze leefden zonder zich zorgen te moeten maken.