Moving Forward

Chapter 1

Jermaine's P.O.V       7:36 PM, Friday night

Nakatayo ako ngayon sa kwarto. Mag-isa, umiiyak, hindi malaman ang gagawin. Pinipilit kong limutin ang lahat ng natanggap kong mga salita galing sa kanya. Ngunit kahit anong gawin ko, hindi ko talaga maialis ang mga salitang binitawan niya sa isip ko.

"Im sorry Jermaine. I have to go."

Paulit-ulit nalang itong tumatakbo sa isip ko. Paano na ako ngayong wala na siya?

I cant go on without him

Tears keep running down my face along with the cold water coming from the shower.

Iniisip ko sa sarili ko, Have I already lose my mind? Juct because he's away now? Why do I always fuck things up?

Ito na naman ako, sinusuntok yung dingding sa CR hindi ko na namamalayan na dumudugo na pala yung kamay ko. Hindi ko na naramdaman ang sakit ng aking kamao, wala ng sasakit pa sa nararamdaman ko ngayon. Ang iwan ka ng taong pinakamamahal mo.

Lumabas na ako upang magbihis. Hindi parin humihinto sa kakaiyak, palagi nalang siya ang laman ng isip ko, wala na akong ibang maggawa kundi isipin siya. 

Why am i so stupid to love him? He don't deserve me.

As much as i wanted to believe those words, hindi parin naiintindihan ng buong pagkatao ko ang lahat ng pinagdadaanan ko ngayon.

Third-Persons P.O.V

Agad siyang pumasok sa kanyang kwarto, patay lahat ng ilaw at tanging ilaw lang sa labas ang nagbibigay ng kaunting sinag sa kanyang kwarto.

Wala nang ibang laman ang kanyang pag-iisip kundi si George.

"Hindi ko kayang mabuhay ng wala si George"

Sabi niya sa kanyang sarili while tears escapes to her brown eyes again. Tinignan niya ang kanyang cellphone at tinawagan si George, ng huminto ang pag ring nito ay makikita ang lungkot sa buong mukha ni Jermaine.

Hello si George to. Im currently working right now, so please leave your message.

"Hello George? Si Jermaine to, tawagan mo ako pag nakuha mo to. Mahal na mahal kita."

Pagkatapos niyang iwan ang mensaheng iyon wala na siyang ibang ginawa kundi ang umiyak ng umiyak at titigan ang kanyang telepono. Umaasang tatawagan siya ni George.

Its passed 12 at hindi parin siya tumitigil sa kaiiyak.

She sat up picked up her phone and dialed George's number again. Ganun lang din ang nangyari ngunit hindi man lang siya napagod na paulit-ulit na mag-iwan ng mensahe para kay George.

"George, kailangan kita."

"Tawagan mo naman ako. Hindi ko kayang mawala ka."

"Nakauwi ka na ba? Magkita tayo, kausapin mo ako."

"Mag-usap tayo George, ayusin natin ang problemang ito, hindi ko kayang mawala ka."

Patuloy lang siyang nag-iiwan ng mensahe hanggang tinignan niya ang orasan at hindi niya napansing hindi man lang siya natulog. 5:48 na pala ng umaga. Lumapit siya sa salamin sa tabi ng kanyang kama at tinignan ang kanyang sarili. Her eyes were puffed from crying all night, she looked pale and lifeless.

Napagpasiyahan niyang umiglip ng sandali, kumuha siya kaagad ng unan at humiga sa sahig, di niya namamalayan unti-unti na palang sumusikat ang araw.

-------------------

First Chapter! Yehey! :) I know it's a lil'bit short pero yan na muna ..

Im so thankful kinaya ko yung unang kabanata so nangangahulugang kaya rin ang mga susunod na kabanata. I hope you liked the first chapter :P