Wrogie mate ✔

Mia

Patrzyłam w te ciemne, tak dobrze znane mi tęczówki. Zaczęłam się trząść. Moja dolna warga drgała nieprzyjemnie. To nie może być prawda! Łzy zaczęły zbierać się w moich oczach. Wszyscy tylko nie on! Nawet łysego Toma bym wolała od niego! Mężczyzna naprzeciwko mnie też był wstrząśnięty. Jego mięśnie były napięte, a usta rozchylone. Patrzył się w moje oczy i mimo, że powinnam czuć przyciąganie, mój mózg nie pozwolił zatriumfować tej zasranej więzi. Nienawiść do osoby, która stała tak blisko mnie, była tak ogromna, że wolałabym zginąć niż żyć z nim i dać się ponieść magicznej więzi. Zauważyłam, że Alan zaczął podchodzić do mnie i otworzył usta, by powiedzieć to słowo, które było tak ważne w parowaniu:
-Moja - powiedział cicho, jakby niechętnie. Tak samo jak ja, resztkami silnej woli chciał czuć dalej niechęć i zdjąć przysłowiowe różowe okulary, które przyćmiewały jego umysł. U mężczyzn więź ta jest silniejsza. Ich wilki i także ludzka postać jest zakochana w bratniej duszy od pierwszego wejrzenia. Bardziej to wszystko odczuwają i to ja teraz mam władzę. Uśmiechnęłam się ironicznie kiedy chciał dotknąć mojego ramienia. Zrobiłam szybki unik i wywarczałam:
-Nigdy nie będę twoja - mówiąc to, sprintem ruszyłam w gąszcz lasu. Napotykałam pary, które z miłością patrzyły w swoje czerwone jak ogień oczy. Przyłożyłam dłoń do ust i stłumiłam szloch. Odwracając się, nie zauważyłam Alana, a zresztą czego się spodziewałam? Podbiegłam do brzozy i schowałam się za nią. Usiadłam na mokrym od deszczu mchu i dałam upust łzom.
Straciłam watahę,
Nie mam rodziny,
Jedyną nadzieją była bratnia dusza, która okazała się... - zaskomlałam na tą myśl. Mój staranny makijaż jest teraz pewnie czarną smugą.
Nie mam po co żyć.
-Nigdy więcej tak nie myśl! - mężczyzna, który namieszał w moim życiu już wystarczająco, podszedł do mnie i szepnął do ucha - od teraz żyjesz dla mnie - czy on chce mnie jeszcze bardziej zdołować?

Komentarze jak zwykle mile widziane ;)