Adopted by One Direction deel 2

Deel 11.

p.o.v Lisa

Onder uit gezakt tegen de muur zit ik na te denken over wat ik moet doen. Moet ik het uitleggen? Maar als ik dat doe en Julian komt erachter wordt het alleen maar erger. Na een tijdje buiten te hebben gezeten komt Calum naar me toe en zegt "Lies, vertel het me alsjeblieft. We ziet allemaal dat er iets is gebeurd en je kunt mij vertrouwen. Ik beloof dat ik het de andere niet vertel." Ik kijk hem aan en zeg "als ik het vertel doe je dat wel, geloof me en daarom kan ik het je niet vertellen." Hij zucht en zegt "Is het zo erg? Vertrouw je me niet?" Ik kijk hem aan en zeg "Ik vertrouw jullie allemaal meer dan iedereen." "maar nu negeer je mijn vraag, is het zo erg?" zegt Calum. Ik kijk hem aan en zeg "ik weet het niet, het is niet normaal maar er zijn zoveel mensen waarbij het gebeurd." Hij kijkt me niet begrijpend een en ik zeg "Laat maar, we gaan naar binnen." Ik sta op en loop snel naar binnen om het gesprek met Calum te kunnen vermijden. Als ik naar de wc's loop zie ik Luke ergens in een hoekje zitten, handen voor zijn ogen. Hij huilt dus, mijn hart zegt dat ik erna toe moet gaan en hem moet troosten maar mijn hoofd zegt dat ik moet doorlopen en doen alsof ik niet gezien heb. Dus ik loop naar Luke toe en ga naast hem zitten en zeg "wat is er? gaat het?" Hij kijkt op, rode ogen en een verdrietige blik staan op zijn gezicht. Mijn hart breekt als ik dit zie. "Wat is er? Ik vertel je dat ik van je hou en jij, jij loopt weg en zegt 'ik kan het niet'. Hoe denk je dat het gaat? Ik hou echt van je." Ik kijk hem aan terwijl ik tranen voel branden. Ik kan niet toegeven, ik hou van hem zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb. Maar ik ben zó bang, wat moet ik doen met Julian? Ja natuurlijk weet ik dat de jongens me kunnen helpen maar als zij op tour zijn en ik op school ben, hoe beschermen ze me dan? "Ik weet het, het spijt me. Ik denk dat je me moet vergeten.. Ik ben nu met iemand anders.." Hij kijkt me aan en zegt "Hij maakte je niet zo gelukkig als ik dat heb gedaan." Hij pakt me bij mijn arm om me naar hem toe te trekken en ik voel er een "auw" uit. Hij kijkt me verbaasd aan en zegt "wat heb jij toch met je arm? Laat eens zien" Ik schud nee en sta op. Ik moet hier weg, tranen branden achter mijn ogen en ik kan elk moment in huilen uitbarsten. Het liefst had ik gewild dat hij me zou troosten en zou zeggen dat het goed zou komen maar dat kan niet. Ik loop snel door naar de wc en blijf daar even zitten. Als ik me iets beter voel, of nouja ik niet meer het idee heb dat ik moet huilen, loop ik de wc uit en ga naar de jongens toe. Die inmiddels wel klaar zijn met repeteren. Samen met de jongens stappen we in de auto, Liam die dit keer met de andere groep mee moet, en rijden we naar het hotel. Eenmaal bij het hotel loop ik direct door naar mijn kamer en plof op het bed neer. Na een paar minuten val ik in slaap.

- paar uur verder - 

Langzaam wordt ik wakker en hoor ik mensen praten, als ik goed luister merk ik dat het Luke en Jill zijn. "Wat is er gebeurt bij jullie thuis? Waarom is ze zo, zo bang? Ik weet het niet maar ze is zo anders, ze dacht dat ik haar ging slaan." zegt Luke. "Ik weet het niet, echt niet. Ze was alle dagen bij Julian dus ik sprak haar niet veel. Maar zodra ze thuis kwam van Julian ging ze naar de badkamer, bleef dan een kwartier en kwam dan naar de woonkamer. Ze ging dan film kijken of eten koken." antwoord Jill. "Je denkt toch niet dat ze haar eten uitspuugt? Of dat dat moet van Julian? Alsjeblieft praat met haar, het maakt me zo verdrietig haar zo te zien." zegt Luke "Ik weet het niet, ik denk het niet. Ik denk dat er iets anders is en ik ga echt me best doen erachter te komen Luke." Ik maak een kuch geluidje en rek me daarna uit en doe net alsof ik net precies wakker ben geworden. "Luke, wat doe je hier?" vraag ik aan hem. "Ik kwam even kijken hoe het met Jill ging" antwoord hij. "Maar ik ga er ook weer vandoor, dus uh doei" Ik zeg niks en Jill loopt met hem mee naar de deur. Zodra de deur dicht zit komt Jill bij mij op bed zitten en zegt "Ik heb het wel gemerkt, al die tijd. Het gaat niet goed met je en jij gaat me nu vertellen wat er aan de hand is." zegt ze. Wat moet ik nu doen? Jill kennende laat ze me echt niet gaan totdat ze het precies weet. "Ik, ik spuug mijn eten uit.. Ik- ik sorry." zeg ik. "Bullshit" zegt Jill. "Je zou het me nooit zo makkelijk vertellen en je bent nog steeds even dun dus dat is het niet." zegt ze. "Jawel, dat is het wel! Moet ik het bewijzen? Vertel maar wat ik moet doen!" antwoord ik. "Oke, dan wil ik dat je nu je kleren uit trekt tot je bh en onderbroek, dan kan ik het zelf zien!" zegt ze, ik merk dat ze wat geïrriteerd is door hoe ze praat. "Nee, dat doe ik niet. Dat is raar." zeg ik, straks ziet ze alle plekken? Niet alleen de blauwe plekken maar ook de bloeduitstortingen en de kleine wondjes. "Jawel, nu. Anders loop ik nu naar de jongens toe." zegt ze. "Dwing me hier niet toe, alsjeblieft. Je zult het toch niet snappen!"antwoord ik, wanhopig maar ook een beetje boos. Tranen lopen inmiddels over mijn wangen, niet weten welke kant ik op moet kijken of wat ik moet doen. "Jawel, dat doe ik wel. Je hebt 2 minuten, daarna loop ik naar de jongens." zegt Jill. Ik kijk haar wanhopig aan, ik hoef alleen mijn vestje maar uit te doen en ze weet genoeg. Langzaam laat ik het vestje van mijn schouders glijden en ik zie hoe ze haar hand voor haar mond doet. "Dus, toen ik vroeg hoe je aan die blauwe plek kwam, kwam het niet omdat je je tegen dat onhandige keuken kastje stootte?" vraagt ze. Ik schud nee. Praten lukt me niet, mijn keel voelt aan als schuurpapier en ik weet dat als ik nu ga praten, ik harder ga huilen. "Hoe kom je er dan aan? Vertel me alsjeblieft de waarheid. Ik kan je helpen ook al denk je van niet." Voorzichtig, met een trillende stem zeg ik "Julian". Ze kijkt me aan, alsof ze me niet geloofd. Maar ze weet dat ik hier nooit over zou liegen. Ze loopt naar me toe en knuffelt me. "Het komt goed, dat beloof ik. Ik ga je helpen en we moeten het de jongens vertellen. Dat weet je." zegt ze tegen me, op een troostende manier. "Ik kan het niet, ik heb altijd wat! Er gebeurt altijd iets slechts met mij! Ze hebben al zoveel voor hun kiezen gehad door mij." Jill kijkt me aan en glimlacht en zegt "Lieverd, ze kozen hiervoor. Ze wisten dat ze voor je moeten zorgen, dat doen ze met alle liefde. Nou trek je vestje weer aan en we lopen nu naar ze toe." Ik knik voorzichtig en trek mijn vest weer aan. Langzaam lopen we naar de jongens toe. Ik klop aan op hun kamer en Niall doet open, hij kijkt blij maar dat veranderd al snel wanneer hij mijn rode gezicht van het huilen ziet. Hij knuffelt me en neemt ons mee naar binnen. Hij drukt de tv uit en zet mij in de stoel naast Jill neer. De jongens kijken me aan, wachtend op wat ik te vertellen heb en wetend dat er iets is gebeurt. Ik schraap mijn keel en zeg "Ik kan het niet, ik kan het niet vertellen. Ik heb jullie al zoveel problemen veroorzaakt!" ik doe mijn handen voor mijn ogen en begin te knikken. Jill slaat een arm om me heen en zegt "Als je het niet kan vertellen, laat het zien. Ik vertel de rest wel." Ik kijk haar aan en zeg "Beloofd dat jij het vertelt?" Ze knikt, langzaam laat ik mijn vestje van mijn schouders glijden. Terwijl ik nog steeds naar de grond kijkt hoor ik iemand naar adem happen en hoor ik Harry zeggen "Wat is er gebeurd? Wie heeft dat gedaan?!" Zijn stem zit vol met medelijden maar ook met boosheid. "Julian slaat haar, ik, ik, het spijt me dat ik nooit wat heb gemerkt." Ik kijk haar aan en zeg "Het is niet jou schuld, ik had het je niet moeten vertellen." Liam komt tussen ons gesprek en zegt "Je had dit eerder moeten vertellen! Hoe kon je nou denken dat je zo iets niet aan ons kon vertellen?!" Ik hoor de boosheid in zijn stem en op dat moment barst ik in tranen uit en zeg "Sorry, het spijt me zo erg." En als het niet erger kon hoor ik de deur open gaan en zie Luke staan. En net als Luke wat wil zeggen zegt Harry "We moeten die Julian een lesje leren, maar Lies, ik snap niet dat je ons niet in vertrouwen nam!" Ze zijn boos, boos op mij dat ik niks heb verteld. Op dat moment wordt het me teveel en pak ik mijn vestje en ren naar de deur. Luke probeert me tegen te houden maar ik wurm me langs hem heen. Ik ren weg, naar het trappen huis en ren helemaal naar boven. Ik heb frisse lucht nodig en duw de deur van het dak open. Ik ga op het platte dak zitten en ik kijk uit op de hele stad. Langzaam verdrink ik in mijn gedachtes..

Na een tijdje merk ik pas dat mijn mobiel aan één stuk door trilt en dat het donker begint te worden. Ik kijk wat voor meldingen ik heb en zie dat ik veel gemiste oproepen heb. Op dat moment bent Jill weer en ik neem op "O mijn god, je neemt eindelijk op. Waar ben je? De jongens bedoelde het niet zo, ze schrokken heel erg. Ze houden van je en we zijn er om je te helpen Lies, dat weet je." zegt Jill. "Dat weet ik en ik weet dat ze het zo niet bedoelen. Maar ik wil even alleen zijn, nadenken over alles. Ik kom wel naar jullie toe als ik er klaar voor ben." antwoord ik. Vlak voor ik wil wegdrukken zegt Jill "Maar waar ben je". "Ik ben in de flat, of nja. Ik ben er wel." en daarna hang ik op. Na een tijdje te hebben na gedacht begint het koud te worden en trek ik mijn vestje weer aan. Ik blijf nog even zitten en wil zo weggaan als de deur van het dak open gedaan wordt. Daar staat hij dan, de jongen waar ik het meest van hou maar ook de jongen die mij het meest pijn kan doen. Langzaam loopt Luke naar me toe en gaat naast me zitten. Hij zegt niks, hij zit naast me en kijkt naar de stad. Ik doe hetzelfde, ik kijk ook naar de stad. De stad is verlicht met kerst lampjes ondanks dat het nog geen kerst is. Maar het geef een magisch effect. Na een tijdje zegt Luke "Het uitzicht is bijna net zo mooi als jij bent." Ik voel dat ik moet blozen, van alles wat hij had kunnen zeggen over Julian kiest hij ervoor om mij te complimenteren. "Dankjewel" antwoord ik verlegen. "Waarom, waarom haalde hij het in zijn hoofd om jou zoiets aan te doen?" zegt Luke daarna. "Ik, ik weet het niet. Misschien is het mijn eigen schuld? Misschien vond hij me niet leuk zoals ik ben." Ik hoor Luke zachtjes lachen en zegt "Lieve Lisa, als iemand zo veel geluk heeft dat jij verliefd op hem bent, zou hij zich de meest gelukkige jongen op aarde moeten voelen. Zo voelde ik me ook. Zo voel ik me nog steeds, ik ben echt verdrietig om wat er gebeurt is maar ik ben blij met het feit dat jij de mijne bent geweest. Jij bent zo eerlijk en zó goed voor iedereen. Hij heeft nooit zo iets mogen doen en hij zal daar nog wel achter komen. Maar hij is de grootste idioot die er bestaat om jou zo te behandelen." Ik kijk hem aan, tranen branden in mijn ogen en langzaam begin ik te huilen. "Waarom moest je ook vreemd gaan? Ik hou van niemand zoveel als jou." Luke kijkt me verbaasd aan en zegt "Ik weet het niet oke, de druk alles. Het werd me teveel en het is geen excuus maar ik hou nog steeds van je." Daarna zoent hij me, dit keer wil ik dat hij me zoent. Ik zoen hem terug met het idee in mijn hoofd dat ik niet meer aan Julian wil denken voor een lange tijd.  

---------------------------------------------------------------------------------------

oke jongens, ja ik leef nog steeds.

en ik heb oprecht spijt dat ik zo lang niks van me heb laten horen.

maar mijn examen jaar is zo verschrikkelijk zwaar dat ik er niet echt tijd voor heb.

HET SPIJT ME ZO

oxooxox