Waarheid of leugens?

Deel 75

Deel 75 uit Waarheid of Leugens?

Perspectief Amina

Ik ben nog steeds in het ziekenhuis en huil het uit. Waarom wilt Achraf me nu verlaten? Omdat ik niet zijn kinderen draag.

Ik heb er niet zelf voor gekozen. En ik houd de kinderen. Het zijn wel mijn kinderen. Net toen ik op wilde staan zag ik Adam en Oumaima aankomen rennen met hun kinderen en Nassim.

'TANTE AMINAA.' Schreeuwde de kids beiden en rende naar me toe en knuffelde me. Doordat ze me knuffelen moest ik meer en meer huilen.

'Tante Amina waalom houl je?' Vroeg Safae droevig met haar baby taal. 'Niks hbiba.' Zei ik. Ik stond op en zag dat Adam en Oumaima me geschrokken aankeken.

'Lieverd wat is er?' Vroeg Oumaima geschrokken. 'I-ik ben zwanger.' Zei ik huilend. 'Maar dat is toch goed nieuws.' Zei ze. 'Waar is Achraf?' Vroeg Adam.

'H-hij heeft me verlaten.' Zei ik. 'HOE BEDOEL JE VERLATEN TERWIJL JE ZWANGER BENT?' Vroeg Adam boos.

'Omdat de kinderen van Yassin zijn.' Zei ik huilend en sprong in Oumaima's armen. 'WAT?' Schreeuwde Adam en knuffelde me stevig.

'Amina je houd de kinderen toch?' Vroeg Oumaima. 'Tuurlijk ze maken wel een deel van mijn leven uit en ik heb er al eentje verloren.' Zei ik huilend.

'Ik ben trots op je zusje van me Achraf verdient jou niet kom we gaan naar huis.' Zei Adam en overhandigde me Nassim die ik plat knuffelde.

'Jij word grote broer.' Zei ik en begon nog harder te huilen. 'Mama mama wat is eurr?' Vroeg Nassim waardoor ik moest lachen door mijn tranen heen. Ik schudden met mijn hoofd en knuffelde hem.

We stapte de auto van Adam in en we reden naar mijn 'oude' huis. Ja oude ik ga niet meer met Achraf samen wonen.

Ik zag dat Adam gebeld werd maar door wie weet ik niet. 'Ja stuur het adres. O zo ik dacht al.' Zei hij en hing op.

Ik zag dat Adam een andere afslag nam. 'Uh Adam waar ga je naartoe?' Vroeg ik. 'Zie je zo wel.' Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Ik negeerde het maar en keek naar buiten tot ik in slaap viel.

-3 uur later-

' WAKKER WORDEENN.' Schreeuwde Ouiam, Layla en Oumaima. 'Oumaima waar zijn we?' Vroeg ik slaperig.

'We zijn bij mijn huis Amina ik heb het gehoord en vind het vreselijk dus je slaapt bij mij vandaag.' Zei layla. 'En Marwan dan vind hij het niet erg?' Vroeg ik. 'Denk je Marwan is niet als Hassan hahaha.' Zei Layla lachend.

Ik stapte uit en pakte Nassim, Safae en Amine. (Amine en Safae zijn kinderen van Adam en Oumaima en Abdel en Bilal van Layla en Hassan maar Layla is getrouwd met Marwan als jullie dat nog weten ahha)

Ik liep naar binnen en plofte neer op de bank. Iedereen kwam zitten. (Layla Oumaima en Ouiam)

'Waar is Hicham?' Vroeg ik aan Ouiam. 'Bij jou oude huis spullen voor je aan het inpakken. Ik knikte en liet een traan vallen.

'Wat is er schat?' Vroeg Layla. 'Achraf... waarom verlaat hij me heb ik ervoor gekozen dat Yassin me moest verkrachten nee toch.' Zei ik huilend.

'Ow lieverd toch kom hier.' Zeiden de meiden tegelijk en knuffelde me stevig. 'Hoelaat is het?' Vroeg ik. '16:00.' Zei Ouiam.

'Zullen we zo even winkelen?' Vroeg Ouiam. Ik knikte. 'Ik ga even douchen en Nassim verschonen.' Zei ik. 'Dat doe ik wel hij is boven aan het slapen met Abdel en Bilal.' Zei Layla. Ik gaf haar een kus en ging naar boven.

Ik begon met douchen en na 10 minuten was ik klaar. Ik kleedde me om in een zwarte broek met scheuren bij de knie en deed een lange blouse aan.

Mijn haren liet ik los. Ik liep naar beneden en zag de meiden geheimzinnig praten.

'Wat is er?' Vroeg ik. 'Niks.' Zeiden ze tegelijk met een gemaakte glimlach. Ze hadden zich alle drie opgemaakt en alles en hadden naast zich ingepakte cadeau's.

'Voor wie is dat?' Vroeg ik. 'Voor zo'n vriendin van mij.' Zij Layla. Ik knikte maar. 'Mama kijk ons.' Hoorde ik Bilal zeggen.

Ik draaide me om en zag de kindjes heel mooi gekleed. Safae had een mooi jurkje aan. En de jongens hadden een mooie broek met een wit overhemd.

'Mama wij mooi.' Zei Nassim en keek me met een blik aan van ik-ben-lekker. 'Wat een knapperds zijn het toch.' Zei ik lachend.

'Gaan we wella blijven jullie naar ons kijken.' Zei Abdel die zijn zonnebril goed zetten. Iedereen schoot in de lach en we besloten te gaan.

Ik zat met Layla en de kids in de auto en de rest zat in de andere auto. 'Gaat het schatje?' Vroeg Layla onderweg. Ik knikte. 'Hbiba alsjeblieft niet huilen ik weet dat ik een slechte zus was maar ik wil er nu voor je zijn en de beste zus zijn die je maar kan wensen en jij word de beste moeder van die twee wondertjes die daar groeien.' Zei Layla.

Ik heb haar echt gemist. 'Ik hou van je Layla.' Ik ook van jou bolle.' Zei ze. 'Hahaha Bilal heb je gehoord wat mama tegen tante Amina zei ze zei bolle hahaha.' Zei Abdel lachend.

We reden naar de bestemming, maar dit was helemaal geen winkelcentrum. Ik stapte uit en zag dat Oumaima en Ouiam ookal waren uitgestapt met de kinderen.

'Waar zijn we?' Vroeg ik. 'We gaan hier even naar binnen okay?' Vroeg Layla. Ik knikte. Ik zag een groot wit huis voor me. Het had 4 verdiepingen en zag er geweldig uit. Ik zag dat er bij de achtertuin een zwembad lag. Dit huis is gewoon wauw...

'Kom je nog naar binnen?' Grinnikte Layla en overhandigde me Nassim. Ik pakte Nassim stevig beet en Ouiam deed de deur open.

Ik liep naar binnen en Oumaima wees de weg. Het was een heel groot huis. 'Waar moeten we zijn?' Fluisterde ik in Oumaima's oor. 'Hier.' Zei Oumaima.

Ik stond nu voor een grote witte deur. Ik zetten mijn hand op de deur knop en keek de meiden aan die me met een grote grijns aankeken. Ik zag Nassim me raar aan kijken. Ik gaf hem een kus en deed de deur open.

Het was pikken donker. Wat doen we hier? Het licht werd aangedaan en ik zag iedereen opduiken. 'SUPRISEEE.' Schreeuwde iedereen.

Ik keek iedereen geschrokken 1 voor 1 aan. Ik zag mijn ouders en familie. Ik zag mijn schoonfamilie en allemaal vrienden van me.

'W-wat is dit?' Vroeg ik. 'Dit is een feestje voor jou en je kindjes je hebt veel meegemaakt lieverd.' Zei mijn moeder. Ik keek haar aan en knuffelde haar stevig.

Wat doet mijn schoonfamilie eigenlijk hier? Iedereen feliciteerde me maar Achraf was er niet wat ik heel erg jammer vond. Net toen ik bij mijn schoonmoeder kwam keek ze me lachend aan.

'Benti ik vind het vreselijk voor je maar ik snap dat je de kinderen wilt houden ik zal ze beschouwen als mijn kleinkinderen.' Zei ze en knuffelde me stevig. 'Amina.' Hoorde ik iemand achter me zeggen.

Ik draaide me om en zag Achraf... 'w-wat doe je hier?' Vroeg ik. 'Kom eens.' Zei hij. Hij liep naar hem toe want ik ga geen scene leggen naast onze families.

'Ik houd van je... ik weet dat je nu denkt van huh maar je liet me achter in het ziekenhuis klopt omdat ik er niet tegen kon dat Yassin je dit aan heeft gedaan maar jou achterlaten dat nooit. Dit huis heb ik gekocht voor ons gezin. Ookal zijn de kinderen niet van mij ik zal ze behandelen net als hoe ik Nassim behandel. Ik zou je nooit achter laten.' Zei hij en gaf me een kus op mijn voorhoofd.

Ik liet een traan vallen en knuffelde hem. 'Ik houd ook van jou.' Zei ik.