Ait olduğum Dünya'ya.

#2

"Onlardan nefret ediyorum tıpkı benden nefret ettikleri gibi..."

Hayat hiç bir zaman sana seçenek tanımaz ya varsın yada yoksun belkide ben hiç olmamalıydım
Bu hayat benim miydi?
Yoksa ait olduğum hayatı başka dünyalarda mı arıyordum?
Bilmiyorum..
Hiç bir şey.
Sadece biraz canım acıyor.
Ve kimsem yok.
Bir eşim olmayacak.
Bir çocuğum.
Bir yuvam.
Bir arkadaşım.
Hiç kimse olmak hiç kimsesiz olmaktan çok daha ağır.
"Tanrı, çocuklarını terk etmez."
Soğuk bir su , sonu gözükmeyen içinde kayboluyorum, sesimin duyulmayacağından eminim bağırmaya çalışıyorum , ağzıma su giriyor nefes alamıyorum titriyorum burnuma kulaklarım göremiyorum bir kaşık suda boğuluyorum.
"Gökyüzü ışığını kesti,umudumu yitiriyorum..."

"Bugün okula gitmek istediğinden emin misin oğl..."
Oğlum diyecekti aslında zor bi kelime değildi bu gözleri doldu cümlesini bitiremeden.
"Gitmem gerek."
Diyip geçiştirdim okula gitmek için dış kapıya yöneldim açar açmaz gözüme arka kapıyı açıp bekleyen bir şöför ve beyaz bir cip çarptı bakışlarımı fark eden annem;

"Baban senin için özel tutmuş bundan sonra yürüyerek bir yere gitmeni istemiyoruz."

"Fazla büyütmüyor musunuz? Gerek yoktu."

Diyip başımı öne eğdim bana bu kadar tuhaf davranmaları üstüme düşmeleri hoşuma gitmiyordu sorun neydi? Küçük bir trafik kazası geçirmem mi?
Boş versene ailemin yüz karası aptal bir eşcinsel değil miyim?

"Dikkatli ol!" Diye seslendi arkamdan titreyen bir sesle
"Olurum."
Yaşamak istemeyen var oluşundan utanç duyan biri olarak kendime dikkat edeceğim çok aptalca! Kelimelerime hakim olmalıydım hislerimi duygularımı belli etmemeliydim hiç bir şey olmamış gibi devam etmeliydim zor.. hemde çok zor olsada.
araca yöneldim
30 'lu yaşlarındaki bu genç adamı daha önce görmüş olmam gerekirdi yada bana öyle geliyordu.
"Günaydın"

Dedi şöför ve kapımı kapattı.

"Okuldan kaçta çıkıyorsunuz?"

"Dört"

"Tamam dörtte kapıda olacağım."

"Kapıya gelme insanların seni görmeyeceği yerde ol."

"Ama babanız.."

"Burda indir beni"

"Ama burası..."

"İndir dedim."

Kapıyı açtım ve araçtan indim siyah kapı güvenliğin beni görmesiyle açıldı.
Her sabah güler yüzle karşıladığım güvenliğin bugün yüzüne bakmamıştım beni değiştiren bu şey neydi ?
Duygusal hassas ve güler yüzlü tavrımın yerini sert acımasız bir tavır almıştı. Belkide savunmasızlığım ve çaresizliğimdendir.

Okul kapısı 3dk önce açılmıştı ama hala önünde bekliyordum girmek ve girmemek arasında ip ince bir çizgiydi bu afallamıştım derin bir nefes aldım ve Jon'un bu kadar kötü bir insan olmadığını düşünerek kendimi teselli ettim.
Kapıdan girdim okul bahçesine adım atar atmaz duyduklarım başımdan kaynar sular akmasına sebep oldu.