Święta w Śródziemiu

Pierwsza poważna kłótnia

    Książę Mrocznej Puszczy, jako iż uważa, że jest najmądrzejszy na świecie, po ucieczce ze spa poszedł przez las. Oczywiście dalej niosąc Tauriel jak worek ziemniaków. "Worek ziemniaków" wierzgał, krzyczał i kopał, ale Legolas był nieugięty. Nie chciał puścić.
- Przestań się w końcu rzucać.
- Jak mnie puścisz to przestanę.
- Nie.
- Ale ty wiesz, że źle idziesz??
- Właśnie, że dobrze.
- Nie, powinniśmy skręcić w tą ścieżkę, która była wcześniej.
Legolas postawił Tauriel na ziemi. Spojrzał na nią przenikliwie i powiedział:
- Kobiety, to się nie znają.
- Uważaj żebyś nie dostał w tą piękną twarzyczkę...
- Czyli uważasz, że jestem ładny.
- Zamknij się ja teraz mówię, więc mnie słuchaj. Jesteś nadętym, rozpieszczonym, małym, głupim bachorem, który nie pamięta drogi ze spa do domu.
- Za to ty...
- No mów, z chęcią wysłucham co o mnie myślisz
- Jestem zbyt dobrze wychowany, że wypominać ci błędy.
- Po prostu nie wiesz co powiedzieć.
- A wiesz co? Załóżmy się. Ty pójdziesz swoją drogą ja pójdę swoją.
- Zgoda.
- Ach kobiety - westchnął Legolas - zawsze muszą pokazać, że mają rację.
- Ach Legolas - westchnęła Tauriel - zawsze musi pokazać, że ma rację.
Oboje bardzo źli, rozeszli się w swoje strony. Oczywiście jak się okazało Tauriel miała rację i doszła do domu po 20 minutach.
Zaczęła mieć wyrzuty sumienia. " Tak nakrzyczałam na Legolasa, a on chciał dobrze, chyba" myślała, coraz bardziej denerwując się o Legolas. " A jeśli coś mu się stało, a co jak coś lub ktoś go napadła" czuła, że zaraz zemdleje od tego strachu.
Nagle wszedł ktoś do domu. Tauriel wpadła do przed pokoju i już chciała mu się rzucić na szyję, ale okazało się, że to był Thranduil.
- Tauriel, co się stało? Gdzie mój syn?
- Królu, będąc w lesie pokłuciliśmy się o to gdzie powinniśmy iść i oczywiście Legolas musiał pokazać, że ma rację i poszedł swoją drogą.
- Chciał, to ma.
- Niech mi król pomoże, strasznie się o niego boję.
- Dobrze, chodź, pojedziemy moim samochodem.

Dwie godziny później
- Niech król zobaczy tam ktoś idzie - powiedziała z nadzieją w głosie.
- To pewnie jakiś menel. Nie warz mi się na niego patrzeć
- Ale on ma blond włosy, do tego idzie takim dumnym krokiem. To Legolas, niech się król zatrzyma.
Tauriel prawie wyskoczyła z jadącego auto po to aby przytulić Legolasa (Teraz sobie wyobraźcie, że Tauriel rzuciła się na jakiegoś menela).
- Legolasie nic ci nie jest, całe szczęście.
- Czemu po mnie przyjechaliście przecież jeszcze pięć minut i był bym w domu.
- Nie, doszedłbyś do Samotnej Góry - powiedział król
- Co?
- Chodźmy już jest późno, a ja chcę spać.