Etrafıma döndüğümde ayak seslerini duymaya başladım . Biri lerinin bizim oldugumuz tarafa geldiğini farkettim. Sessizce james e seslenerek
"Dostum acilen burda çıkmamız gerekebilir ve bu şansı tekrar bulabilecegimizi sanmıyorum " dedim .
Yan ranzamda ki yatan çoçuğu orda o halde bırakıp gitmeyi istememiştim ama yapacak hiçbirşeyim yoktu .
Hemen koridorun sonundaki kapıdan içeri girdik. Burdan kaçmanın bi yolunu bulmalıydım. Tek pencere vardı büyük odada ve oda demir parmaklıkla kapalıydı . Oda çok karanlık olduğu için hiç birşey göremiyordum .
Odada kısılı kalmıştık . Bende en az james kadar korkuyordum . Birşeyler bulmam lazım dı . Babamın söylediklerini aklıma getiriyordum.
"Eğer birşeyi başarabileceğine inanıyorsan zaten başarmışsındır."
Düşün Tom düşün .
James durmadan geziniyordu odanın içinde birden ayak sesleri kesildi ve sakin bi ses tonuyla:
"Tom buraya gel bunu görmen lazım " dedi.
Hemen jamesin yanına gittim eliyle bi ipi çekmeye çalışıyordu yaptıgını ilk başta anlayamamıştım sonra dikkatli bakınca yerde ki kapagı kaldırmaya çalıştıgını farkettim . İki elimle ipe yapıştım . Ağır bi kapak olmalıydı ki kaldırmakta güçlük çekiyorduk . Kapak sonunda açılmıştı . Altında bir tünel saklıyordu bu kapak . Girmekten başka çaremiz yoktu . Jamesi de yanıma alıp tünele girdim . Çok sessiz ve ürkütücüydü . Biraz ilerledikten sonra su seslerini geldiğini duydum her adım da dahada yaklıştıgmızı hissediyordum . Adımlarımızı hızlandırdık tünelin sonunu gelmiştik . Burası yetimhanenin kenarındaki denizin kıyısıydı. Çok sonra ögrendik ki o yetimhane öncede bir kliseymiş ve rahibeler kimseye görünmek istemediği için denize o tünel aracılığıyla gidip gelirleşmiş.
Sevinerek hızlı adımlar la çıktıgımız o tünelin başında ayrılarak kendimizi Mexica nın karanlık sokakları attık...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Delmo
Teen FictionÇaresizliğin çözüm ürettiği , İnsanlık için Küçük Tom ve Arkadaşları için büyük bir adım olmalıydı bu iş.
