MY.brother. [kookjin]

FORYOU. ST7

ห้องนอนสีขาวโพลน เตียงนอนที่ยับยู่ยี่ จอนจองกุก เหยื่อของผู้ร้ายหน้าซื่ออย่างคิมแทฮยอง ถูกขึงไว้กับขาเตียงอย่างน่าเวทนา

เลว! เลวที่สุด

สิ่งที่จองกุกคิดได้แค่ภายในใจ คำพูดนับหมื่นๆคำที่เค้าต้องการจะพ่นใส่วายร้ายอย่างคิมแทฮยอง แต่ตอนนี้เค้าไม่ไหวแล้ว เปลือกตาของจองกุกค่อยๆปรือปิดช้าๆ โชคช่วยที่เพียงวินาทีถัดมา มันทำให้เขาตื่น

"มึง!!"

เสียงนั้น.. จินฮยอง!

จองกุกเรียกสติกลับมาอีกครั้งเพื่อพยายามแกะอาภรที่รัดตัวเขาอยู่ให้มันหลุดๆไปเสีย แต่จองกุกอ่อนแรงเหลือเกิน

"คิมแทฮยอง แกมันเลว"

ซอกจินถลาตัวเข้าไปดึงคิมแทฮยองที่พร้อมจะปรนเปรอจอนจองกุกอย่างสุดแรงให้ออกมา ก่อนจะซัดหมัดแค้นลงบนใบหน้าเรียบนิ่งนั่น
แทฮยองล้มฟุบลงกับพื้น

แปลก แปลกที่เขาไม่ขัดขืนเลยหรอ คนแบบนี้

แทฮยองนั่งสตั้นไปหลายวิเลยจ้าาา ก่อนเม็ดน้ำตาเล็กๆจะเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาอย่างน่าเวทนา
ซอกจินไม่รอช้าเขารีบเร่งรัดเข้าไปปลดเชือกที่รัดตัวจอนจองกุกออก

"จองกุก! จองกุก! ตื่นสิ"

หลังจากเรียกจองกุกจนได้สติ ซอกจินคว้าหาเสื้อผ้าให้จองกุกใส่ น้ำตาก็เริ่มเอ่อขึ้นมาไหลอาบแก้มใสนั้นด้วยความรู้สึกผิด

"ผะ ผม ขอโทษ.."

ความรู้สึกผิดยิ่งเอ่อล่นเป็นทวีคูณเพราะคิมซอกจินดีเหลือเกิน เขาดีกับจองกุกเกลือเกิน

"ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจนายจองกุก"

บทสนทนาเงียบลงสักพักก่อนที่คิมซอกจินจะเร่งให้จองกุกออกไปให้พ้นๆจากตรงนี้เสีย
ซอกจินเห็นแทฮยองในสภาพเปลือยกายไร้อาภร แก้มทั้งสองเลอะน้ำตาอย่างน่าเห็นใจ ก็อดที่จะเข้าไปถามไม่ได้ ตอนนี้จองกุกได้ลงไปรอที่ใต้คอนโดแล้ว เพราะซอกจินบอกกับเขาว่าจะขอคุยกับแทฮยอง