The Beauty and The Nerd - Mainstreet fan fiction

Chapter 14

"Wakker worden sleeping beauty's!" riep Owen waardoor ik wakker schoot. "Uhmm hoe laat is het?" vroeg Daan. "Tijd om op te staan." grapte Nils. "Hahaha" lachte Daan sarcastisch "En nu serieus." "Het is half 11." zei Owen. Waarom staat iedereen altijd in onze kamer? Wat als we nu naakt waren of zo? "Wat gaan web vandaag doen?" gaapte ik. "De Big Bang bezoeken en natuurlijk ook de London Eye." zei Rein. "En niet te vergeten SHOPPEN!!!" riep Cybie enthousiast. "Dat laatste lijkt me een heel goed idee maar natuurlijk de rest ook." antwoordde ik. "Maak jullie dan maar klaar en dan zien we jullie binnen 15 minuten beneden." zei Owen en ze verdwenen allemaal uit onze kamer. "Het wordt echt vervelend dat ze elk moment van de dag binnenstormen in onze kamer." zei Daan. "Ik dacht juist hetzelfde." zei ik en gaf hem een kusje. "Goedemorgen schat." zei ik om hem een beetje op te beuren. "Goedemorgen lieverd." antwoorde Daan. En we begonnen alweer te zoenen (ik krijg er ook nooit genoeg van) "Ik denk dat we ons moeten gaan klaarmaken." zei Daan tussen het zoenen door. "Ja dat is een goed idee." zei ik toen ik mijn lippen van de zijne haalde. Ik stond op en liep naar de kast waar ik mijn outfit voor vandaag uithaalde. Ik liep naar de badkamer en kleedde me daar om en deed daarna mijn haren en mijn make-up. Toen ik terug kwam in de kamer zag ik dat Daan zich nog moest klaarmaken dus ging ik maar op het bed zitten om op hem te wachten. Hopelijk deed hij er deze keer minder lang over...

“OMG daar ga ik echt  niet in gaan hé!! Ik heb hoogtevrees!” zei Cybie hysterisch toen we voor de London Eye stonden. “Kom op Cycy dit is onze droom al sinds we beste vriendinnen zijn.” probeerde ik haar te overtuigen. “Ik weet het want we hebben zelfs samen een verlanglijstje opgesteld en zo maar nu ik hier zo sta begin ik toch te twijfelen.” antwoordde ze en ik zie dat ze helemaal is aan het trillen. “Shht lieverd… als je er echt niet in wil gaan moet dat natuurlijk ook niet.” zei Rein geruststellend en hij wreef over haar schouders. “Nee nee, ik ga erin ook al kom ik er kotsend uit.” zei Cybie sarcastisch. Iedereen begon te lachen en al lachend gingen we aanschuiven in de rij. We waren natuurlijk nog altijd in Londen waar nogal veel Mainiacs rondlopen dus hadden de jongens hun een beetje vermomd. Maar dat hielp maar voor een tijdje want terwijl we in de rij stonden te wachten merkte een groep meisjes hun op. "OMG dat is Mainstreet!!" riepen ze zo luid dat waarschijnlijk heel Londen het gehoord had.

Opeens begonnen alle meisjes te gillen en te flippen waardoor ze over de hekjes(die rekjes in wachtrijen) sprongen om de jongens toch maar even te kunnen aanraken. Wij werden natuurlijk weer aan de kant geduwd en bijna vertrappeld. De jongens probeerden om zoveel mogelijk fans aandacht te geven maar daar dacht de security van The London Eye anders over want zij trokken de jongens uit het publiek waardoor de meisjes ons nog meer naar achter probeerden te duwen om de jongens te kunnen tegenhouden. Ik voelde dat ik Cybie en Viola ging kwijtraken op deze manier dus nam ik hun handen vast en samen probeerde we uit de menigte te geraken. Toen we uit de menigte waren zagen we dat we de verkeerde richting uitgegaan waren en dat we nu dus op een plaats stonden waar de jongens nergens te bespeuren waren. Ik hoorde dat Cybie's ademhaling onregelmatig was dus vroeg ik bezorgd. "Cybie gaat het wel?" "Ja nu gaat het wel maar daar kreeg ik zo'n claustrofobisch gevoel. Ik wist dat ik niet mocht lachen maar ik kon mijn lach toch niet inhouden. "Waarom lach je nu?" vroeg Cybie. "Jij hebt ook echt alles hé hoogtevrees,claustrofobie,..." zei ik en nu verscheen er ook een lach op Viola's gezicht. Zelfs Cybie kon een klein lachje niet onderdrukken.

"Ok nu hebben we genoeg gelachen." zei Cybie. "Cycy heeft gelijk. We moeten de jongens gaan zoeken." zei ik instemmend. "Ik hoop dat de security ons gaat doorlaten als we hen vinden." zei Viola. "Daar heb je een punt." zei ik. "Daar kunnen we alleen maar achter komen door hun te gaan zoeken." zei Cybie. Ik en Viola knikten goedkeurend en samen gingen we op zoek naar onze boys. Na 2 minuten zoeken zagen we wat verder een groep meisjes gillen en toen wisten we natuurlijk zeker dat de jongens daar waren. We renden naar het groepje toe en probeerden tussen de meisjes door te geraken maar dat lukte niet door de meisjes maar natuurlijk ook door de security. “Hoe komen de jongens nu te weten dat  wij hier zijn?” vroeg ik mij luidop af. “Ik heb geen idee.” zuchtte Cybie verslagen. Het was een poosje stil (op het gillen na) maar opeens zei Viola “Ik heb een idee!” “Wat dan?” vroeg ik verbaasd. “We kunnen gaan zingen en dan horen ze ons misschien.” stelde Viola voor.