Just Neighbors • Niall James Horan • Christmas

007.

26 december 2007, toen Zoey en Niall 14 jaar waren.

"Zoey, wil je me terugbellen? Ik wil praten over gisteren." Niall zat om acht uur 's ochtends in de woonkamer, omdat hij niet veel geslapen had. De kus met Zoey, de gevoelens voor Zoey, hij wist het allemaal niet meer. Het was moeilijk voor hem. Na de kus is Zoey gelijk vertrokken en hebben ze er amper over gepraat, terwijl dat wel het beste was wat ze konden doen. Waarschijnlijk lag Zoey nog te slapen, maar hij wilde echt even haar stem horen. Opnieuw belde hij naar haar telefoon, maar kreeg weer de voicemail en sprak de voicemail in.
"Hey, met mij. Die kus van gisteren, die bedoelde ik niet zo. Ik liet mezelf gaan, maar ik wilde je helemaal niet dwingen. Het is mijn fout en niet jouw fout." Hierna haperde hij een paar seconden, bedacht wat hij moest zeggen, maar niks kwam in hoofd. "Weet je, ik wil hier met je over praten en niet in een voicemail. Ik kom je vanmiddag ophalen." Zuchtend legde hij zijn telefoon neer. Hij wist van zichzeld dat hij zijn gevoelens niet meer kon verbergen, maar hoe zat dat bij Zoey?

Binnen een uur had Zoey gereageerd dat ze om half één 's middags naar Niall zou toe komen. Ze was weer zenuwachtig, net als de dag daarvoor. Het was 100% zeker dat ze het over de kus zouden hebben ne het zou natuurlijk best kunnen zijn dat zij haar gevoelens zat op te biechten, terwijl Niall loog over zijn gevoelens en hij gewoon geen gevoelens voor haar had. In een warme sweater en een spijkerbroek liep ze naar het huis van Niall toe en binnen een seconde werd de deur al opengedaan door Niall. Waarschijnlijk zat hij voor het raam te kijken of ze zou komen.
"Hoi," zei Zoey zachtjes en durfde Niall amper aan te kijken. Het lef wat ze vorige avond had, was volledig verdwenen en haar verlegenheid was weer volop bezig. Ze haatte het dat ze verlegen was, maar ze durfde gewoon niet meer open te zijn en wilde ook niet in de spotlights staan. Niall zei heel snel 'hoi' terug en toen liep hij naar de woonkamer en Zoey liep achter hem aan. Beide waren ze heel zenuwachtig, maar toen ze op de bank zaten, moest er iemand toch gaan beginnen met praten.
"Ik kan maar beter vertellen wat ik gisteravond voelde," zei Niall en vond het vreselijk dat hij die voicemail had ingesproken waar hij in zei dat hij die kus helemaal niet wilde. Het was zó dom, natuurlijk voelde hij wat voor Zoey, maar hij wist niet hoe hij het kon zeggen. Hij had duidelijke gevoelens en hij wist zeker als hij haar nu zou laten gaan dat ze niet meer zou terugkomen. Het zou Niall te pijnlijk zijn als ze langzamerhand het contact verwijderden met elkaar en andersom ook.
"Weet je, ik vertel het wel. Ik heb al veel langer dan gisteren gevoelens voor je, misschien wel een jaar. Ik wist nog toen we kleiner waren dat we altijd met elkaar speelden en elkaar opvrolijkten als er iets gebeurd was wat minder leuk was, maar ik wil echt niet dat het over gaat. Ik wil niet dat ons contact wordt verpest door één simpele kus. Ik wil gewoon contact met je houden, als vrienden of hoe je het dan ook wilt. Maar laat me één ding zeggen; ik weet dat misschien één van ons spijt heeft van de kus, maar ik heb sowieso geen spijt. En als het is gebeurd, dan is het gebeurd en ik ga het niet zomaar vergeten. Die kus had je misschien niet zien aankomen, maar ik vond het zo goed voelen en ik weet dat ik gewoon gevoelens voor je heb die ik niet kan terugdringen. Misschien heb je wel gelogen dat je zei dat je verliefd op me was, maar ik heb nooit van mijn leven tegen jou gelogen en dat zal ik ook nooit doen." Het voelde goed- eigenlijk wel meer dan goed wat Zoey had verteld en gelijk waren alle zenuwen uit haar hele lichaam gegooid dat ze zich helemaal nergens meer zorgen over hoefde te maken. Het duurde even voordat Niall een antwoord op haar had. Het leek echt of alle woorden, letters en zinnen uit zijn hersenen waren verdwenen. Hij kreeg niks in zijn hoofd en dat zorgde voor een doodse stilte, waardoor Zoey gepijnigd in Niall's ogen keek. "Niall?" Fluisterde ze, terwijl haar ogen zich langzaam met vocht vulden en ze hem als een zielige puppy aankeek. "Is het-" Ze stopte zichzelf doordat er een traan vanaf haar wang op haar schoot viel en de sfeer in het huis van vrolijk en gezellig naar verdrietig ging. "Laat maar." Haar stem was slechts een fluistering en het deed Niall pijn om haar zo te horen. Het meisje wilde net opstaan om naar huis te gaan, maar Niall hield haar met een 'nee!' tegen.
"Ik ben verdomme ook verliefd op jou! Echt hopeloos en ik weet niet wat ik met die stomme gevoelens moet doen. Het is zo freaking moeilijk om met gevoelens voor jou om te gaan en ook met die rare kriebels in mijn buik. Het spijt me als ik verkeerde signalen naar je heb verzonden, maar ik weet nooit wat ik moet doen als ik een meisje leuk vind. Die voicemail die ik had ingesproken was raar en niks daarvan was waar. I-ik heb geen seconde spijt van die kus en ik ga dus ook nooit spijt krijgen. Ik heb zo vaak over jou nagedacht toen ik in Californië was en ik heb ook vaak overwogen om je te bellen, maar ik voelde me echt een lafaard als ik je wilde bellen want ik wilde je gewoon zien. Toen ik je gisteren weer voor het eerst zag, wist ik zeker dat ik gevoelens voor je had. Ik heb geen idee hoe we nu verder moeten gaan of wat we nu moeten doen, maar één ding is zeker en dat is dat ik van je houd."