ZAMANDAN GELEN #wattys2017

Tatlı Rüyalar..

Tanıtım
Düşünün.
Sıradan bir hayat yaşıyorsunuz.
Kimseden farklı değilsiniz.
Eve gelip her insan gibi uykuya dalıyorsunuz.
Asıl farklılığınızın bir uykuyla değiştiğini söylesem ne düşünürdünüz?
Ben Melanie.
Ve bu beni farklı yapan hikayem..

Üniversitenin merdivenlerinden aşağıya doğru inerek,bir an önce eve gitmenin peşindeydim. Kapıyı açar açmaz gelen soğukluk içime işliyordu adeta. Hızlı adımlarla ilerliyordum.Kar taneleri yüzüme çarpıyor,kışın geldiğini bana hatırlatıyordu. Aslında karı sevmem. Daha çok evde oturup,karın yağışını izleyenlerdenim. Belkide yalnızlığı seviyorumdur. Beni "ben" yapan yalnızlığım..

Yürürken düşündüğüm tek şey herkesin bir yerlere yetişmeye çalıştığı oluşuydu. Önemsedikleri,değer verdikleri bir şeyler vardı.Kimisi işe,okula gidiyordu.Kimisi de arkadaşlarıyla buluşmaya gidiyordu.
Sahi ben nereye yetişmeye çalışıyordum. Tek bildiğim okula gitmem gerektiği ve sonra eve dönmemdi. Bu sıradan hayatıma devam ediyordum. Acaba benide bekleyen bir hayat var mıydı?Bunun cevabı açıkca ortada Melanie sen sıradan bir insansın! Bu düşüncelerle yürümeye devam ediyordum.

Ve sonunda eve varmıştım. Anahtarla kapıyı açtığımda kardeşim Lisayla karşılaştım.
"Tam 2 dakika geciktin."dedi gülerek.
"Gerçekten çok komiksin Lisa!"  

Kardeşimi bu kötü espirileri dışında seviyordum. Annem henüz evde değildi. Babamla boşandıklarından beri oldukça yoğun bir işe başlamıştı. Bir şirkette çalışıyordu. Onu sadece akşamları görebiliyordum. Bu yüzden evdeki yemeklerde benden sorulurdu. Kardeşimle beraber masaya oturup yemeğimizi yedik. Annem hala gelmemişti. Onun için üzülsem de pek belli etmemeye çalışıyordum. Kıyafetlerimi değiştirip güzel bir uyku çekmeyi planlıyordum. Tek istediğimde buydu. Bir gün her şey güzel olacak umuduyla uykuya daldım..

Yatağımın başında biri bana fısıldıyordu. 

"Heyy! Uyan artık.Ceza alacaksın." 

Gözlerimi açtığımda bir yatakhanedeydim. Bu rüya mı yoksa gerçek mi? Ama çok gerçekçiydi.Yoksa kafayı mı sıyırmıştım?

 Yanımda duran kıza "Sende kimsin? Burası neresi?"  diye korkuyla sordum.

"Tanışma fırsatımız olmadı.Dün burada değildim.Ben Julie senin adın ne?"

 Hayır bu gerçek olamazdı.En son okuldan eve gelmiş yatağımda uyuyordum.Nasıl buraya gelmiş olabilirdim ki?

Julie bana anlamsız bir bakış atıp "Hadi çabuk ol,geliyorlar." diye seslendi. Kim geliyordu? Onu bu kadar korkutan ne olabilirdi. Yatağımdan kalkıp, komidinin üzerinde duran kıyafetleri giydim. Bir kadın içeriye doğru girdi. İri ve uzun boyluydu.Herkes bir asker gibi sıraya girmişti.Bende onlara ayak uydurdum.

Kadın bana doğru yaklaşıyordu.Kalbim yerinden çıkıyordu adeta. Sakinleşmeliydim diye düşündüm.Önümde durup  

  "Ben Rita.Adın Melanie olmalı.Görevliniz benim.Odadaki bütün kızlar kuralları biliyor.Umarım sorun çıkarmazsın Melanie.Her şey yeni dünya düzenimiz için.Hoş geldin Melanie!"

 Odadan hızlı adımlarla çıktı.Kafam birbirine girmişti.Tek anladığım artık iyi şeyler olmayacağıydı.Kendimi iyi hissetmiyordum.Bir anda yere düştüm.Bayılmıştım. 

Uyandığımda bir revirde kendimi buldum.Doktor içeriye girdi.

"Merhaba sen yeni olmalısın. Kendini nasıl hissediyorsun. Stresten dolayı bir baygınlık geçirdin. İlk gün için normal bir durum. Endişelenmene gerek yok. Kalkıp odana dinlenmeye geçebilirsin" 

 Gerek yok mu?Evet haklısın daha nerede olduğumu bile bilmiyordum!

"Teşekkür ederim her şey için" dedim samimiyetsiz bir şekilde.

Ayağa kalktığımda kapıya doğru ilerliyordum.İlerlerken bir aynanın önünden kendimi gördüm. Bu olabilir miydi?  Saçlarım uzamış ve olgunlaşmıştım. Sanki zamanda yolculuk yapmıştım. Bu mümkün olabilir miydi diye düşündüm. Artık daha çok korkuyordum. Bunu öğrenebilmek için birine tarihi sormalıydım. Ama tuhaf kaçabilirdi. Dikkat çekmek istemiyordum. Odadan çıktığımda danışman yeri gibi bir yer görmüştüm. Orada bir yerde mutlaka takvim olmalıydı. Üstelik kimse yoktu. Hızlıca oraya girip takvim aramaya koyuldum. Sonunda bulmuştum.2027 yazıyordu. 10 yıl ileriye gitmiştim.Korku bedenimi sarmıştı.Ne yapacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu.