Gelddief

Owen

"Stop met jezelf kaalplukken en je vingers breken."
Xia duwt een broodje in mijn handen terwijl ik verdwaasd om me heen kijk met mijn hoofd nog in het warme kantoor van meneer Looien. "Je hebt nog niks gegeten," ik trek mijn mond open voor een weerwoord "en waag het niet mij tegen te spreken." Ze prikt me in mijn zij, woordloos doelend op alle preken over gezond eten. Gehoorzaam haal ik het broodje uit de verpakking en inspecteer het beleg. En stop onder de brandende blik van Xia. Het broodje verdween in mijn mond terwijl ik geforceerd kauwde.
"Wat heb ik gemist?" vroeg ik onder het naar binnen werken van het boordje door.
"De rij in de kantine, en de dagelijkse roddels."
"Och wat jammer." Xia liep naar één van de houten banken die ook als rand van de plantenbakken diende en ging op een lege plek zitten. Ik parkeerde mezelf naast haar.
"Nou, die over professors Samson's les waren interessant. Oscar is ervan overtuigd dat als hij de kans kreeg hij de dader zo zou vinden."
Ik grinnikte, "Oscar verward zijn pappies iets te veel met talent hebben."
"Owen!" bracht ze gealarmeerd uit "waarom staan alle mensen met meer geld gelijk in een slecht licht bij jou?"
"Niet zozeer alle rijkere, gewoon degene die er niks voor doen maar het wel allemaal vrolijk uitgeven. Maar nu," verkondigde ik terwijl ik het laatste deel van het broodje naar binnen schoof waarvan de inhoud me nog steeds onbekend was, maar het smaakte goed. Niet dat ik dat zou vertellen. "Is het tijd voor jouw favoriete vak: wiskunde."
Xia keek omhoog met smekende ogen en liet zich kreunend omhoog hijsen.
"Ik zie je morgen, als ik het overleef," verzuchtte ze.
"We zullen zien."
Ik draai me om en loop naar de bibliotheek, hopend me te kunnen concentreren op HTML-codes en niet de stress over onbetaalde studies.

Als ik op de klok kijk van de bibliotheek schrik ik van de tijd. Ik vlecht mijn vingers in een en strek ze uit. Een mede student kijkt verstoord op bij de luide krak. Ik sluit de laptop af en kijk op mijn mobiel. Uit, doe jij even boodschappen xxx Olivia. Ik vraag me af met wie, Olivia blijft liever thuis zitten tussen de stofnesten die haar boeken creeëren dan ook maar één stap te veel in een mensenmassa te zetten. Boodschappen doen. Dat is lang geleden. Ik slinger mijn tas over mijn schouder en loop de bibliotheek uit. Het gewicht van de laptop trekt aan mijn schouder en herinnert me aan het geld wat ik moet regelen. Boodschappen doen en een uitstapje naar de bank, dat is geen slecht idee.
De bus komt tegelijkertijd met mij aan en ik kan zo de bus instappen. Wat moet ik eigenlijk kopen? Bedenk ik me. Er was een reden dat ik geen boodschappen deed. Of recepten verzin. Boodschappenlijst? Bericht ik Olivia, in de hoop op instructies.
Ik kijk naar de voorbij schietende huizen en kantoren en leun met mijn hoofd tegen het raam aan. Ik moet naar de bank om geld te kunnen overmaken en de miljarden uit te geven.

De deuren van de bus gaan open met een puffend geluid als ik op de stopknop druk en mijn ov-chipkaart voor de scanner zwaai. Ik loop in gedachten naar ons appartement, maar merk een tesla op voor het portier van de appartementen. De rode auto steekt af tegen de vuile straat en goedkope appartementen. Er is maar een persoon met genoeg geld om over de balk te smijten. Pim Smith, een 'vriend' van Olivia. Ze lijkt hem aardig te vinden maar ik kan hem niet uitstaan. De bankbiljetten van de dure erfenis waar hij niks voor gedaan heeft lijken om hem heen te dwarrelen. Zijn glimmende ego zit er als een pantser om heen getrokken.
Ik klem mijn tas onder mijn arm en trek een sprintje naar de auto. Olivia komt net naar buiten stappen en is druk in gesprek met Pim. Als ze mij ziet staan wenkt ze me glimlachend.
"Owen! Op tafel ligt een b-boodschappenlijstje. Ik weet niet hoe laat ik thuis ben, dus wacht niet."
Ik knik en werp een blik over haar schouder naar Pim die terug staart. Hij is niet veel veranderd. Hij kijkt me nog steeds met dezelfde koude blik in zijn blauwe ogen aan. De charmante lach waarmee hij iedereen om zijn vingers windt en zijn zin krijgt zonder ook maar een stuiver te hoeven gebruiken. Olivia kwettert door als een vogeltje in de lente, onze woordloze blikken niet opmerkend. Hij wendt zich weer tot haar en laat het portier van de tesla voor haar omhoog liften. Ze lachen wat terwijl Pim haar naar binnen helpt.
"Tot later!" roept ze nog naar me als het portier langzaam terug op zijn plaats zakt.
"Doei," mompel ik flauw glimlachend en half zwaaiend.
"Waar gaan jullie heen?" Ik richt me tot Pim, mijn armen over elkaar slaand.
"Gewoon uit eten, jaloers?"
"Ik eet nog liever alleen in een kamer met lijken."
"Ik bestel wel een paar spiegels voor je."
"Hmf, let gewoon goed op haar."
Pim draait zich woordloos om en stapt in de auto.

De auto start en rijdt weg. Ik blijf aan de grond genageld staan, de tesla tot een rode waas zien verdwijnend met een tiental aan beledigingen op het topje van mijn tong. Ik bal mijn vuisten en draai me snuivend om.

Ik duw de glazen deur open en haal een hand door mijn haar. Achter de witte balie met het fel oranje logo van de ING zitten mensen in strak pak. Mijn maag voelt onbehaagelijk strak. Ik loop richting een vrouw met een verward kort geknipt kapsel en grote wallen en glimlach beleefd. Ze knikt naar de kruk voor de balie, "waarmee kan ik u helpen?" 
"Ik wil graag een grote afbetaling doen."
"Lening of eigen rekening?"
"Eigen rekening." Ik pak mijn pinpas en geef het aan haar voor ze ernaar vraagt. Ik veeg mijn klamme handpalmen af aan mijn spijkerbroek. De vrouw typt de gegevens in op de computer. "U komt verder geen geld van uw rekening af halen?" Ik frons, "ehm nee?"
De vrouw zucht opgelucht. "Veel mensen zijn vanochtend hun geld komen halen, ze zijn bang beroofd te worden."
"Oh, juist ja."
"Waar moet het geld heen?"
"Ehm hier." Ik schoof haar een facturen van de universiteit toe.
"Als u uw pincode even wilt invoeren." Ze overhandigd me mijn pinpas en wijst naar de scanner. Dit was het moment waar ik op gewacht had, als het nu mis ging...
Ik stak mijn pas in de gleuf en voerde een code in, een andere dan mijn pincode. Als dit systeem echt werkte zou dit ervoor zorgen dat het geld ongemerkt op mijn rekening stond en het gehele bedrag niet zichtbaar was.
De machine piepte bij de verkeerde code. "Sorry," mompelde ik en voerde mijn pincode in.
De vrouw keek op haar scherm. De betaling is uitgevoerd, de studie is afbetaalt.
"Bedankt, fijne avond."
"Fijne avond," antwoordde de vrouw terug.
Ik stond op, mijn hoofd voelde licht van opluchting. Alles was perfect gegaan.

Ik check de boodschappenlijst nog eens, appels, beschuit, koffiepoeder, een hoop groente en andere dingen die al allemaal in het winkelwagentje liggen. Ik duw de wagen het tl-verlichte schap door naar de kassa's.
"Hey Owen gozer!" Ik draai me om bij de bekend voorkomende stem. Achter me staat een grijnzende jongen met een six-pack bier in zijn handen, fel oranje haar en een stoppelbaardje.
"Oh hoi Abel," zeg ik terughoudend met een geforceerde glimlach.
"Man, waar zat je? Ik heb je de laatste drie jaar niet meer gezien, ik zag je de laatste keer op dat festival, dat was gewoon ziek! Ben nooit meer zoiets tegengekomen. Wat heb je uitgespookt?"
"Oh gewoon, school afgemaakt. Universiteit computerkunde in Amsterdam. Niet veel bijzonders." Behalve dan de internationale cyberaanval op tientallen banken. Maar dat is een klein detail.
Abel geeft me een klap tegen mijn arm, "dat verbaasd me niks, ik weet nog toen je de wifi tijdsklok van Brams vader opnieuw in stelde. Je woont nu ook in A'dam?"
"Hmm," mompelde ik bevestigend terwijl ik mijn boodschappen op de rolband leg.
"Cool, vrijdag gaan we met enkele naar een café. Vorige keer waren er BCC's, geniaal gewoon die verhalen over zure klanten. Kom ook man!"
"Nou ik... Waarom ook niet, ik werk ook bij de BCC dus ik ken het café."
"Kicken gast, zie je dan."
"Ja, is goed." Ik draai me om naar de cassier en betaal met de enkele miljarden op mijn rekening.