Yaz tatili dediğime bakmayın tek eğlencemiz evimize 1 kaç kilometre uzaklıkta olan parkımızdı. Her gün ki gibi yine parka gitmiştik sade ve normal günlerden biriydi.. Voleybol oynamak için toplanıyorduk Oyun başladı ve normal bir şekilde oynuyorduk ta ki o gelene kadar.. Şimdi diyeceksiniz o kim. Adı Burak kendisi komşumuz ki ben bunu daha sonra öğrendim her neyse karşıda durmuş oyunu izliyordu yer var mı diye sordu bu ortaya sorulan bir soru ama cevaplayan ben oldum oyuna girdi oynadık birbirimizi görüyorduk ama konuşmuşluğumuz yoktu yeni yeni muhabbet etmeye başlamıştık artık günler bu şekilde geçiyordu bir gün telefonumu istedi bir konuşma yaptı sonra geri verdi klasik teşekkür ederim rica ederim falan o gün de öyle geçti. Yine günlerden bir gün marketteyim babamın yerine bakıyorum karşımda onu gördüm şaşırmıştım ne tesadüf ki yine telefon görüşmesi için telefonumu almak istedi tekrar verdim ki yanlış anlaşılmasın onun hiçbir şeyden haberi yok o kadar masum ki benim gözümde daha şimdiden kalbimde yer etmiş buna ne denir bilmem Ama onun bu kadar hesapsız sakin olması günden güne bağlanmamı sağlamış olmalı ki kimseyi dinlemeyip ona inanacak duruma gelmiştim vede öyle oldu zaten her gün o şekilde voleybol oynayarak geçiyordu bazen de gelmiyordu açıkçası merak ediyordum gelmesini istiyordum... Ve sonunda onu daha iyi tanıma şansı yakalamıştım baş başa kalmıştık geçenlerde bir olay duymuştum bunu ona sormak istedim başkasına inanmak yerine her neyse sordum sen geçenlerde bir şeyler içmişsin parkta bağırmışsın falan diye yok dedi inatlaştık baya ben bağırdın dedim o ise yok dedi en sonunda olayı bilen birine sormayı tercih etti gidip sordu ve yanıma geri döndü ve gülerek evet bağırmışım ama kusarken olmuş falan dedi ve o an yaptığı yanlışı değilde gülüşü kalmıştı aklımda sormuştum ona gerçekten böyle bir şey varmı diye öyle öyle samimiyet artıyordu günden güne oyun sonu biraz yürüyelim mi hem marketten suda alırız dedi bende olur dedim birlikte yürüdük markete doğru ufak bir bölümünü anlattı içtiğini falan sonra markete vardık içeri girdik su aldık tam çıkacakken ne oldu baba dedi şaşırdım ve arkamı döndüm o zaman anladım market onlarınmış babasını orada tanıdım ilk marketten çıktık yürüdük biraz sonra parka vardık oturduk bir köşede nedenlerini sordum fazla anlatmasa da ufak tefek anlamaya başlıyordum bunların yanlış olduğunu anlattım elimden geldikçe dinleyeceği şekilde anlatmaya çalıştım her gün akşamları oturup konuşuyorduk onunla konuşmak huzur veriyordu bir şeyleri anlatmak yada onu dinlemek falan.. Bir gün yine oturuyoruz konuşuyoruz annem geldi öğrenmiş parkta onunla oturduğumu bende belli etmeden yanından kalktım annemin yanına gittim nerede o çocuk diye bağırmaya başladı ama elinde olsa hoparlör kullanacak o kadar sesli konuşuyor demediğini bırakmadı onun hakkında tanımadığı için bide ufak bir yanlışından dolayı kötü muamelesi yaptı bayağı saydı ki ben bile kotu oldum baktım duymuş olmalı ki kalkıp gitmiş beni bir yandan annem çağırıyor bende bir yandan etrafta onu arıyorum eve gelmiyorum deyip anneme tepki gösterdim annem gitti bende parka geri döndüm yukarı doğru yürüyordum karşıdan birinin geldiğini gördüm ki ona benzettim sonrada kendi kendime saçmalama be iyice kafayı yedin herkesi ona benzetmeye başladın dedim. Her neyse azcık yaklaştı baktım gerçekten oydu karşımda durdu nereye dedim ölmeye dedi saçmalama dedim o an göz göze geldik gözleri dolmuş dokunsan ağlayacak bir kötü oldum benimde gözlerim doldu ama belli etmedim kolundan tuttum oturup konuşalım dedim gittik konuştuk sonra birlikte onların eve doğru yürüdük ona eve git dedim ki ben gitti sanıyordum da gitmemiş neyse numarasını vermişti aradım kapalı bir yandan merak ediyorum bir yandan da yanlış numara verdi diye kızıyorum ertesi gün parka gelmedi sonraki günde ee ben merak ediyorum buse var parktan o biliyordu benin durumları onu merak ettiğimi falan bunu aradım dedim ki markete gittiğinde burağı sor parka gelmiyor falan diye neyse sormuş uyuyor diyolar aksam ben sordum yine uyuyor dediler eee dedim bu iste bir iş var ki merak ettim acaba kötü bir şey mi oldu neyse daha sonra yine gittim kapının önünde sandalyede oturuyor göz göze geldim parka gel dedim tamam dedi gıcık ki gelmedi ertesi gün geldi içim rahatlamıştı sordum dün neden gelmedin diye duş aldım uzandım uyuya kalmışım dedi neyse yine konuştuk falan biraz zaman geçtikten sonra hastaneye yatmaya karar verdi hastaneye gitti tam 21 gün yatıcam dedi ki bende her günü onunla geçirmeye alışınca özlemeye başladım her gün annesinin yanına uğruyordum öyle geçiyordu günler neyse bir gün annesi ziyarete sende gel dedi ki ben o kadar sevindim ki böyle bir şansımın olabilmesine gittim annemden izin aldım bak dedim hastaneye yatmasını istedik yattı tedavi oluyor annesiyle ziyarete gidicez biraz üsteliyince tamam dedi bende annesinden haber bekledim gidiyoruz dedi bende hemen gittim annesiyle yola çıktık arabada muhabbet ettik falan burağın yaramazlıklarını anlattı falan annesiyle günden güne daha çok ısınıyorduk birbirimize aslında ben başta annesinin beni sevmediğini düşündüm çünkü ilk markete gittiğimde burak bana parktamısın dediğinde annesi bana ters ters bakıyormuş gibi geldi düşündüm ki burağın bu halinin sebebinin benim olduğumu düşünmüş olmasıdır falan diye üzülüyordum hani ben iyi olmasını isterken belkide annesi kötülüğünü düşündüğümü sanıyor diye geçiriyordum kafamdan ama aslında öyle değilmiş buna da çok sevindim günden güne düzeliyodu her şey her neyse servisten indik hastaneye doğru vardık benim kalbim yerinden çıkacak gibiydi tepkisini merak ediyordum kendisini merak ediyordum annesi burada bekle süpriz olsun dedi oturdum gelmesini bekledim bir baktım merdivenlerden iniyor beni ilk başta farketmedi sonra yine baktı tepkisi o kadar masum ve çocukça ki böyle elini ağzına götürdü aaaa dedi bir yandan gülümsüyor ki ben ona bakıyorum bir yandan fazla bakmamaya çalışıyorum çünkü annesi de dikkatli dikkatli bana bakıyor elini uzattı hoş geldin dedi elini tuttum bırakmak istemedim ama annesini görünce fazla tutmadan çektim elimi sonra sordu nasıl geldin izin aldın falan azcık konuştuk çay içtik derken içeri giriş saati geldi ayrılmak çok kötü karşımda durmuş el salladı bende el salladım girdi içeri sanarsın benim dünyam anlamsızlastı. neyse annesiyle çıkışa doğru yürüyoruz benim ayaklarım resmen geri geri gidiyor neyse zar zor eve gittik annesiyle yeniciftliğe gittik sonra döndük falan bir yandan mutluyum o kadar günden sonra gördüm ama bir o kadarda bom boşum yanımdaki varlığına alışmışım günler geçti çıkış zamanı geldi ve çıktı hastaneden ki, bunu bir süre kimse bilmedi anneme söylemedim ve ne şanslıyım ki staj'ım 2 hafta sonra başlayacaktı annemde en ufak kardeşim 1'e başladı diye her gün yanında
gidiyordu ve bende bu fırsatla akşama kadar yanında geçiriyordum onların evinde neyse her gün yeni şeyler yaşanıyordu bir gün işimiz oluyordu bir yere gidiyorduk daha sonra oturup telefonla ilgileniyorduk böyle otururken bir nefes kadar yakın olması beni kötü yapıyordu çünkü sadece arkadaşsın canın acıyor öyle öyle vakit geçiyordu bir gün akşamları yürümeye karar verdik ama bu sefer konumuz onun ve benimle ilgiliydi benim için önem taşısa da onun için taşımıyordu sürekli ayni konuyu açıyordu her aksam biz olamayız falan halbuki ben ona hiç bir şey söylememişken resmen inat olsun diye yok diyip duruyor gibiydi sonunda artık susacak güç kalmadı en sonunda ben sana bu konu ile ilgili hiç bir şey söylemedim sen neden hep ayni şeyleri söylüyorsun falan diye tepki gösterdim oda belli oluyor dedi benden bir şeyler bekliyorsun falan dedi bende yok dedim ama gözlerinin içine bakacak durumda değildim direk yola bakıyordum konuşurken fark ediyorum arada bazı cümlelerini söylerken veya ben konuşurken bana bakıyor ama ben ona bakamıyordum beni o şekilde görmesini istemiyordum belkide bana o kadar olumsuz olması beni korkutuyordu tek düşüncem onun benim hayatımda olması değildi hatta tek isteğim vardı çünkü ümidimi kesmiştim biz diye bir şey olmayacak diye sadece onun mutlu olmasını istiyordum o mutlu oldukça bende güç kazanıyorum yanında dirençli olabilmek için neyse aksam üzeri telefonla konuştuk bana hep bir şeyi itiraf ettirme çabasındaymış gibi davranıyordu ben kimseyle samimiyet kurmam farkındaysan dedim oda benimle neden kuruyorsun demek ki var bir şey diye sürekli aynı konular bende sırf arkadaş olarak yanında olabilmek için hep inkar ettim çünkü öğrense arkadaşlıkta kalmaz diye düşünüyordum biraz kızgın olduğum için fazla tepki gösterdim mesafeli olalım artık dedim iki arkadaş mesafesi falan neyse kızgındık kapattık telefonu sonra ertesi gün hiç mesaj atmamaya karar verdim çünkü ona bir şeyler hissettiğimi anlamaması için uzak durmam gerekiyordu anlamayı bırak canımın yanmasından yorulmuştum bazı sözleri bıçak gibi ama belkide farkında değildi neyse aklına geldikçe o yazıyordu bende cevap verirken samimiyet kurmuyordum parka çıkalım dedi bende kardeşlerimle parka çıktım oda geldi top falan oynadık fazla muhabbet etmedim konuşmadım en sonunda niye böylesin dedi bende mesafeliyim dedim mesafe yok aramızda dedi sonra zaten ne olduğunu bile anlamadım başlardaki gibi yakın ve samimi olduk engel olamıyordum o gün öyle geçti
