Tımarhane

Bölüm 3

Uyandım.Kalktım.Yürüdüm.Kimseyi uyandırmamaya dikkat ederek mutfağa yöneldim ve rastgele bir çekmeceden rastgele bir bıçak aldım.

Değiller.Onlar.Gerçek.Değiller.Aldılar.Gittiler.Terkettiler.Bıraktılar.

Gil’e sarıldım.Bıçağı ona saplamamaya dikkat ederek.Artık tek ailem oydu.Ailem gitmişti.

Bize.İhanet.Ettiler.

Annem,babam,kardeşlerim.Hepsini ele geçirmişti.Onlar artık benim ailem değillerdi.

Evet.Bize.

Bana mı?

Bize.Evet.Bıraktılar.Bizi.

Ama neden?

Çünkü biz deliyiz.Delileri kimse sevmez.

Ama annem?

Bizi görmek istemiyor.

Babam?

Bizi duymak istemiyor.

Clementine?

Bizi hatırlamak istemiyor.

Çiçekli duvar kağıtları olan uzun koridorda yürüyordum.Gil elimdeydi.Diğerindeyse bıçak.

Sadece bir vuruş.Canı hiç acımayacak.

Hiç mi?

Hiç.Güven bana.

Odanın kapısını açtım.Ahşap kapı gıcırdayarak açıldı ve birini uyandırdı.

-Francine?

Cevap vermedim.

-Kabus mu gördün tatlım?

Yavaş.Git.Hızlı.Hallet.

Yatağa yavaşça yaklaştım.Bıçak arkamdaydı.Annem bana yeşil gözleriyle bakıyordu.

Bakıyormuş.Peh,bunlar hep sahte bakışlar.Kanma onlara.Kanma.

Kanmayacağım.Bu sefer değil.

Annem kollarını açmış beni bekliyordu.Kalbini koruyan bir engel yoktu.

Mükemmel.

Her şey birkaç saniyede olup bitti.Öne atıldım ve bıçağı kalbine sapladım.Beyaz örtüler kanla ıslanırken annem bana son bir kez baktı.Ardından usulca yığıldı.

Biri gitti.

Yanıma baktım.Babam uyanmamıştı.Onu böyle bırakmaya karar verdim.

Neden onu bıraktın?

Bana benziyor.

Ah,haklısın.Ben de bize benzeyen birini öldürmek istemezdim.

Odadan süzüldüm ve diğer odalardan birine girdim.Penelope ve Tabitha aynı odayı paylaşıyorlardı.Annemin kanıyla kaplı bıçağın kabzasını sıktım.

Hangisi daha suçlu?

Sanırım Tabitha.

Evet.Şimdi hatırladım.Bizim Gil’i o atmıştı değil mi?